Εδώ και κάποιες εβδομάδες η φοιτητική δραστηριότητα έχει αρχίσει να επιστρέφει στα πανεπιστήμια της χώρας. Τα παραδείγματα φοιτητικών συλλόγων , σχημάτων και πρωτοβουλιών που έχουν ξεκινήσει το τελευταίο διάστημα να διεξάγουν δια ζώσης (με όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας και πάντα σε εξωτερικούς χώρους) πολιτικές , πολιτιστικές και εκπαιδευτικές εκδηλώσεις και συζητήσεις είναι πολλά και δίνουν αναμφίβολα ένα τόνο αισιοδοξίας και ένα μήνυμα αντεπίθεσης απέναντι στην κυβερνητική διαχείριση από την πλευρά των φοιτητ(ρι)ών. Με το υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ να απειλεί με είσοδο της αστυνομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους ήδη από τις 15 Απρίλη , σε μία μετάλλαξη ακόμα και του νόμου Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη , αφού σύμφωνα με τις εξαγγελίες σκοπεύουν να τοποθετήσουν προσωρινά αστυνομικές δυνάμεις εκτός Ο.Π.Π.Ι , πράγμα που σε καμία περίπτωση δεν περιγραφόταν στο νομοσχέδιο , οι φοιτητικοί σύλλογοι κάνουν σαφές πως το κίνημα που αναπτύχθηκε τους προηγούμενους μήνες σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας ενάντια στο νομοσχέδιο – έκτρωμα , κάθε άλλο παρά ‘’ ξοφλημένο ‘’ θα πρέπει να θεωρείται και πως παράλληλα με την επανεμφάνισή του στο δρόμο το προσεχές διάστημα , η παρουσία του κόσμου των σχολών στον κοινωνικό τους χώρο θα είναι διαρκής.
Για να αντιληφθούμε την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα ΑΕΙ εν μέσω πανδημίας αλλά και την σημασία των όσων δράσεων γίνονται από μεριάς φοιτητών πρέπει να σημειώσουμε ότι από τις 10 Μάρτη του 2020 , ημερομηνία που έκλεισαν τα πανεπιστήμια κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας , η λειτουργία τους δεν έχει επανέλθει – έστω και μερικώς – ούτε για μία ημέρα με φυσική παρουσία . Η αδιαφορία που επιδεικνύει το ΥΠΑΙΘ εδώ και πάνω από ένα χρόνο για το ‘’ τι μέλλει γενέσθαι ‘’ σχετικά με ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και η χυδαία εργαλειοποίηση της πανδημίας για να νομοθετεί κόντρα στην συντριπτική πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας ξεπερνούν κατά πολύ τις χειρότερες προβλέψεις. Η τηλεκπαίδευση έχει δείξει προ πολλού τα όρια της. Φθείρει καθημερινά όλο και περισσότερο φοιτητές και καθηγητές , το επίπεδο της εκπαιδευτικής διαδικασίας συνεχίζει να υποβαθμίζεται , η αλληλεπίδραση μεταξύ διδάσκοντα και διδασκόμενου έχει χαθεί πλήρως και μία σειρά πραγμάτων και καταστάσεων που καθιστούν το πανεπιστήμιο έναν ζωντανό κοινωνικό χώρο φαίνεται να εξαφανίζονται. Η άρνηση της κυβέρνησης να αυξήσει στοιχειωδώς τους προϋπολογισμούς των ιδρυμάτων ( οι μειώθηκαν περαιτέρω κατά το τρέχον έτος ) με αποτέλεσμα τόσο το ανθρώπινο δυναμικό όσο και υλικοτεχνικές υποδομές να μην επαρκούν για τις αυξημένες ανάγκες ( μικρότερα τμήματα, περισσότερα αναλώσιμα στα εργαστήρια κ.α. ) έχει οδηγήσει όλο αυτό το διάστημα , μία σειρά από μαθήματα να διεξάγονται ανεπαρκώς , αφού χωρίς φυσική παρουσία είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν – κυρίως εργαστήρια – και σε ιατρικές σχολές να μην πραγματοποιούνται οι κλινικές και ο κίνδυνος να καθυστερήσει η ολοκλήρωση των σπουδών για μια σειρά από φοιτητ(ρι)ές να είναι δυστυχώς ορατός.
