Κείμενο συμβολής του Παναγιώτη Αντωνίου, συνέλευση βάσης Βορειοανατολικών, μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου
Είναι πραγματικότητα ότι πριν αποφασίσεις να συμμετέχεις μόνος σου ή στο πλαίσιο μετώπου με άλλες πολιτικές δυνάμεις σε μια εκλογική αναμέτρηση, πριν μετρήσεις το μπόι σου, πρέπει να έχεις σκεφτεί αν θα σε βοηθήσει αυτή η κίνηση προκειμένου να ψηλώσεις. Όχι μόνο εσένα αλλά και τον ευρύτερο χώρο στον οποίο ανήκεις και τον κόσμο που θες να εκφράσεις. Είναι σαφές ότι ουτε η Αναμετρηση ουτε κάποιο από τα υπαρκτά μέτωπα στοχεύουν άμεσα σε κυβέρνηση της Αριστεράς ουτε και έχουν τη δυναμική [εκτός αν οι εκλογές είναι απλώς καταγραφή αντικαπιταλιστικών ακροατηρίων, ‘’πεισμένων’’ αγωνιστ(ρι)ών] να θέσουν σε μαζικά ακροατήρια απευθείας το σύνολο μια διαδικασίας ρήξης αλλά κατά τη γνώμη μου η κάθοδος στις εκλογές [που για έναν κόσμο νεότερο σε ηλικία της οργάνωσης υπάρχει ο κίνδυνος να φτάσει να ταυτίζεται στην καλύτερη περίπτωση με κεντρικό γεγονός πολύ μακριά από μας και μια μέτρια ψήφο] μπορεί να ανοίξει προοπτικές για το κίνημα και την Αριστερά. Παρόλα αυτά η σκέψη αυτή σε τίποτα δεν έχει σκοπό να αμφισβητήσει πως ο ιδεολογικός και ταξικός συσχετισμός δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς μαζικά και νικηφόρα κινήματα και δουλειά μυρμηγκιού στη βάση.
Σε αυτή την περίοδο, κανένας δεν υποτιμά μετά την ήττα του 2015 και τη ρεβανσιστική επαναφορά της νεοφιλελεύθερης με ακροδεξιά στοιχεία ΝΔ τις οργανώσεις της Αριστεράς που εξακολουθούν να λειτουργούν λιγότερο ή περισσότερο και να παρεμβαίνουν σε μια σειρά από πεδία. Ωστόσο δεν μιλάμε για μαζικές, φοβερά ενεργές και εμπνευστικές οργανώσεις με κεντρικοπολιτικό σχέδιο διεξόδου και με διαχωριστικές εμφανείς κι αποτυπωμένες στα στρώματα που εκπροσωπούν(γιατί απλά δεν εκπροσωπούν τις καταπιεσμένες εργαζόμενες τάξεις με εξαίρεση το ΚΚΕ με το δικό του τρόπο βλ ΛΑΡΚΟ,COSCO, ντελιβεράδες, πορεία μεταναστών-εργατών) και συχνά με μικρή δυνατότητα συσπείρωσης και κινητοποίησης ακόμα και των ίδιων των μελών τους με αποτέλεσμα να λειτουργούν εν μέρει ως ‘’καταφύγια’’ επιβεβαίωσης μιας αριστερής ταυτότητας.
Η πολυδιάσπαση της Αριστεράς και η πιθανότητα δύο αποτυχημένων μετωπικών κεντρικών εκλογικών κατεβασμάτων τρομερά χαμηλών πτήσεων του 0.4 από ΑΠΔΔ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ένα τοπίο πόλωσης και ιδιόμορφου δικομματισμού(ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) θα σημάνουν ακόμα χειρότερη θέση για την Αριστερά την επόμενη δύσκολη μέρα του πολέμου, των ανταγωνισμών και της καλπάζουσας ακρίβειας που οδηγεί δεδομένα σε νέο κύμα κρίσης και φτωχοποίησης, χωρίς με αυτή τη σκέψη να διατείνομαι ότι δεν υπάρχει πολιτική παρέμβαση ή κινηματικά γεγονότα(αυτά άλλωστε ανατρέπουν το υπάρχον!) έξω και πέρα από πολιτική και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση ,την οποία όμως για λόγους ορατότητας, οικονομικών δυνατοτήτων, εκπροσωπήσεων, ουσιαστικών πιέσεων, συσπείρωσης κόσμου και προοπτικής της ίδιας της πολιτικής στράτευσης θεωρώ κομβικής σημασίας.
