Κοινή ανακοίνωση με την Αναμέτρηση- Ομάδα Κομμουνιστριών/στων
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, θυμόμαστε την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο το 1886 για το 8ωρο, και πολλές φορές επαναλαμβάνεται η φράση – σε βαθμό να γίνεται βαρετή – ότι η Πρωτομαγιά είναι επίκαιρη ξανά, όσο ποτέ. Τι άλλο μπορούμε όμως να πούμε, όταν πάνω από 100 χρόνια μετά, με συγκριτικά τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες, το κεφάλαιο στην Ελλάδα επιδιώκει να βάλει τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες – που δουλεύουν ήδη περισσότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα – να δουλεύουν 10ωρα και με τον νόμο; Τον νόμο Βρούτση – Χατζηδάκη που έρχεται να θεσμοθετήσει στην πράξη αυτό που ήδη ισχύει για πολλές και πολλούς, να δουλεύουν όσο και όποτε θέλει η εργοδοσία.
Η μάχη για το χρόνο εργασίας δεν σταματάει ποτέ, καθώς αποτελεί τον έναν από τους δύο βασικούς παράγοντες – ο άλλος είναι το ύψος του μισθού – που καθορίζουν την απόσπαση της απόλυτης υπεραξίας της εργατικής τάξης. Δεν αρκεί ποτέ στους καπιταλιστές ότι η απόσπαση της σχετικής υπεραξίας αυξάνεται διαρκώς λόγω της αύξησης της παραγωγικότητας, την ώρα που η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων παραμένει καθηλωμένη. Τα θέλουν όλα δικά τους, σε μια συγκυρία που θεωρούν ότι είναι απολύτως ευνοϊκή:
Η κυβέρνηση όχι απλά έχει αποτύχει παταγωδώς να διαχειριστεί την πανδημία, κολλημένη σε νεοφιλελεύθερα δόγματα, όχι μόνο ποινικοποίησε τον ελεύθερο χρόνο μέσα στο lockdown, αφού περιόρισε στο έπακρο τη δυνατότητα της ελεύθερης μετακίνησης και της ψυχαγωγίας αλλά προχωράει ακόμα περισσότερο: Αξιοποιεί την πανδημία για να θεσμοθετεί τα πιο άγρια νεοφιλελεύθερα όνειρα, εξαπολύσει ολομέτωπη επίθεση απέναντι σε μια κοινωνία που δοκιμάζεται, χτυπώντας ένα θεμελιώδες δικαίωμα όπως είναι το 8ωρο. Την ίδια στιγμή δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο σύμμαχο από τη ΓΣΕΕ, η οποία εδώ και πολλά χρόνια έχει αποδείξει ότι, πλήρως αποκομμένη από την εργατική βάση, εκπροσωπεί πολύ περισσότερο τα συμφέροντα των εργοδοτών απ’ ο,τι των εργατών.
Το δόγμα της ΤΙΝΑ που εγκαθίδρυσε η ήττα του ‘15 φαίνεται να μην ραγίζει ακόμα, και η ΓΣΕΕ εκπροσωπεί ολοένα και λιγότερους εργαζόμενους, και τους εκπροσωπεί με τρόπο που οριακά ταυτίζεται με τις εργοδοτικές επιδιώξεις.
Πέραν του χρόνου εργασίας, που προσαρμόζεται στη βούληση του εργοδότη, με το ίδιο νομοσχέδιο, καταργείται στην πράξη η Κυριακή αργία, αφού πλέον δεν θα πληρώνεται επιπλέον. Όλα αυτά συνδυάζονται με την “ατομική διαπραγμάτευση” των εργαζομένων με την εργοδοσία, παρακάμπτοντας τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τα σωματεία, ώστε να μην υπάρξει κανένα εμπόδιο. Η τηλεργασία “ρυθμίζεται”, όταν απλώς έρχεται να κανονικοποιηθεί ως εργασιακή συνθήκη, την οποία μπορεί να μην εμπιστεύονται τα μικρά αφεντικά, που αισθάνονται ότι χάνουν τον φυσικό έλεγχο των εργαζομένων, αλλά οι τράπεζες και ο ΣΕΒ επιδιώκουν διακαώς, για μια σειρά από λόγους: Μετακυλούν κόστη στους εργαζόμενους και ο συνδικαλισμός δυσχεραίνεται, οι εργαζόμενες μητέρες αναμένεται να δουλεύουν και να φροντίζουν το σπίτι τους ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι αισθάνονται την πίεση να “αποδείξουν” ότι δουλεύουν, καθώς αισθάνονται ότι δεν πουλάνε την εργατική τους δύναμη με την παρουσία τους στη δουλειά, αλλά το αποτέλεσμα της εργασίας τους.
