Μάθε περισσότερα για την ιδρυτική μας συνδιάσκεψη.
Για αρχή πρέπει να βρούμε ένα ρόλο για τον εαυτό μας και μια στρατηγική για να τον επιτελέσουμε. Δεν θέλουμε να υπάρχουμε για να υπάρχουμε. Δεν είμαστε κάποιο ιστορικό brand ή κάποια οργάνωση καταφύγιο. Θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι και χρήσιμες για εμάς τους ίδιους και τις ίδιες αλλιώς δεν έχουμε λόγο ύπαρξης.
Κατά τη γνώμη μου η στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσουμε τώρα είναι αυτή της δυαδικής δύναμης (Dual Power ή Counter Power) σ.1Ο όρος Counter Power χρησιμοποιείται για να διακριθεί η στρατηγική αυτή από την κατάσταση δυαδικής εξουσίας όπως την αναφέρει ο Λένιν καθώς στα αγγλικά χρησιμοποιείται συνήθως ο κοινός όρος Dual Power. Ο Λένιν αναφέρεται στην δυαδική εξουσία, των σοβιέτ και της αστικής κυβέρνησης, ως συνθήκη που η επαναστατική πρωτοπορία μπορεί να εκμεταλλευτεί για να πάρει την εξουσία και να εγκαθιδρύσει το προλεταριακό κράτος και στη συνέχεια τον σοσιαλισμό στα πλαίσια της θεωρίας των σταδίων. Εμείς διαφοροποιούμαστε καθώς αντιλαμβανόμαστε την δυαδική δύναμη ως μέθοδο και όχι ως συνθήκη: την ανάπτυξη αυτοοργανωμένων δημοκρατικών θεσμών που θα καταργήσουν το κράτος και τις ιεραρχικές σχέσεις συνολικά. : την επιδίωξη της αυτοοργάνωσης των “από τα κάτω” και την δημιουργία συντονισμένων δομών αντιεξουσίας, μαζί με έναν πόλεμο θέσεων για την προώθηση των συλλογικών μας συμφερόντων. Αυτό κατά τη γνώμη μου συμπεριλαμβάνει και την συμμετοχή στις εκλογές – το λογικότερο για μένα είναι μόνοι μας, αν οι συνθήκες το επιτρέψουν – και προσπάθεια εισόδου στην Βουλή αλλά όχι με την λογική της διεκδίκησης της κυβερνητικής εξουσίας. Στο πλαίσιο αυτό προσπαθούμε για την αυτοτελή πολιτική και ιδεολογική μας συγκρότηση και ανάπτυξη ενώ παράλληλα επιδιώκουμε την ενότητα στην δράση μέσω του συντονισμού των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και του ελευθεριακού χώρου και με την προσπάθεια για ένα σχήμα ανά κοινωνικό χώρο.
Μήπως όμως θα έπρεπε να προσπαθήσουμε για μια “δεύτερη φορά Αριστερά”;
Κατά την γνώμη μου η απάντηση είναι “όχι”. Και η απάντηση δεν είναι “όχι” μόνο επειδή δεν μπορούμε. Είναι “όχι” επειδή δεν θέλουμε. Όχι γενικά και πάντα. Δεν θέλουμε εμείς και τώρα. Δεν είναι δηλαδή το πολιτικό σχέδιο της αριστερής κυβέρνησης αυτό που κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να θέλουμε να υπηρετήσουμε ως πολιτικός σχηματισμός αυτή τη στιγμή.