Κατά τη γνώμη μου η οργάνωσή μας πρέπει να λάβει μια σημαντική, πρωτότυπη και γενναία πρωτοβουλία. Οφείλει να απευθυνθεί κυριολεκτικά στον κόσμο του κινήματος που είναι περισσότερος και με μεγαλύτερη επιρροή από τα καβούκια των οργανώσεων για τη συγκρότηση εκλογικής αποτύπωσης των αγώνων της τελευταίας τριετίας που αυτός ο κόσμος μέσα από ΦΣ, σωματεία, πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, φορείς, καμπάνιες έδωσε και ΔΕΝ εκπροσωπείται από τον ΣΥΡΙΖΑ (ήταν και εν πολλοίς απών ως αστικό κόμμα) γύρω από συγκεκριμένους και –με μια κάποια ευελιξία- ρητά αναφερόμενους άξονες. Αυτή η απεύθυνση κατά τη γνώμη μου πρέπει να γίνει με ένα κείμενο-διακήρυξη που να θέτει ακριβώς αυτούς τους άξονες εκπροσώπησης προς το σύνολο των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και το ΜΕΡΑ25 που με την αριστερή στροφή του δεδομένα θα καλύψει το υπαρκτό κενό στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όπως προανέφερα όχι μόνο στα στενά όρια των παραπάνω. Φυσικά μια τέτοιου τύπου εκλογική πρόταση σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ουσιαστική αντιμετώπιση του στρατηγικού αδιέξοδου του 2015 που ακόμα η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της αδυνατεί να υπερβεί
Ως προς τους άξονες,τους θέτω-προφανώς όχι περιοριστικά-παρακάτω:
Α) Αγώνες κατά τη διάρκεια της πανδημίας για ταξική αλληλεγγύη των από κάτω κατά τον εγκλεισμό μέσα από δομές γειτονιάς και συντονισμούς δομών, ενίσχυση του ΕΣΥ με μόνιμο προσωπικό, ΜΕΘ, άρση της αναστολής των μη εμβολιασμένων υγειονομικών. Οι καμπάνιες Κανένας Μόνος και Καμία Μόνη και Μένουμε Ενεργοί την περίοδο του εγκλεισμού(χωρίς να λέω ότι δεν υπήρχε σημαντική αλληλοεπικάλυψη ή ότι αφορούν κάποιο πολιτικό αποτυπωμα) είχαν συνολικά περίπου 100 χιλιάδες απήχηση. Υπάρχει οργάνωση της Αριστεράς άραγε με τέτοια ορατότητα;
Β) Αγώνες του ΦΚ και της νεολαίας απέναντι στο Νόμο Κ-Χ(άσυλο,διαγραφές,πανεπιστημιακή αστυνομία/καταστολή στις Σχολές). Στο συγκεκριμένο αποτελεί σοβαρό κεκτημένο η κοινή κάθοδος ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ στις φοιτητικές εκλογές που αποτύπωσε ένα κομμάτι των φοιτητών/τριών που αγωνίζονται και διέψευσε σεχταριστικές γραμμές.
Γ) Αγώνες ενάντια στην καταστολή και τον αυταρχισμό της ΝΔ, αγώνας για εργασιακά, δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες (αντισυνδικαλιστικός νόμος Χατζηδάκη, απαγορεύσεις κυκλοφορίας κατά την πανδημία κι αναστολή του Συντάγματος 17 Ν 2020, απεργία πείνας, αντιστάσεις στις πλατείες 2021). Εν προκειμένω η επιτυχία της Εναλλακτικής Παρέμβασης ως ενωτικού σχήματος στους δικηγόρους πέρα από τα όρια των οργανώσεων της Αριστεράς είναι ενδεικτικό παράδειγμα όπως και οι καταγραφές αριστερών σχημάτων σε εργασιακούς χώρους(βλ ΣΜΤ).
Δ) Αγώνες στο πλαίσιο του metoo(αποκαλύψεις βιασμών, γυναικοκτονίες, δίκη δολοφόνων ΖΑΚ) και τρομερή άνοδος στο δημόσιο λόγο του φεμινιστικού και LGBTQ+ κινήματος και ξεχωριστή δυναμική στη νέα γενιά που η αριστερά δυσκολεύεται να έρθει σε ζύμωση μαζί του.
