Κείμενο συμβολής του Γρηγόρη Τσαρδανίδη μέλους του ΠΣ της Αναμέτρησης
Ποια πρέπει να είναι η θέση μας;
Κατά τη γνώμη μου η θέση μας για τον πολεμο πρέπει να είναι η εξής: πρεπει να νικήσει η Ειρήνη με άμεση διπλωματική λύση με αμοιβαίες υποχωρήσεις που θα διασφαλίζει την ανεξαρτησία της Ουκρανίας.
Αυτό απαιτεί υποχωρήσεις από όλους:
- τον ρωσικό ιμπεριαλισμό, που πρέπει να τερματίσει την εισβολή, να γυρίσει στα προ της 24/2 σύνορα και να δεχτεί την αυτοδιάθεση των Ουκρανών
- τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που επιθυμεί τη διαιώνιση του πολεμου για τα δικά του συμφέροντα
- τον ουκρανικό εθνικισμο, που καταπιέζει εσωτερικά πολιτικές και κοινωνικές ομάδες και πρέπει με τη σειρά του να κάνει υποχωρήσεις στο ζήτημα της αυτοδιάθεσης των κατοίκων του Ντονμπάς και της Κριμαίας
Αυτό θέτει σε εμάς τα άμεσα καθήκοντα:
- την αντιπαράθεση με τον ρωσικό ιμπεριαλισμο και τους φορείς του με καταδίκη της Ρωσικής εισβολής και του μηχανισμού προπαγανδας τους στην Ελλάδα σ.1 Γιατί υπάρχει και τέτοιος μηχανισμός με έντονη επιρροή δυστυχως και εντός της αριστεράς όπως δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες που μεταφέρουν αυτούσια την προπαγάνδα του Κρεμλίνου αλλά και η σελίδα στο Facebook της Αντιπροσωπείας της υποτιθέμενης ΛΔ του Ντονέτσκ, και μη ξεχνάμε και τον Σαββίδη και τον ρόλο του στο Μακεδονικό. σε αντιπαράθεση όμως με τον αντιρωσισμό (που επιτίθεται στην τέχνη, στην γλώσσα, στην καταγωγή κοκ) και τη ρητορεία που βλέπει παντού υποστηρικτές του Πούτιν
- αντιπαράθεση με τον αμερικανό ιμπεριαλισμο και την πρόσδεση της ΕΕ σε αυτόν καθώς και της αντίστοιχης προπαγάνδας και του μηχανισμού της. Οχι στην εργαλειοποίηση του πολεμου για τα συμφέροντα των ΗΠΑ (επέκταση ΝΑΤΟ, αποκλεισμός Ρωσίας, πωληση υγροποιημένου αερίου) με θυσία των Ουκρανών στο βωμό αυτών των συμφερόντων. Αυτό είναι χρήσιμο δεδομένου και του στρατοπέδου που είμαστε.
- αντιπαράθεση με τον ουκρανικό εθνικισμό και ανάδειξη του χαρακτήρα του και των δικών του ευθυνών αναγνωρίζοντας παράλληλα στην Ουκρανία το δικαίωμα στην άμυνα απέναντι στον εισβολέα.
Συνολικά αυτή είναι μια συνεκτική και συνθετική θέση και αυτή πιστευω οτι πρέπει να υιοθετήσουμε. Κανένα από τα παραπάνω δεν μπορει να λέγεται από μόνο του χωρίς να είναι προβληματικό. Θέλει και τα 3 ταυτόχρονα. Είναι πολυπλοκο το θέμα και είναι λογικό να απαιτεί μια πολυπλοκη τοποθέτηση.
Κι αν αυτό δεν φαίνεται ρεαλιστικό σε κάποιους έχω να πω ότι πρώτον κάνουν λάθος γιατί και η πραγματικότητα στο πεδίο της μάχης με τους συσχετισμους που έχουν δημιουργηθεί την ειρηνική διπλωματική επίλυση δείχνει ως πιο ρεαλιστική διεξοδο για το τερματισμό του πολεμου.
