Στις 10 Μάϊου θα πραγματοποιηθούν οι φετινές φοιτητικές εκλογές, 11 μόλις μέρες τις βουλευτικές και θα αποτελέσουν μία πρώτη σφυγμομέτρηση για τις διαθέσεις της νεολαίας. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες σε όλη την Ελλάδα έχουν μπροστά τους ένα συγκεκριμένο δίλημμα: είτε θα συναινέσουν στη συνέχιση της ίδιας εγκληματικής πολιτικής (με τον ίδιο ή άλλο διαχειριστή) που δημιουργεί «Τέμπη» και διαλύει τη δημόσια παιδεία είτε θα οργανωθούν μέσα στους συλλόγους τους και θα δώσουν μέχρι τέλους τη μάχη της ανατροπής.
Η ακαδημαϊκή χρονιά που φτάνει στο τέλος της, μας έδωσε πολλά και σπουδαία παραδείγματα για τη σημασία των ανυποχώρητων αγώνων. Το φοιτητικό κίνημα κατάφερε νίκες απέναντι στις διαγραφές φοιτητών, τη διάσπαση των πτυχίων, την προσπάθεια επιβολής ηλεκτρονικών εκλογών και, πάνω από όλα, τη δημιουργία πανεπιστημιακής αστυνομίας. Η κυβέρνηση είδε ένα από τα κεντρικά σχέδια της να ηττώνται και το αφήγημα της «πάταξης της ανομίας» συνετρίβη.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, συνεχίζεται κανονικά το σχέδιο υποβάθμισης των πανεπιστημίων και συνολικά της ζωής και της προοπτικής της νεολαίας. Στα Τέμπη, η νέα γενιά, μαζί με την πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία, βίωσαν τα αποτελέσματα της πολιτικής κεφαλαίου-Ευρωπαϊκής Ένωσης-κυβερνήσεων. Το μάθημα ήταν πικρό αλλά πρέπει να μας μείνει: για να σπουδάσεις, για να εργαστείς με αξιοπρέπεια αλλά ακόμα και για να ζήσεις, πρέπει να αγωνιστείς, πρέπει να δώσεις τη μάχη.
Στο δίλημμα αυτό έχουν ήδη απαντήσει οι παρατάξεις των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ που συμπαρατάσσονται με τη μεριά της κυρίαρχης πολιτικής. Προσπαθούν να αποδυναμώσουν κι άλλο τους συλλόγους, υπονομεύουν τις συλλογικές διαδικασίες και συνεχίζουν να στηρίζουν την πολιτική της λιτότητας και της υποβάθμισης. Η ΔΑΠ τιμωρήθηκε ήδη πέρυσι από χιλιάδες φοιτητές που της γύρισαν την πλάτη και δεν πρέπει να ανακάμψει. Η νέα γενιά δεν θα συγχωρέσει όσους σκότωσαν τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριες τους. Όμως, στον ίδιο δρόμο βαδίζει και η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, το Δίκτυο, που υποστηρίζει τον νόμο Γαβρόγλου και πασχίζει να «αθωώσει» την προηγούμενη κυβέρνηση για την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων. Πείθουν όλο και λιγότερο τη νεολαία που αναζητάει πραγματική εναλλακτική και άλλο δρόμο από όσα της υπόσχονται.
Από την άλλη, οι δυνάμεις της ΠΚΣ/ΚΝΕ ανέβηκαν πέρυσι στην 1η θέση μετά από δεκαετίες, ανατρέποντας τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Ωστόσο, δεν αξιοποίησαν τις νέες δυνατότητες που είχαν ούτε ανταποκρίθηκαν στις ευθύνες τους. Υποβάθμισαν την ανάγκη οργάνωσης συνελεύσεων και αγώνων και προσπάθησαν να προσαρμόσουν τους συλλόγους σε ένα στενό κομματικό ημερολόγιο γιατί υποτιμούν τις δυνατότητες του κινήματος να καταφέρνει νίκες. Εν τέλει αντιλαμβάνονται τους συλλόγους ως μέσο ενίσχυσης του ΚΚΕ και όχι το αντίστροφο.
Σε αυτό το πλαίσιο, τα ενωτικά ψηφοδέλτια ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ αποτελούν τη μόνη δύναμη που πίστεψε στη δυνατότητα ρήγματος στην κυρίαρχη πολιτική. Τα σχήματα ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ έδωσαν τη μάχη να βγει μπροστά το ίδιο το κίνημα και δικαιώθηκαν, συμβάλλοντας καθοριστικά στην ανασυγκρότηση των συλλόγων, στην επίτευξη κατακτήσεων αλλά και στη συμπόρευση των φοιτητών/φοιτητριών με το εργατικό κίνημα στις μεγάλες απεργίες. Τα ψηφοδέλτια ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ, με εκατοντάδες αγωνιστές και αγωνίστριες σε όλη την Ελλάδα κατεβαίνουν στις εκλογές για να εκφράσουν αυτή τη δυναμική μέχρι τέλους, για να ενωθούν τα επιμέρους ρήγματα σε ένα μεγάλο ποτάμι ανατροπής.
Ως Αναμέτρηση στηρίζουμε έμπρακτα με όλες τις δυνάμεις μας την επιτυχία των ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ ως ένα ακόμα παράδειγμα ότι η πολιτική ενωτικής, μαχητικής και ριζοσπαστικής συνεργασίας μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς τόσο στις εκλογές όσο και την επόμενη μέρα από αυτούς.