Η ανάλυση που έχουμε κάνει για την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 δεν είναι αυτή της “προδοσίας” του “ΟΧΙ” από την ηγεσία. Η διαδικασία για τον ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο αστικό στρατόπεδο είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από τις εκλογές του 2012 ακόμα. Οι συμμαχίες κοινωνικές και πολιτικές που έκανε, ο διεθνής συσχετισμός δύναμης και κυρίως η απομάκρυνση του χώρου όπου παίρνονται οι αποφάσεις από τον πολιτικό έλεγχο μέσω της ΕΕ επέβαλαν στον ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχτεί πρώτα την λογική του “επώδυνου συμβιβασμού” και στην συνέχεια το ολοκληρωτικό του πέρασμα στην απέναντι όχθη. Απέτυχε λοιπόν ακόμα και σε αυτά που κατά τη γνώμη μου είναι όντως εφικτά να κάνει μια αριστερή κυβέρνηση: να βελτιώσει την θέση των “από τα κάτω” στο σήμερα. Αντίθετα παρέδωσε όλο το πολιτικό κεφάλαιο που η αντίσταση μας είχε συσσωρεύσει και το χρησιμοποίησε για να εφαρμόσει το μνημόνιο, να επιβάλει το δόγμα There is No Alternative και έτσι να διευρύνει την αστική κυριαρχία. Το αποτέλεσμα ήταν ένας τρομακτικός “κουβάς”: η υποτίμηση των ζώων μας και το άνοιγμα του δρόμου για την ακόμα αντιδραστικότερη διαχείριση που σήμερα βιώνουμε.
Και γι αυτό οι ανακοινώσεις του Τσίπρα για φιλολαϊκές πολιτικές, όπως έκανε στην τελευταία ΔΕΘ, έγιναν αποδεκτές με χλεύη ή δυσπιστία ακόμα και από τα ίδια του τα ακροατήρια. Ο κόσμος δεν πιστεύει κανέναν αριστερό πολιτικό που του λέει “θα βγω και θα τα φτιάξω” και πολύ καλά κάνει. Η “κυβέρνηση της Αριστεράς” σαν αφήγημα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, στην κακή περίπτωση σου γυρνά τα έντερα, καθώς σου θυμίζει τα αποτελέσματα της “πρώτη φορά Αριστερά”, στην καλή περίπτωση σου δίνει μια αίσθηση “από πότε είναι αυτή η εφημερίδα;” σ.2https://youtu.be/oqZe_h8DGwg?t=4
Τόσο το Μερα25 όσο και η ΛΑΕ επιχειρούν σε μεγάλο βαθμό να επαναλάβουν το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ αλλάζοντας μόνο το τέλος. Εκεί δηλαδή που ο ΣΥΡΙΖΑ υποχώρησε το Μέρα25 θα επιμείνει και θα κερδίσει εντός Ευρωζώνης με τα “κόλπα” του Βαρουφάκη και η ΛΑΕ θα βγει εκτός Ευρωζώνης. Βάζουν δηλαδή μπροστά την ρήξη με τους κυριάρχους μηχανισμούς της ΕΕ για να δώσουν πιθανότητες επιτυχίας στα αριστερά τους προγράμματα. Αλλά εδώ γεννιούνται πολλά ερωτήματα: είναι ειλικρινείς στις προθέσεις τους αυτές; είναι αυτό πειστικό; είναι αυτό σίγουρα υπερ των “από τα κάτω”; και κυρίως αρκεί;
Όχι δεν αρκεί. Δεν αρκεί γιατί για να έχει πιθανότητες επιτυχίας κάποια από τις δύο στρατηγικές στη διάσταση που μας ενδιαφέρει – αυτή τη βελτίωσης της ζωής των εργαζόμενων τάξεων – χρειάζεται ένα πάρα πολύ υψηλό επίπεδο αυτοοργάνωσης του κόσμου της εργασίας.
Χωρίς υψηλό επίπεδο αυτοοργάνωσης και τρομακτικής πίεσης “από τα κάτω” μια προσπάθεια συμφωνίας μέσω ρήξης εντός Ευρωζώνης θα αποτύχει όπως απέτυχε και η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα απαιτείται και μια σημαντική αλλαγή συσχετισμών σε κεντρικές χώρες της ΕΕ και συνολική αλλαγή τρόπου διαχείρισης από μεριάς Ευρωζώνης για να έχει πιθανότητες επιτυχίας μια τέτοια προσπάθεια συμφωνίας. Κάτι οχι αδιανόητο αλλά σε κάθε περίπτωση δύσκολο να γίνει και ακόμα πιο δυσκολο να το καθορίσουμε εμείς. Και ακόμα και να υπάρξει μια τέτοια διευθέτηση πόσα περιθώρια θα αφήνει για μια διαδικασία αναδιανομής από τα πάνω προς τα κάτω; Μια τεράστια, και υπερεθνική, κινητοποίηση του κόσμου της εργασίας είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε έστω να ψηλαφήσουμε ευχάριστες απαντήσεις στα παραπάνω.