Ο συνδικαλισμός, η οργάνωση της εργατικής τάξης απέναντι στην καπιταλιστική αδηφαγία χτυπιέται και νομοθετικά και ποινικοποιείται περαιτέρω, πιάνοντας το νήμα από την προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που υπερδιπλασίασε τις απαρτίες των συνελεύσεων. Η απόφαση για απεργία δυσχεραίνεται, ορίζεται πολύ υψηλό ποσοστό προσωπικού ασφαλείας σε δημόσιο, ΟΤΑ και ΝΠΔΔ. Η απεργιακή περιφρούρηση διώκεται και μπορεί να επιφέρει απολύσεις συνδικαλιστών.
Όμως, όπως οι εργοδότες θέλουν να μας πάρουν το χρόνο μας και να τον διαχειρίζονται οι ίδιοι, εμείς θέλουμε να ζούμε και έξω από τη δουλειά. Βιώσαμε στην πανδημία με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τι σημαίνει η εξαφάνιση του ελεύθερου χρόνου. Τα ωράρια λάστιχο, τα τηλέφωνα και τα mail το βράδυ γιατί “αφού δεν μπορείς να πας και πουθενά”, το lockdown ελεύθερου χρόνου στο οποίο μπήκαμε από το Νοέμβρη και μετά, την ώρα που οι δουλειές λειτουργούσαν κανονικά και χωρίς μέτρα προστασίας. Όταν μας είπαν ότι θα αναπληρώνουμε τις ημέρες καραντίνας με απλήρωτες υπερωρίες. Όπως το ζούμε πολλοί και πολλές από εμάς ήδη τα τελευταία χρόνια με την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων που μεταφράζεται σε αποδιάρθρωση της καθημερινότητάς μας. Δεν πρόκειται να τους αφήσουμε το χρόνο μας. Δεν θα δεχτούμε την αντιστροφή της πραγματικότητας, σε μια εποχή που η εκτίναξη της παραγωγικότητας και οι τεχνολογικές δυνατότητες επιβάλλουν τη συζήτηση για μείωση του εργάσιμου χρόνου, περισσότερες θέσεις εργασίας και αύξηση των αποδοχών, πράγμα που με τον τρόπο τους παραδέχονται και οι καθόλου κομμουνιστικές Σουηδία, Ισπανία (βλ. πιλοτικό πρόγραμμα 4ήμερης εργασίας), κλπ..
Σε αυτό τον αγώνα, η πρωτομαγιά του 1886 αποτελεί παράδειγμα και όχι απλώς μια αναφορά στις αφίσες. Γιατί διδάσκει πώς οι εργαζόμενοι μπορούν να οργανωθούν, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, και να πετύχουν αυτά που μοιάζουν ουτοπικά. Και ταυτόχρονα μας θυμίζει πως τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς αγώνα, και δεν μπορεί να θεωρείται αυτονόητο.
Φέτος λοιπόν θα βγούμε στο δρόμο στις 6 Μάη. Με πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικά κέντρα με αγωνιστικές αποφάσεις, κόντρα στην την ηγεσία της ΓΣΕΕ που ήθελε να κάνει την Πρωτομαγιά παράταση των διακοπών του Πάσχα. Τιμώντας τους αγώνες των εργαζομένων όχι ως ένα καθήκον απέναντι στην ιστορία, αλλά αγωνιζόμενοι και εμείς, σήμερα, για τις δικές μας ζωές. Όχι μόνο για τις ώρες εργασίας μας, για να μην περάσει το 10ωρο και να μειωθεί προοπτικά ο χρόνος εργασίας με αύξηση των εργατικών απολαβών. Αλλά και για τις ίδιες τις ζωές των εργατ(ρι)ών που χάνονται στο βωμό του κέρδους, από τα εργατικά ατυχήματα των ντελιβεράδων ως τους τεχνικούς στους πυλώνες των υπεργολαβιών της ΔΕΗ, που η ιδιωτικοποίηση της συντήρησης έχει υποβαθμίσει και τα όποια μέτρα προστασίας υπήρχαν. Με την υγιεινή και την ασφάλεια να αποτελούν “βαρίδι” για την εργοδοσία ακόμα και εν μέσω πανδημίας. Και τελικά, γιατί αγωνιζόμαστε για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας αλλά και για την συνολική κατάργηση της εκμεταλλευτικής κοινωνίας.
Όλοι και όλες στην απεργία στις 6 Μάη και στις απεργιακές κινητοποιήσεις!
Στην Αθήνα, προσυγκέντρωση στα Προπύλαια στις 10.30, και κοινή διαδήλωση με τα συνδικάτα και τους απεργούς.
Στη Θεσσαλονίκη στην Καμάρα στις 10.30, και συμπορευση με όλα τα σωματεία και τις αγωνιζόμενες πολιτικές δυνάμεις
Συνολικά όλες οι προσυγκεντρωσεις:
Προπύλαια (στ.Πανεπιστήμιο), Αθήνα, 10:30
Καμάρα, Θεσσαλονίκη, 10:30
πλ.Όλγας, Πάτρα, 10:00
Κεντρική Πλατεία, Γιάννενα, 10:00
Ταχυδρομείο, Βόλος, 19:00
πλ.Αγοράς, Χανιά, 10:30
Παλιό ΚΤΕΛ, Πρέβεζα, 10:00
πρώην Νομαρχία, Καστοριά, 10:3