Και έτσι να μην ήταν δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να αποδεχτούμε ως μόνα δυνατά ενδεχόμενα την νίκη του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικου μηχανισμου. Είναι “φυσιολογικό” δηλαδή να πεθαινουν χιλιάδες αντί να επιλύονται ειρηνικά οι διαφορές; Είναι “φυσιολογικο” να γίνεται η ζωή όλων μας χειρότερη γιατί η ταδε ή η δείνα αστική τάξη θέλει να παίξει το παιχνίδι της;
Οι κοινωνικές δυνάμεις που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό είναι λογικό όταν ανήκουν στο επιτιθέμενο στρατόπεδο να σαμποτάρουν την επιθετική προσπάθεια και όταν ανήκουν στο αμυνόμενο στρατόπεδο να αμύνονται αναγκαστικά διεκδικώντας όμως παράλληλα ο αγώνας αυτός να εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα και όχι άλλα, αρπάζοντας την πρώτη εύλογη ευκαιρία για ειρήνη.
Αν υπήρχαν διακριτά οργανωμένες κοινωνικές ή πολιτικές δυνάμεις στην Ουκρανία που αμύνονται με βάση το παραπάνω σκεπτικό θα μπορούσαμε θεωρητικά να της στηρίξουμε ακόμα με όπλα. Δεν υπάρχουν όμως τέτοιες δυνάμεις στα αλήθεια, όπως δεν υπάρχουν βέβαια εδώ και πολλά χρόνια στο Ντονμπάς. Ακόμα όμως και αν υπήρχαν δεν υπάρχει κάποια συγκροτημένη πολιτική ή κοινωνική δύναμη στην περιοχή μας για να παρέχει βοήθεια σε μια μαχόμενη αντιιμπεριαλιστική φιλειρηνικη δύναμη επομένως η συζήτηση είναι εντελώς θεωρητική. Το να πούμε ότι εφόσον δεν υπάρχει τίποτα απ’ όλα αυτά ας στείλει το ελληνικό κράτος όπλα στο ουκρανικό κράτος είναι ένα επικίνδυνο λογικό άλμα αφού δεν μπορούμε να έχουμε καμμία εμπιστοσύνη ούτε στο ουκρανικό κράτος ούτε στο ΝΑΤΟ για την χρήση τους και τους σκοπούς που αυτά θα υπηρετήσουν.
Σημεία Red washing
Επιπλέον θεωρώ ότι πρέπει οπωσδήποτε να συγκρουστούμε με προβληματικές αντιλήψεις που υπάρχουν δυστυχώς και εντός της αριστεράς, ενώ αναπαράγονται και από αστικούς και εθνικιστικούς κύκλους, και συντελούν σε μια διαδικασία ξεπλύματος του ρωσικού ιμπεριαλισμού. Φυσικά υπάρχουν εξ’ ίσου προβληματικές αντιλήψεις που ξεπλένουν τον δυτικό ιμπεριαλισμό αλλά αυτές δεν θεωρώ ότι έχουν απήχηση έτσι κι αλλιώς στην ελληνική τουλάχιστον αριστερά γι αυτό και δεν θα τις αναλύσω.
#1 η Ρωσία δικαίως εισέβαλε καθώς προκλήθηκε από το φλερτ της Ουκρανίας με το ΝΑΤΟ.
Αυτό και δεν είναι αληθές και δεν μπορεί να είναι αποδεκτό από εμάς σαν επιχείρημα.
Γιατί δεν είναι αληθές;
- Η κατοχή μέρους της Ουκρανίας από το 2014 από τη Ρωσία διασφαλίζει την μη ένταξη στο ΝΑΤΟ όπως κάνει και στη περίπτωση της Γεωργίας. Η ένταξη μιας χώρας στο ΝΑΤΟ με κατεχόμενο έδαφος είναι στη πράξη πάρα πολύ δύσκολη καθώς αμέσως θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για την ενεργοποίηση του άρθρου 5 της συμμαχίας σ.2Το άρθρο 5 είναι ο πυρήνας της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με αυτό κάθε χώρα μπορεί να το ενεργοποιήσει όταν δέχεται επίθεση και τότε μια επίθεση εναντίον της θεωρείται μια επίθεση σε όλους. Το στρατιωτικό δόγμα αναφέρει ότι σε αυτή την περίπτωση μπορεί να γίνει χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων. που είτε θα οδηγούσε σε πυρηνικο πολεμο είτε το πιθανότερο θα το ακύρωνε στην πραξη δημιουργώντας τριγμούς σε όλη τη συμμαχία.