Αλλά και στην περίπτωση της ρήξης εκτός Ευρωζώνης, ακόμα και αν πραγματοποιηθεί, χωρίς αυτό το απαραίτητο επίπεδο αυτοοργάνωσης θα αποβεί εις βάρος του κόσμου της εργασίας. Οι ιμπεριαλιστικές πιέσεις θα δημιουργήσουν συνθήκες σπάνης που οι κυρίαρχες τάξεις θα μπορούν να ακόμα και να εκμεταλλευτούν προς το συμφέρον τους. Μόνο μια τεράστια προσπάθεια από τις δυνάμεις των “από τα κάτω” μπορεί να επιβάλλει μια δικαιότερη κατανομή της σπάνης και να κρατήσει την κοινωνία όρθια σε μια συνθήκη γενικευμένου οικονομικού πολέμου πιέζοντας αντίστοιχα και την κυβέρνηση της ρήξης.
Είναι επόμενο λοιπόν μια πολιτική στρατηγική της αριστερής κυβέρνηση – μια στρατηγική που λέει ψηφίστε με για να βγω κυβέρνηση και να βελτιώσω της ζωή σας – όσο και να συνοδεύεται από εκλείσεις για οργάνωση του λαού, να παραμένει μια στρατηγική αναπαραγωγής της λογικής της ανάθεσης. Κατά συνέπεια είναι μια στρατηγική που υποσκάπτει την προσπάθεια για αυτοοργάνωση των “από τα κάτω” και ανάπτυξης των κοινωνικών αγώνων. Έτσι η ίδια η υιοθέτηση της στρατηγικής αυτής, στη συγκεκριμένη συνθήκη που είμαστε, μπορεί να υπονομεύσει την διαδικασία θεσμικής αποτύπωσης των κατακτήσεων του κόσμου της εργασίας. Ακόμα και να γυρίσει μπούμερανγκ όπως το 2015. Για να λειτουργήσει στα αλήθεια όλο αυτό χρειάζεται μια πολιτική δύναμη που δεν θα βλέπει τον εαυτό της σαν σωτήρα, που δεν θα βάζει ως προτεραιότητα την ανάδειξη της σαν κυβέρνηση αλλά θα μιλά για την βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε αλλαγή εδώ και τώρα: την αυτοοργάνωση των “από τα κάτω” με όρους μαζικούς και με τρόπους σύγχρονους και θα συμβάλει με όσες δυνάμεις έχει σε αυτό. Μια τέτοια αντιδιαχειριστική προγραμματική δύναμη είναι εκείνη που μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για να υπάρξουν υλικές νίκες. Και αυτή θα ήταν ωραία και θα μας ταίριαζε να είμαστε εμείς.
