Αύριο Τρίτη 15/6 στις 18:00 στο Υπουργείο Εργασίας θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά του νομοσχεδίου Χατζηδάκη. Η υποκρισία της κυβέρνησης ότι φέρνει ένα νομοσχέδιο “για την προστασία της εργασίας” δεν μας πείθει, ίσα-ίσα μας επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά ότι στόχος της είναι η νομοθέτηση για τους λίγους και εκλεκτούς, καθώς θέλει να περάσει μια σειρά μεταρρυθμίσεων που πλήττουν τους υποτελείς, την εργατική τάξη και τα έμφυλα υποκείμενα. Το επικείμενο νομοσχέδιο ήρθε να ενισχύσει με τον πιο ωμό τρόπο τις σχέσεις εκμετάλλευσης Κεφαλαίου-Εργασίας και τις μορφές ταξικής και έμφυλης καταπίεσης, δημιουργώντας μια εργασιακή δυστοπία με την κατάργηση του 8ώρου, αύξηση του επιτρεπόμενου ορίου υπερωριών, κατάργηση της ανάπαυσης την Κυριακή και στις ημέρες αργίας, αλλαγή του καθεστώτος απόλυσης, μειωμένες άδειες και σαφώς περιορισμό στο δικαίωμα στην απεργία.
Η κυβέρνηση θέλει να ντύσει το επερχόμενο νομοσχέδιο με το μανδύα του προοδευτισμού και της έμφυλης ισότητας, ενώ η πραγματικότητα είναι διαμετρικά αντίθετη. Ισχυρίζεται ότι φέρνει αυτό το νομοσχέδιο προκειμένου να κυρώσει την Ευρωπαϊκή οδηγία 1158/2019 “για την ισορροπία μεταξύ της επαγγελματικής και της ιδιωτικής ζωής για τους γονείς και τους φροντιστές”, οδηγία μάλιστα που θα έπρεπε να είχε κυρωθεί μήνες νωρίτερα. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική όμως, καθώς το νομοσχέδιο δεν επιδιώκει καμία ισορροπία καθιστώντας τον χρόνο των εργαζομένων (γονιών και μη) πλήρως διαχειρίσιμο από τον εργοδότη. Έτσι, η ισορροπία ιδιωτικού και επαγγελματικού βίου φαντάζει σχεδόν αδύνατη υπό το καθεστώς που θέλει να φέρει το νομοσχέδιο, καθώς τα ωράρια και οι υπερωρίες θα είναι πλήρως ευέλικτα και αυθαίρετα και στην πραγματικότητα μονομερώς καθοριζόμενα από το ισχυρό μέρος, τον εργοδότη. Κι όλα αυτά, τη στιγμή που επιδιώκεται η ισοπέδωση θεσμών και συλλογικών κεκτημένων, των συνδικαλιστικών ελευθεριών, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, του δικαιώματος συλλογικής διαπραγμάτευσης κ.α., που διαχρονικά αποτελούσαν το μόνο μέσο προάσπισης και διεκδίκησης των εργασιακών δικαιωμάτων και συνθηκών.
Σε μια συνθήκη που τα έμφυλα υποκείμενα αντιμετωπίζονται άνισα στους χώρους εργασίας, απασχολούμενα σε θέσεις ημιαπασχόλησης, χαμηλόμισθες και για μεγάλα χρονικά διάστηματα παραμένουν άνεργες, αυτό το σχέδιο νόμου θα έρθει να επισφραγίσει την εκμετάλλευση και την επισφάλεια στην εργασία. Όσον αφορά στο κομμάτι της έμφυλης βίας και της παρενόχλησης στους χώρους εργασίας (το οποίο στο συγκεκριμένο ν/σ περιγράφεται με ασάφεια), προβλέπεται ότι οι εργοδότες θα αναλαμβάνουν τη διαμόρφωση και την εφαρμογή του πλαισίου προστασίας από την έμφυλη βία και παρενόχληση και την διαχείριση των καταγγελιών. Η καταγγέλλουσα, συνεπώς, για την διευθέτηση τέτοιων περιπτώσεων θα πρέπει να απευθυνθεί στον εργοδότη, γεγονός βαθιά προβληματικό και ειρωνικό, αν αναλογιστούμε τις πραγματικές συνθήκες και το πλαίσιο έμφυλων διακρίσεων, ανισότητας, απαξίωσης του θύματος, εξουσίας και εκμετάλλευσης που επικρατεί στον χώρο της δουλειάς και ιδίως στις σχέσεις μεταξύ εργαζόμενης και αφεντικού, το οποίο, πολλές φορές, είναι το ίδιο ο θύτης των παρενοχλητικών συμπεριφορών. Επιπλέον, με την αύξηση και την ελαστικοποίηση του ωραρίου, αλλά και την επέκταση της τηλεργασίας, η οποία οδηγεί στην ταύτιση του σπιτιού και της δουλειάς και την διαμόρφωση ενός “συνεχούς” εργασίας (έμμισθης και απλήρωτης), οι γυναίκες επιβαρύνονται πολλαπλάσια, φέροντας, παράλληλα, υπό όλο και πιο δυσμενείς συνθήκες, την ευθύνη για την “αόρατη” οικιακή εργασία, για την ανατροφή των παιδιών, την φροντίδα όλων των μελών της οικογένεια και την “εύρυθμη λειτουργία”.
Οι αντεργατικές αυτές διατάξεις έρχονται να προστεθούν σε μια εργασιακή συνθήκη που είναι ήδη δυσμενής για τις γυναίκες και τα λοατκια, φέρνοντας τα υποκείμενα καθημερινά αντιμέτωπα με τον σεξισμό και τις διακρίσεις είτε εντός των εργασιακών χώρων, είτε στο σπίτι με τις γυναίκες-μητέρες-εργαζόμενες να επωμίζονται στο μεγαλύτερο μέρος (αν όχι σχεδόν εξολοκλήρου) το βάρος της κοινωνικής αναπαραγωγής, της φροντίδας του σπιτιού και της οικογένειας. Σε ένα τέτοιο εργασιακό πλαίσιο λοιπόν, οι νεοφιλελευθερες αυτές μεταρρυθμίσεις του ν/σ Χατζηδάκη, έρχονται να οξύνουν ακόμα περισσότερο τις πολλαπλές καταπιέσεις που βιώνουν οι ήδη πληττόμενες κοινωνικές ομάδες, όπως οι γυναίκες, τα ΛΟΑΤΚΙ υποκείμενα,οι μετανάστριες, οι εργάτριες κ.α..
Είναι ζωτικής σημασίας να υπερασπιστούμε τον κόσμο της εργασίας και το δικαίωμα του ελεύθερου χρόνου και της αυτοδιάθεσης.
Δεν θα ζούμε απλά για να δουλεύουμε! Θα δουλεύουμε απλά για να επιβιώνουμε!
Το ν/σ Χατζηδάκη θα βρει απέναντι του τις κουρασμένες, τις άυπνες, τις αγχωμένες αυτές που ήδη ασφυκτιούν. Εμάς που δεν χωράμε στην καθημερινότητα που πάνε να μας χτίσουν. Με τον κόσμο της εργασίας, και των έμφυλων υποκειμένων, λοιπόν, θα βρεθούμε στον δρόμο.