- Σκοπός της Ρωσίας, και εκφρασμενος από τον Πούτιν και όπως φαίνεται από τον επιχειρησιακό σχεδιασμό ήταν η κατάκτηση όλης (και πλεον μέρους) της Ουκρανίας και όχι η μη ένταξη της στο ΝΑΤΟ.
- Εξάλλου η ίδια η ενταξιακή πορεια της Ουκρανίας είναι σε πολύ αρχικό στάδιο και στη πράξη παγωμένη δεδομένες και τις αντιρρήσεις χωρών της ΕΕ.
- Ο Ζελενσκι ηδη από τις πρωτες εβδομαδες της εισβολής έκανε αποδεκτή την ουδετερότητα της Ουκρανίας σ.3«Εγγυήσεις ασφαλείας και ουδετερότητα, μη πυρηνικό καθεστώς του κράτους μας. Είμαστε έτοιμοι να το συζητήσουμε. Πρόκειται για το σημαντικότερο σημείο», σημείωσε ο Ζελένσκι. https://www.naftemporiki.gr/story/1846648/zelenski-i-oukrania-einai-proetoimasmeni-na-suzitisei-ena-kathestos-oudeterotitas χωρίς αυτό να μετριάσει την Ρωσική επιθετικότητα.
- Τα διπλωματικά περιθώρια καθόλου δεν είχαν εξαντληθεί. Το αντίθετο οι ΗΠΑ προειδοποιούσαν για ρωσική εισβολή και η Ρωσία έλεγε τι σαχλαμάρες είναι αυτές (και εγώ όπως και άλλοι την πίστεψα και έπεσα φουλ έξω). Κατά συνέπεια η απειλή της εισβολής δεν χρησιμοποιήθηκε αποτρεπτικά για να επιτευχθούν διπλωματικοί στόχοι αλλά φάνηκε ότι ήταν εξ αρχής αυτοσκοπός η κατάκτηση ουκρανικών εδαφών, όπως για παράδειγμα της Χερσώνας που ελέγχει τις πηγες υδροδότησης της Κριμαίας.
Αλλά και να είχε πραγματική βάση αυτή η ρητορική δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από μια αριστερή αντιιμπεριαλιστική σκοπιά. Αλίμονο αν θεωρούσαμε λογικό κάθε ιμπεριαλιστική πυρηνική δύναμη να κάνει ντου σε διπλανές της χώρες επειδή έχει “ανησυχίες ασφάλειας”.
Με την ίδια λογική οι ΗΠΑ νομιμοποιούνταν να εισβάλουν στη Κουβά όταν αυτές ήθελαν να βάλουν ρωσικούς πυραύλους κατά τη γνωστή κρίση του 1962 σ.4https://bit.ly/3NYzCTo και αντίστοιχα τώρα η Αυστραλία στα νησιά του Σολομώντα που η Κίνα επιθυμεί να δημιουργήσει στρατιωτικές βάσεις.
ΟΧΙ δεν πάει έτσι! Για εμάς όλα αυτά είναι ιμπεριαλιστικές λογικές και ζητάμε την αμφότερη υποχώρηση με ειρηνικές διευθετήσεις και την ενίσχυση των δυνάμεων της εργασίας και της συνεργασίας και από τις δυο μεριές των συνόρων. Οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν.