Προτεραιότητα μας πρέπει να είναι η αυτοοργάνωση των αγώνων των “από τα κάτω”
Κάτα τη γνώμη μου αυτό πρέπει να είναι το κεντρικό μοτίβο της παρέμβασης μας στην αστική πολιτική (Βουλή & ΜΜΕ): ένας ανηλεής πόλεμος στην αναθεση με σκοπό την ενίσχυσης της αντίστασης. Να επαναλαμβάνουμε δηλαδή συνεχώς ότι όποια αλλαγή έρχεται, έρχεται “από τα κάτω”. Δεν χρειαζόμαστε νέους ηγέτες σωτηρες. Ανθρώπους χρειαζόμαστε που θα αυτοοργανωθούν και θα δράσουν. Οι αλλαγές επιβάλλονται από τους “από κάτω” , δεν γίνονται από κάποια “καλή κυβέρνηση”. Δεν αρκεί η διεκδίκηση. Το είδαμε αυτό το 2011. Δεν αρκεί η αλλαγή διακυβέρνησης. Το είδαμε αυτό το 2015. Χρειάζεται μια σαρωτική αλλαγή στον τρόπο που ζούμε. Χρειάζεται μια αλλαγή του τρόπου οργάνωσης των εργατικών αγώνων και της εργασίας γενικότερα: η επέκταση του ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού και της αυτοδιαχείρισης. Χρειάζεται να γίνουμε εξαιρετικά ενοχλητικοί. Χρειάζεται η επέκταση των κοινοτήτων κοινών και των κοινών αγαθών. Χρειάζεται μια εμβάθυνση της δημοκρατίας με ξύλωμα του αυταρχισμού (στρατόπεδα συγκέντρωσης, αστυνομοκρατία, έλεγχος της ενημέρωσης) και συνταγματική καθιέρωση της απλής αναλογικής. Χρειάζονται σαρωτικές αλλαγές σε κάθε έκφανση της ζωής με ανατροπή των σχέσεων ιεραρχίας. Δεν υπάρχει επιστροφή στο 1980. Τίποτα δεν μπορεί να μείνει ίδιο. Χρειάζεται και μια ισχυρή δυναμική αντιπολίτευση που θα συμβάλει στην δημιουργία ενός μαζικού κινήματος για την κοινωνική και κλιματική δικαιοσύνη. Βέβαια για όλο αυτό δεν αρκεί η ψήφος. Μπορεί να γίνει μόνο με την συμμετοχή στον αυτοοργανωμένο αγώνα. Με την οργανική συμμετοχή στους αγώνες σε κάθε έκφανση της ζωής: εργασία, σχολή, γειτονιά, κόμμα.
Θα λέμε επίσης ότι δεν πρέπει να έχετε εμπιστοσύνη σε καμία ηγεσία. Ουτε καν σε εμάς. Ελάτε να συμμετέχετε και να φτιάξουμε μαζί τα προγράμματα μας, να φτιάξουμε μαζί μια δημοκρατική αντιιεραρχική πολιτική οργάνωση. Δεν κάνουμε πλάκα. Θέλουμε να είμαστε διαφορετικοί και το εννοούμε. Προϊκονίζουμε τον αντιεραρχικό κόσμο που θέλουμε να δημιουργήσουμε γιατί για εμάς “η κοινωνική χειραφέτηση δεν είναι υπόθεση φωτισμένων ηγεσιών και σε αντίθεση με τα αρχηγοκεντρικά μη-κόμματα της αστικής πολιτικής, μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική διεθνιστική Αριστερά οφείλει να προεικονίζει την κοινωνία που επιδιώκει να οικοδομήσει, τόσο στο εσωτερικό της, όσο στην απεύθυνση της και στη σχέση της με τα κοινωνικά κινήματα.” σ.3Από το ιδρυτικό κείμενο της Συνάντησης για μια Αντικαπιταλιστική & Διεθνιστική Αριστερά https://issuu.com/synantisi.aristeras/docs/________________
Έτσι δεν ερχόμαστε να εκπροσωπήσουμε τα κινήματα. Δεν είμαστε ιμάντας μεταφοράς αιτημάτων όπως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Θέλουμε μέσω της παρέμβασης μας στους θεσμούς να τα ενισχύσουμε και να αναδείξουμε την αυτόνομη πολιτική τους φωνή. Να λέμε από το βήμα της Βουλής στο κόσμο: Δείτε και έξω από εδώ. Και εμείς εκεί είμαστε. Πηγαίντε στο σωματείο σας. Πηγαίντε στη λαϊκή συνέλευση σας και συντονιστείτε τις και μεταξύ τους ώστε να έχουν κεντρική πολιτική έκφραση. Πηγαίντε στην κολεκτίβα, στο στέκι ή στο δίκτυο αλληλεγγύης της γειτονιάς σας. Πηγαίντε στην κοινότητα που θέλει να διαχειριστεί το νερό του χωριού σας. Πάρτε και τον δήμο σας. Οι πολιτικοί “ειδικοί” ξέρουν ξεράδια. Εμείς θα φτιάξουμε τις ζωές μας. Μόνο έτσι μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα μας.