Ε) Αντιφασιστικοί/Αντιρατσιστικοί αγώνες. H oργάνωσή μας (ακόμα και πριν υπάρξει ως τέτοια ακριβώς) πρωτοστάτησε στην πιο πετυχημένη και πλατιά θεματική καμπάνια, αυτή του ‘’ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ-Οι Ναζί στη φυλακή!’’ ενώ 7 Οκτώβρη είχαμε μια πραγματικά παλλαϊκή αντιφα συγκέντρωση για την οποία δουλέψαμε. Η δίκη της ΧΑ γενικώς και μέσω της Πολιτικής Αγωγής αποτελεί ενδιαφέρον πεδίο όπως κι αυτό των αγώνων και της έμπρακτης αλληλεγγύης στους πρόσφυγες απέναντι στις παράνομες και δολοφονικές επαναπροωθήσεις(pushbacks) από την κυβέρνηση της ΝΔ!
ΣΤ) Αντιπολεμικό: Υπάρχουν σημαντικές διαφορές αλλά δόθηκε τους τελευταίους μήνες σημαντικός αγώνας ενάντια στην εισβολή, για την ειρήνη και το μπλοκάρισμα της εμπλοκής της Ελλάδας μέσω του ΝΑΤΟ και την επέκταση αυτού ανατολικά. Ο πόλεμος άλλαξε πολλά πράγματα στη νέα φάση που μπαίνουμε. Αυτά όμως είναι κεκτημένα που πετύχαμε(χάρη και στη θέση του ΚΚΕ) να ενώνουν και να μη διαιρούν την Αριστερά.
Γενικώς χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να υποτιμήσω την υπαρκτή διάκριση διαφορετικών επιπέδων πολιτικου-κοινωνικού, νομίζω πως ενωτικά, μετωπικά αλλά και κοινωνικά χρήσιμα για τους από κάτω κι αποτελεσματικά παραδείγματα αυτοδιοικητικών, φοιτητικών και συνδικαλιστικών σχημάτων αλλά και εγχειρημάτων-πρωτοβουλιών όπως το Φυσάει Κόντρα, η Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των πλειστηριασμών, η Ενωτική Πρωτοβουλία στα Χανιά, η Πόλη Ανάποδα, η Εναλλακτική Παρέμβαση Δικηγόρων-Δικηγορική Ανατροπή αποτελούν ένα σημαντικό κεκτημένο κι εν μέρει οδοδείκτης χωρίς η αναλογία να μπορεί ή να πρέπει να είναι απόλυτη κι ευθεία ουτε μεταξύ τους ουτε με το κεντρικό πολιτικό ζήτημα.
To κείμενο αυτό ενδεχομένως να μπορεί να συνοδεύεται από συλλογή υπογραφών συνδικαλιστριών κι εκλεγμένων σε μαζικούς φορείς κι εκπροσώπους κινημάτων που θα έβλεπαν θετικά αυτή την πρόταση. Σε κάθε περίπτωση η πρόταση θα πρέπει να εισφέρει το στοιχείο του νέου και της έμπνευσης σε επίπεδο φυσιογνωμίας, μακριά από παθογένειες και μεθοδολογίες παρωχημένες προηγούμενου διαστήματος, με ανοιχτή κι οριζόντια συγκρότηση ψηφοδελτίων,χωρίς λογική προώθηση του εκάστοτε ‘’μαγαζιού’’ με νέους/ες αγωνιστές/τριες που έχουν ρόλο στα κινήματα και στις προαναφερθείσες μάχες/άξονες μπροστά σε αυτή την προσπάθεια!
Αν κανείς/καμία σκεφτεί σοβαρά τα μεγέθη σε σχέση με τη μεγάλη εικόνα της κοινωνίας εύκολα αντιλαμβάνεται ότι συχνά υπάρχει η παγίδα να βλέπουμε τους θάμνους σα δάσος. Ξεκαθαρίζω δε ότι ακόμα κι αν δεν υλοποιηθεί από υποκειμενικούς ή αντικειμενικούς παράγοντες όλο το παραπάνω κι ειδικά υπό το επικρατές πλέον σενάριο διεξαγωγής εκλογών το φθινόπωρο, όφειλα να καταθέσω τις σκέψεις μου μπροστά στους πολλαπλούς κινδύνους αμηχανίας, εσωστρέφειας, περαιτέρω απόσυρσης της Αριστεράς από το κεντρικοπολιτικό προσκήνιο, ιδεολογικής θεωρητικοποίησης της μη συμμετοχής αλλά κυρίως για να ανοίξει η συζήτηση με πιο συγκεκριμένους όρους και να μπούμε με μια κατεύθυνση στη συζήτηση!