#2 Προτεραιότητα είναι να ηττηθεί το ΝΑΤΟ γιατί αυτό συμφέρει τους λαούς
Αυτή η θέση αποδέχεται ως ΟΚ να κατακτηθεί η Ουκρανία και να ζήσει υπό ρωσικό ζυγό προκειμενου να χάσει το ΝΑΤΟ. Γιατί αυτό σημαίνει μια τέτοια θέση. Για να έχουμε εμείς δηλαδή τα μεταφυσικά οφέλη μας οι άλλοι θα ζήσουν υπό κατοχή. Γάμος με ξένα κόλλυβα…
Και έτσι θα πάμε σε έναν υπέροχο πολυπολικό κόσμο όπου θα έχουν την ευκαιρία κι άλλοι ιμπεριαλιστές να κάνουν την ζωή όλων χειρότερη. Να μπουν οι Τουρκοι στη Συρία, οι Κινέζοι στη Ταϊβάν, οι Ρώσοι στην Ουκρανία οπως οι ΗΠΑ στο Ιράκ κοκ. Και όλο αυτό κάπως μαγικά θα είναι καλό για τους λαούς. Αυτό όμως δεν είναι πολιτική αλλά μεταφυσική χειρομαντεία.
Η δικαιολόγηση της επιθετικότητας άλλων πέραν των ΗΠΑ το πιθανότερο είναι ότι δεν οδηγεί σε διευκόλυνση επαναστατικών διαδικασιών αλλά σε περισσότερα αιματοκυλίσματα. Αυτό όμως δεν πρέπει να συνιστά υπεράσπιση της pax americana. Θέλουμε pax αλλά όχι americana, όμως αυτό δεν θα επιτευχθεί με γενικευμένες περιφερειακές συγκρούσεις φερέλπιδων αστικών τάξεων αλλά αν οι κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας και της προόδου ανατρέψουν οι ίδιες όλο αυτό το στρατιωτικό/ιμπεριαλιστικό οργασμό. Πρέπει να αποτρέψουμε ή να μετριάσουμε εμείς οι ίδιοι σε κάθε χώρα και συνεργαζόμενοι την επιθετικότητα της αστικής τάξης δεν γίνεται οι άλλες αστικές τάξεις να το κάνουν για εμάς!
Που εν τω μεταξύ ο ένας ιμπεριαλισμός τρέφεται από τον άλλον δεν αποδυναμώνεται δημιουργώντας ένα εκρηκτικό σπιράλ από το οποίο οι λαοί βγαίνουν μόνο χαμένοι!
Η ρωσική επίθεση όχι μόνο δεν αποδυνάμωσε το ΝΑΤΟ αλλά το ενδυνάμωσε και το νομιμοποίησε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Συσπείρωσε το κεφάλαιο, δυνάμωσε τα επιθετικότερα κομμάτια της αστικής τάξης και έστησε την εργατική τάξη από πίσω της. 100 δις δίνονται από τη Γερμανία για όπλα όχι απλά χωρίς λαϊκή αντίδραση αλλά σε ένα βαθμό υπό λαϊκή πίεση! Τα ίδια και στη Φιλανδία και στη Σουηδία που άλλαξαν θέση για το ΝΑΤΟ. Για όσους ζουν στα σύνορα με τη Ρωσία η απειλή είναι εντελώς πραγματική και εύλογα. Δεν μπορουμε να βλεπουμε τη Ρωσία ως μη-ιμπεριαλιστική και αμυνόμενη μόνο και μόνο επειδη αντιτίθεται στον αμερικανικό ιμπεριαλισμο και επειδή είμαστε πολύ μακριά για να μας πειράξει. Το ότι δεν είσαι ο νούμερο ένα ιμπεριαλιστής δεν σε κάνει μη ιμπεριαλιστη!
#3 Η εισβολή δεν είναι ιμπεριαλιστική γιατί ο Λένιν είχε πει ότι για να είναι κάτι ιμπεριαλιστικο προϋποθέτει εξαγωγή κεφαλαίου
Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ότι η Ρωσία κάνει εξαγωγή κεφαλαίου στην Ουκρανία. Ρώσοι ολιγάρχες αντικατέστησαν τον Αχμέτοφ και πήραν όλα τα εργοστάσια στο Ντονέτσκ. Η Ρωσία επιβάλλει τη χρήση του Ρουβλιού στα κατακτημένα εδάφη, σχεδιαζει να αξιοποιήσει όλες τις πλουτοπαραγωγικες πηγες απο τα πυρηνικά εργοστάσια ως τα χωράφια, επί της ουσίας ξεκινά διαδικασίες προσάρτησης των εδαφών. Δεν μπορεί όλο αυτό να χαρακτηριστεί κάπως αλλιώς εκτός από ιμπεριαλισμός.