Και με όλα αυτά τα μέσα δεν θα διεκδικήσουμε απλά. Θα επιβάλλουμε. Θα αλληλοβοηθηθούμε. Θα βελτιώσουμε τη ζωή μας εδώ και τώρα απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο. Οι δομές αντιεξουσίας δεν υπάρχουν απλα για να τροφοδοτήσουν την “κεντρική πολιτική παρέμβαση” μας. Η δημιουργία δομών αντιεξουσίας και η παρέμβαση στους αστικούς θεσμούς μπορουν να είναι αλληλοτροφοδοτούμενες διαδικασίες. Αλλά και ευρύτερα όλα τα πεδία μπορούν να αλληλοσυμπληρωθούν. Αντιμετωπίζουμε την ταξική πάλη ολιστικά. Για παράδειγμα μπορούμε να εργαλειοποιήσουμε την παρέμβαση μας στη Βουλή για να αλλάξουμε πράγματα στο συνδικαλιστικό πεδίο επιδιώκοντας μια αριστερή πλειοψηφία στην ΓΣΕΕ σαν κεντρικό πολιτικό στόχο, ώστε μετά να την χρησιμοποιήσουμε για να οργανώσουμε απεργίες και να καταφέρουμε νίκες. Δεν είναι δηλαδή εκ των προτέρων βασικός στόχος το να γίνουμε αριστερή κυβέρνηση και να εφαρμόσουμε το “ηγεμονικό μας σχέδιο”. Δεν είμαστε η αρχή και το τέλος των παντων. Αντιλαμβανομαστε τους εαυτους μας σαν κομμάτι ενός πολυμερή μηχανισμού κοινωνικής αλλαγής. Στόχος είναι η άμεση υλική βελτίωση της ζωής των από τα κάτω και ο αυτοοργανωμένος αγώνας τους είναι βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό ασχέτως κυβέρνησης. Η ριζοσπαστικοποίηση, η δημιουργία κοινωνικών ρηγμάτων και κοινωνικών αγώνων είναι το άμεσο ζητούμενο αυτή την στιγμή. Και σε αυτά θέλουμε να ρίξουμε εμείς τις δυνάμεις μας και να συμβάλουμε σε όλα τα πεδία.
Χρήσιμη και επιδραστική κοινοβουλευτική αντιδιαχειριστική προγραμματική δύναμη
Δεν λείπει κάποιος σχηματισμός από τη Βουλή που να λεει ψήφισε με και θα τα κάνω ωραία. Κατά την εκτίμηση μου λείπει κάποιος που να λέει: Θέλουμε αυτό; Πάμε να αναγκάσουμε αυτα τα ρεμάλια να το κάνουν με το ζόρι. Τώρα. Ασχέτως ποιος είναι κυβέρνηση, εμείς είμαστε εδώ για να παλέψουμε και να επιβάλουμε πράγματα που θεωρούμε σημαντικά. Συγκεκριμένα πράγματα που και αλλάζουν την κοινωνία και έχουν άμεση υλική αποτύπωση. Πχ για την αύξηση του κατώτατου μισθού δεν θα πούμε “κάντε μας κυβέρνηση για να το φέρουμε”. Ούτε θα πούμε “α θέλει μια άλλη κοινωνία πρώτα να έρθει”. Θα πούμε “πάμε εδώ και τώρα να το επιβάλλουμε στην κυβέρνηση και στην αστική τάξη”. Πως θα τους αναγκάσουμε; Αρκεί να το επικοινωνήσουμε; Θέλει απεργίες; Καταλήψεις παντού; Τεράστιες διαδηλώσεις; Μποϊκοτάζ; Εξέγερση; Απαλλοτρίωση; Δημιουργία αυτοοργανωμένων εναλλακτικών; Οτιδήποτε. Ελάτε να το συζητήσουμε και να το οργανώσουμε. “Μα δεν γίνεται οι δεσμεύσεις της χώρας”. Δεν μας νοιάζει. Δεν είμαστε “υπεύθυνοι” και “καθώς πρέπει”. Καταθέτουμε προτάσεις άμεσα υλοποιήσιμες που απαντούν σε πραγματικά προβλήματα αλλά δεν δεσμευόμαστε από την νεοφιλελεύθερη μονοτονία που θέλει να επιβάλει η ΕΕ και η αστική τάξη. Εκπροσωπούμε συγκεκριμένα τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας, όχι τον λαό γενικά ή το εθνικό καλό. Είμαστε μεροληπτικοί και εκνευριστικοί. Αν κάτι το θεωρούμε σημαντικό θα προσπαθήσουμε να το πάρουμε ο κόσμος να χαλάσει.