Κάπου ωστόσο φαίνεται να μπαίνει από τους ίδιους τους φοιτητές ένα τέλος στην απονέκρωση των πανεπιστημίων . Η επανοικειοποίηση των σχολών μας παίρνει σταδιακά πιο μόνιμα χαρακτηριστικά και αποτελεί καθημερινή διαδικασία , με εξίσου σημαντική κοινωνική και πολιτική διάσταση , σε κεντρικά ιδρύματα τόσο της Αθήνας αλλά κυρίως στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης . Οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων , που αποτελούν τον πυρήνα του αγώνα απέναντι στο νόμο και διεξάγονται μαζικά στο ΑΠΘ, έχουν θέσει σε λειτουργία το ίδρυμα και το έχουν κάνει ξανά σημείο αναφοράς και κινηματικών γεγονότων για τους φοιτητές της πόλης. Οι αγωνιστικές αποφάσεις των συλλόγων πλαισιώνονται από δράσεις , προβολές ταινιών και αντι-μαθήματα στους χώρους του πανεπιστημίου , πάντα με υποδειγματική τήρηση των υγειονομικών μέτρων , δείχνοντας στην πράξη πως τόσο η λογική του ατελείωτου και αναποτελεσματικού εγκλεισμού ως μοναδική λύση απέναντι στην πανδημία αλλά και το μίσος της κυβέρνησης για το δημόσιο πανεπιστήμιο , έχουν ηττηθεί και απαντώνται πλέον έμπρακτα από τον κόσμο των σχολών. Η επανοικειοποίηση των κοινωνικών μας χώρων αποτελεί άλλωστε και μία ηχηρή απάντηση στον νόμο και πιο συγκεκριμένα στην πανεπιστημιακή αστυνομία , ακριβώς γιατί αυτό που έρχεται να πλήξει παρά τις αστείες προφάσεις περί ανομίας, είναι η κοινωνικοπολιτική δράση εντός των ιδρυμάτων και η αμφισβήτηση από μεριάς μας ότι αποτελούν μόνο στείρα εκπαιδευτικά και εξεταστικά κέντρα.
Οι δυναμικές κινητοποιήσεις των προηγούμενων μηνών απέναντι στον νόμο Κεραμέως ήταν ένα σημαντικό πρώτο βήμα , ωστόσο ήταν μόνο η αρχή των αγώνων που καλούμαστε να δώσουμε. Συντονισμένες προσπάθειες όλων των κομματιών της ακαδημαϊκής κοινότητας για την μη εφαρμογή του νόμου έχουν αρχίσει και υλοποιούνται ανά ίδρυμα και αναμένεται να κλιμακωθούν όσο το υπουργείο δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι πάει κόντρα στην μεγάλη πλειοψηφία των ΑΕΙ . Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες από εδώ και στο εξής θα επιστρέφουν όλο και πιο μαζικά στα πανεπιστήμια κόντρα σε μια κυβέρνηση που τα κρατάει πεισματικά κλειστά , κάνοντας σαφές προς όλες τις κατευθύνσεις ότι ο νόμος για την πανεπιστημιακή αστυνομία και τα πειθαρχικά δεν πρόκειται να εφαρμοστεί. Θα βρισκόμαστε όλο και πιο συχνά στους κοινωνικούς μας χώρους , διεξάγοντας γενικές συνελεύσεις στους συλλόγους μας , προτάσσοντας ένα άλλο όραμα από την αστυνομοκρατία και τον αυταρχισμό που θέλει να επιβάλλει η κυβέρνηση, και είναι βέβαιο πως ο ψηφισμένος νόμος θα αποτελέσει παρένθεση και πανεπιστήμια θα επιστρέψουν στους φοιτητές και τις φοιτήτριες .