#4 Πόλεμος υπήρχε ήδη και η Ρωσία ήρθε να τον τελειώσει
Πόλεμος δεν υπήρχε το 2022. Πόλεμος υπήρχε την περίοδο 2014-2015. Οι Ουκρανοί έκαναν απαράδεκτα εγκλήματα, τα οποία καλώς τότε καταγγείλαμε και στηρίξαμε τον αγώνα για αυτοδιάθεση στο Ντονμπάς, και οι Ρώσοι όμως εισέβαλαν και τότε σε 2 περιοχές και διέλυσαν οτιδήποτε κοινωνικά αυτόνομο αρχικά υπήρχε στο Ντονμπάς εγκαθιδρύοντας ένα αυταρχικό καθεστώς μαριονέτα τους.
Οι 3,404 άμαχοι νεκροί του Ντονμπάς – που αναφέρονται ως 14.000 μαζί με τους μαχόμενος από την ρωσική προπαγάνδα ως σφαγές των Ουκρανών – είναι και από τις δύο μεριές και είναι συγκεντρωμένοι την περίοδο 2014-2015 . σ.5Συγκεκριμένα καθ΄ολη τη διάρκεια της σύγκρουσης (2014-2021) οι νεκροί υπολογίζονται από τον Ο.Η.Ε. σε 3,404 άμαχοι, 4,400 ουκρανοί στρατιώτες και 6,500 ένοπλοι αυτονομιστές https://ukraine.un.org/sites/default/files/2022-02/Conflict-related%20civilian%20casualties%20as%20of%2031%20December%202021%20%28rev%2027%20January%202022%29%20corr%20EN_0.pdf Το 2014 οι νεκροί άμαχοι ήταν 2084 ενώ το 2021 ήταν 18, το 2020 ήταν 26 κοκ. Είναι προφανές ότι η διαμάχη χαμηλής έντασης που υπήρχε από το 2016 μέχρι το 2022 δεν ήταν πόλεμος. Δεν τους έσφαζαν οι Ουκρανοί επί 8 χρόνια τους φιλορώσους. Έγιναν απίστευτα εγκλήματα όπως η φωτιά στο κτίριο των συνδικάτων το 2014 αλλά από το 2016 και μετά πόλεμος δεν υπήρχε. Τον πόλεμο τον ξαναξεκίνησε η Ρωσία με μια τεράστια εισβολή με στρατό που ξεπερνούν τις 100.000 σχεδόν σε ολόκληρη τη χώρα με τους νεκρούς να είναι πολλαπλάσιοι εντός λίγων μηνών σε σχέση με όσους ήταν όλα τα τελευταία 6 χρόνια μαζί.