Και όμως δεν προσδιορίζουμε αυτά που κανουμε και προτείνουμε ως ριζοσπαστικά ή “ακραία” αλλά ως βασικά και αυτονόητα. Θα λέμε ότι το ακραίο και παράλογο είναι να συνεχίσουμε έτσι χωρίς να αντιμετωπίσουμε την κοινωνική ανισότητα και την κλιματική κρίση. Θα λέμε ότι πολύ απλά δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να ζούμε έτσι τα λίγα χρόνια που έχουμε πάνω στη γη. Θα λέμε ότι πρέπει να κινητοποιηθούν εκατομμύρια από εμάς και να βάλουν στην καθημερινότητα τους την πολιτική δράση αν θέλουμε να αλλάξει το οτιδήποτε. Δεν είμαστε η από πάντα “επαναστατική αριστερά” για λόγους ιδεολογίας, είμαστε οι μπουχτισμένοι υποτελείς που κατάλαβαν ότι μόνο αν αλλάξουν συνολικά τη ζωή τους ενάντια στους κυρίαρχους θα μπορέσουν να ζήσουν καλύτερα. Είμαστε η κοκκινοπράσινη αριστερά που θέλει να συμβάλει με όλες τις της δυνάμεις στην δημιουργία ενός κινήματος κοινωνικής και κλιματικής δικαιοσύνης που θα αλλάξει τη ζωή εδώ και τώρα.
Μια τέτοια αντιδιαχειριστική στρατηγική δημιουργεί ένα διακριτό αφήγημα που ενδεχόμενα να μπορέσει να μας βάλει ακόμα και στη Βουλή. Να πει μια μερίδα του κόσμου ότι χρειάζεται μια τέτοια φωνή εκεί μέσα. Μια αντιδιαχειριστική ρητορική που θα μιλά ενάντια στην ανάθεση και θα αξιοποιεί το πολιτικό κλίμα δυσπιστίας μεγάλου μέρος των υποτελών για να καλλιεργήσει την αυτοοργάνωση εδώ και τώρα. Μια δύναμη που δεν θα βερμπαλίζει για την επανάσταση αλλά θα προσπαθεί στην πράξη να βελτιώσει την ζωή μας και με αυτοοργάνωση και με αγώνες και με λεπτομερείς “ρεφορμιστικές” προτάσεις. Μια δύναμη που δεν θα λέει μόνο τι πρέπει η κυβέρνηση να κάνει σε κάθε περίπτωση αλλά θα προτείνει και δράσεις στην κοινωνία. Για παράδειγμα για το ρεύμα μπορούμε να προτείνουμε τον δημόσιο έλεγχο της ΔΕΗ και να μιλήσουμε για δράσεις πίεσης όπως το “δεν πληρώνω” τους λογαριασμούς ή δομές αλληλοβοήθειας με επανασυνδέσεις ενώ παράλληλα προτρέπουμε τον κόσμο να δημιουργήσει ενεργειακές κοινότητες και φτιάχνουμε και ένα ταμείο αλληλεγγυης ώστε να βοηθήσουμε φτωχότερα νοικοκυριά να ενταχθούν σε αυτές. Μια δύναμη που στα διεκδικητικά αδιέξοδα δεν θα προσπαθεί να αναδείξει τον εαυτό της και το πολιτικό της σχέδιο διακυβέρνησης σαν την μαγική λύση αλλά θα αναζητά τις απαντήσεις πρώτα απ’ όλα στους αγώνες των “από τα κάτω” με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, με ακόμα μεγαλύτερη επέκταση της αυτοοργάνωσης.