Πως προκύπτουν όμως τέτοιες αντιλήψεις εντός της αριστεράς;
Πως τέτοιες αντιλήψεις που και δεν βασίζονται στην πραγματικότητα και είναι λάθος αξιακά και παράγουν θέσεις απαράδεκτες βρίσκουν, έστω και μειοψηφικό, χώρο εντός της Αριστεράς;
Η υπεράσπιση μιας κρατικής οντότητας χωρίς κριτική έχει ρίζες στο παρελθόν. Τους έχετε ακούσει τους tankies; Στα αγγλική ενδοαριστερή αργκό tankies σ.6tankies από τα τανκ, υπερασπιζόντουσαν δηλαδή τα τανκ της ΕΣΣΔ μπήκαν στις δύο αυτές χώρες είναι οι αριστεροί εκείνοι που υπερασπίστηκαν τις επεμβάσεις της ΕΣΣΔ σε Ουγγαρία σ.7https://bit.ly/3NoeVR6 και Τσεχοσλοβακία σ.8https://bit.ly/3GZygWA . Αυτή τη παράδοση έχω την αίσθηση ότι ακολουθούν όσοι ασπάζονται και μοιράζονται αυτές τις αντιλήψεις. Θα υπερασπιστώ οτιδήποτε κάνει η κρατική εξουσία που φαντασιακά μου αρέσει είτε γιατί απλα τα βάζει με τις ΗΠΑ είτε γιατί συμβολικά τη θεωρώ αριστερά χωρίς όμως να εξετάζω την ουσία. Φοράει τη σωστή φανέλα στον μυαλό μου δηλαδή κι αυτό αρκεί. Ξεκινάω με στόχο λοιπόν να την υπερασπιστώ και τα επιχειρήματα τα βρίσκουμε στη πορεία… Βέβαια εάν η κρατική εξουσία στην ΕΣΣΔ του ’50 και του ’60 δεν είχε κάποια ιδιαίτερη σχέση με την αριστερά, η σημερινή κρατική εξουσία στη Ρωσία όχι απλά δεν έχει καθόλου αλλά είναι ανοιχτά αντικομμουνιστική, και επομένως τέτοιες λογικές είναι ακόμα πιο ακατανόητες.
Επιτέλους δεν σημαίνει ότι ότι κουβαλάει το σφυροδρέπανο είναι κομμουνιστικό, πόσο μάλλον σε χώρες που αυτό είναι ενσωματωμένο στην εκάστοτε εθνική αφήγηση. Το ότι κάτι έχει “σοβιετικά χαρακτηριστικά” δεν συνεπάγεται αυτομάτως ότι σχετίζεται με την κομμουνιστική απελευθέρωση εδώ και σχεδόν 100 χρόνια… Κομμουνισμός δεν είναι ένα απέραντο στρατόπεδο κάτω από ένα ισχυρό άνδρα αλλά μια αυτοοργανωμένη κοινωνία ελευθερίας, δημοκρατίας, δικαιοσύνης και αλληλεγγύης. Δεν θα έρθει η αλλαγή με πεφωτισμενη δεσποτεία απο μια πρωτοπορία. Θα γίνει η ίδια δεσποτεία. Δεν υπάρχει τέτοια παράκαμψη.
Και καλά να γοητεύει τους εθνικιστές το αφήγημα του ισχυρού “αρχιδάτου” αυταρχικού ηγέτη που υποτίθεται ότι τα βάζει με τον εκφυλισμένο δυτικό φιλελευθερισμό αλλά να γοητεύει και ανθρώπους στην αριστερά; Η όση δημοκρατία και ελευθερία έχουμε εδώ σήμερα είναι λαϊκή κατάκτηση, όχι φιλελεύθερη σαχλαμάρα ή ευγενική παραχώρηση. Έχει χυθεί αίμα για να επιτευχθεί, μερικο από αυτό πολύ πρόσφατα και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Και ακόμα διακύβευμα είναι και γι αυτό πολεμάμε για να την προστατεύσουμε, να την επεκτείνουμε και να την αντικαταστήσουμε με κάτι δημοκρατικότερο, οχι λιγότερο δημοκρατικό.
Δεν μπορούμε να είμαστε αντιιμπεριαλιστές και αντικαπιταλιστές και να υποστηρίζουμε Ασάντ, Ιράν, Ρωσία και Κίνα επειδή απλά τα βάζει με τους Αμερικάνους. Τότε δεν είσαι αντιιμπερλιαστής αλλά απλά αντι-αμερικάνος και groupie της κάθε απολυταρχίας. Κάνεις δηλαδή red washing σε δικτατορίες. Ισχύει φυσικά και το ανάποδο, δεν μπορεί να μας αρέσουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ επειδή στο εσωτερικό τους έχουν κερδηθεί περισσότερα δικαιώματα ενώ έχουν σκοτώσει 1.000.000 κόσμο στο Ιράκ και πνίγουν αντίστοιχα πρόσφυγες σε Αιγαίο και Λιβύη, που κυριολεκτικά χρηματοδοτούν δουλέμπορους εκεί πέρα. σ.9Για παράδειγμα η πρόσφατη δημιουργία ΛΟΑΤΚΙ τάγματος στον Ουκρανικό στρατό είναι pink washing καραμπινάτο και ως τέτοιο πρέπει να το χαρακτηρίζουμε Έτσι κι αλλιώς οι εξουσίες γενικά δεν είναι καλές. Οι κοινωνικές δυνάμεις επιδρούν πάνω τους και αυτές εκφράζουν στην πράξη αυτούς τους συσχετισμούς. Ότι καλό έχει γίνει είναι γιατί κάποιοι και κάποιες αγωνίστηκαν γι’ αυτό.
Εκτίμησή μου λοιπόν είναι ότι αυτές οι τοποθετήσεις επηρεάζονται από τη γενικότερη ήττα που οδηγεί στην λογική της ανάθεσης και την ανάγκη σε ένα δυστοπικό παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης να βρεθούν ισχυρά σημεία αναφοράς ενός “άλλου πόλου” ακόμα και αν είναι παντελώς ψευδεπίγραφα. Καταλαβαίνω με άλλα λόγια την ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι “ισχυρό” έξω από εμάς. Δεν υπάρχει όμως. Αυτή είναι η έρημος του πραγματικου που μπορεί να αντικατασταθεί μόνο από την αυτοοργάνωση των “από τα κάτω” και τους αγώνες τους για την κοινωνική απελευθέρωση και τον εκδημοκρατισμό της πολιτικης ζωής και του τρόπου παραγωγής, όχι από εξουσίες που επειδή είναι μακριά μας βολεύει να τις βλέπουμε εξωτικά σαν κάτι OK ενώ το αντίστοιχο εδώ θα ήταν πραγματικός εφιάλτης και (ελπίζω ότι) θα δίναμε και τη ζωή μας να το αποτρέψουμε. Αυτό είναι καραμπινάτος οριενταλισμός.
Σε διαφορετικό βέβαια πλαίσιο, ακόμα και ο τρόπος που ένα μέρος της Αριστεράς βλέπει εξιδανικευτικά την κρατική εξουσία στην Κούβα και τη Βενεζουέλα αυτά τα στερεότυπα αναπαράγει. Χρειάζεται κριτική και ουσιαστική ανάλυση και ανεξάρτητη σκέψη για κάθε κοινωνικό χώρο και χρόνο. Κάτι που σε μια άλλη γεωγραφία, χρόνο και κοινωνική συνθήκη μπορεί να είναι προχώρημα άλλου μπορεί να είναι πισωγύρισμα. Δεν υπάρχει κάποιου είδους ιδανική έτοιμη συνταγή για την κοινωνική απελευθέρωση και εννοείται πρέπει να υπερασπιζόμαστε και να παίρνουμε έμπνευση και διδάγματα από τα κινήματα και τα αγωνιζόμενα υποκείμενα από όλο τον κόσμο που κινούνται προς αυτήν με όλες τις αντιφάσεις και τα λάθη τους. Το πρόβλημα είναι να ταυτίζουμε τα κοινωνικα υποκείμενα με την κρατική εξουσία, να θεωρούμε δηλαδή ότι εκεί ο ένας και ενιαίος λαός είναι στην εξουσία, και να γινόμαστε εν λευκώ απολογητές της βασιζόμενοι σε συμβολικές συνδέσεις.
Συμπερασματικά, ξέρω ότι είναι δύσκολο γιατί ειδικά σε κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς τέτοιες αντιλήψεις είναι καιρό εδραιωμένες, αλλά αν θέλουμε να είναι αξιόπιστη η πολύ σημαντική κριτική και δράση μας ενάντια στο ΝΑΤΟ και στον δικό μας εθνικισιμό, να μην πέφτουμε σε αξιακά λάθη ή να ερχόμαστε σε σύγκρουση με την ίδια την πραγματικότητα είναι απαραίτητο να αφήσουμε πίσω τον tankie που έχουμε μέσα μας.
Υποσημείωσεις