Και μέσα από αυτή τη διαδικασία σκοπός είναι να μετακινήσεις και το πολιτικό κέντρο. Να αλλάξεις την ατζέντα και τους όρους της συζήτησης. Να εξαναγκάσεις την επανατοποθέτηση των αριστερών (ΚΚΕ, Μέρα25), των πρώην αριστερών (ΣΥΡΙΖΑ) αλλά ακόμα και των δεξιών δυνάμεων σε προοθετικότερες θέσεις. Να σπρώξεις. Να προσπαθήσεις να επιβάλεις την αποτύπωση θεσμικά των συμφερόντων των εργαζομένων αλλά και να πιέσεις για την αναγκαία ρήξη με την νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία της ΕΕ σε περίπτωση κυριάρχησης ενός πολιτικού σχεδίου αριστερής κυβέρνησης. Να προσπαθήσεις να νοηματοδοτήσεις τις θεσμικές αυτές αποτυπώσεις σαν νίκες των εργαζόμενων τάξεων. Να είσαι δηλαδή μια χρήσιμη ανεξάρτητη προγραμματική αντιπολίτευση που υπερψηφίζει και καταψηφίζει κατά το δοκούν. Που προσπαθείς να υιοθετηθούν οι λεπτομερείς και τεκμηριωμένες προτάσεις σου από τους άλλους και δεν τις κρατάς για όταν γίνεις κυβέρνηση. Παράλληλα επιδιώκεις να αναδείξεις νέες εργατικές ταυτότητες και ολιστικά πλαίσια αντίληψης της κοινωνικής απελευθέρωσης (χρώμα δέρματος, έμφυλο, ΛΟΑΤΚΙ+). Να μιλήσεις για ηθικά φορτία και ιδεολογικές αντιλήψεις για την ελευθερία και την αλληλεγγύη. Να μιλήσεις ενάντια στην ανάπτυξη ως αυτοσκοπό, για μια μεταναπτυξιακή στρατηγική κοινωνικής και κλιματικής δικαιοσύνης. Να αλλάξουμε δηλαδή ριζικά τους όρους της συζήτησης.
Και γιατί όχι να μιλήσουμε για τις μετακαπιταλιστικές προοπτικές. Να προσπαθήσουμε να επαναπροσδιορίσουμε τον κομμουνισμό. Να μιλησουμε για τον κομμουνισμό ενάντια στην ταύτιση του από την αστική κυριαρχία με το κρατικο καπιταλισμό. Να τον προσδιορίσουμε δηλαδή σαν την κοινωνία των ελεύθερα συνεταιριζόμενων παραγωγών. Χωρίς κράτος και ιεραρχία. Όχι σαν μια μιλιταριστική κοινωνία κρατικής επιβολής αλλά σαν κατι που αξίζει να κυνηγήσει κανείς εδώ και τώρα. Όχι σαν ρετρό θεωρητικό όραμα ή σαν μια μελλοντική έφοδο στην εξουσία αλλά αυτοργανώνοντας τώρα εκφάνσεις της ζωής με “τα κοινά”, την αυτοδιαχείριση, τις λαϊκές συνελεύσεις και τους αγώνες.
Γρηγόρης Τσαρδανίδης, Συνέλευση Βορείων Αθήνας
Υποσημείωσεις
