Άρθρο του Δημήτρη Αδαμόπουλου και του Μιχάλη Κατερίνη Λινάρδου μελών του Πανελλαδικού Συμβουλίου της Αναμέτρησης στο δημοσιεύτηκε στο ThePressProject
Παραθέτοντας ορισμένα πεδία επίθεσης θα ξεκινήσουμε με τη προσπάθεια ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων με τη ταυτόχρονη υποτίμηση του δημοσίου Πανεπιστημίου μέσω της παράνομης παράκαμψης του άρθρου 16. Θα συνεχίσουμε με τη μετατροπή του ΕΣΥ σε μπακάλικο με τιμοκαταλόγους για τα απογευματινά χειρουργεία, την εισροή ιδιωτών, την εργασιακή εξουθένωση του προσωπικού, τις ατελείωτες αναμονές για προγραμματισμό μιας επέμβασης, τη διάλυση του ΚΕΘΕΑ και την πλήρη υποβάθμιση των ασφαλιστικών εισφορών για την υγεία. Θα προσθέσουμε την εφαρμογή της ασφυκτικής ΚΑΠ για τη πρωτογενή παραγωγή, η οποία ως ευρωπαϊκή πολιτική διαλύει το αγροτικό κεφάλαιο και τη δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης των παραγωγών και στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και αν αυτά δεν είναι ήδη αρκετά, θα αναφέρουμε επίσης τον νέο κατάπτυστο ποινικό κώδικα, τη συγκάλυψη των ευθυνών για το έγκλημα των Τεμπών και θα κλείσουμε με τη πνιγερή ακρίβεια και το τσουνάμι πλειστηριασμών. Αν μάλιστα αναλογιστούμε τη πολεμοχαρή εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, που στενά συνδεδεμένη με τους Νατοϊκούς σχεδιασμούς στέκεται ως ο πρόθυμος σύμμαχος του Ισραήλ σιωπόντας εκοφαντικά μπροστά στη γενοκτονία που συντελείται στη Παλαιστίνη, τη διαθεσιμότητά της να εμπλέξει τη χώρα στη διαμάχη ΗΠΑ – Ιράν χαρίζοντας βάσεις στις ΗΠΑ και την -ιδιαίτερα κερδοφόρα για τις μεγάλες αμυντικές βιομηχανίες- κούρσα εξοπλισμών που επιδίδεται με πρόσχημα την Τουρκική απειλή, κατανοούμε σαφώς και τους αυξημένους κινδύνους που ελλοχεύουν για τη κοινωνία.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν ένα μόλις μέρος της πρόσφατης εικόνας, στο οποίο μπορούν να προστεθούν αμέτρητα άλλα νομοθετήματα, ρατσιστικές, αντιμεταναστευτικές και κατασταλτικές πολιτικές πρακτικές και παρεμβάσεις.
Σε αυτή τη συγκυρία, οι μεγαλειώδεις αγώνες του φοιτητικού και εργατικού κινήματος, διατηρούν ψηλά ένα πήχη αγωνιστικότητας και δίνουν μια ελπίδα ανάτασης στον κόσμο του αγώνα. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση παραδέχεται πλέον δημόσια πως η οικονομική στρόφιγγα έκλεισε. Τα χρήματα του ταμείου ανάκαμψης μοιράστηκαν σε φίλους και ημέτερους, η δημοσιονομική επιτήρηση επανέρχεται αμείλικτη, προετοιμάζοντας για ένα μέλλον που σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής δεν προβλέπεται αίσιο.
Η Αριστερά έχει αποτελέσει κομμάτι των κοινωνικών αγώνων που τα τελευταία χρόνια ανέδειξαν τη σήψη της διακυβέρνησης ΝΔ και προσπάθησαν να ορθώσουν τείχος προστασίας για τους από κάτω. Σήμερα αυτή η αριστερά πρέπει να βρει τα πατήματα για να περιγράψει μία πιο συνολική διέξοδο απέναντι στον συστημικό μονόδρομο. Αυτή η προσπάθεια δεν μπορεί να γίνει ωστόσο, πέρα και έξω από την ενεργή πάλη μέσα στη κοινωνία και τον κόσμο που αγωνίζεται εντός της. Αυτή η παραδοχή μας θέτει δύο καθήκοντα. Αφενός, τη σύνδεση της πολιτικής αριστεράς με τα δρώντα κοινωνικά υποκείμενα, τα αιτήματα των κινημάτων, τους προβληματισμούς τους και τις δυναμικές που δημιουργούν και τη συνολικοποίηση τους, αφετέρου τη περιγραφή χώρων και διαδικασιών που βλέπουν αυτή την ενότητα μέσα στις πολιτικές μάχες της συγκυρίας.
Ως Αναμέτρηση, συναντηθήκαμε με συντρόφ@, οργανωμέν@ και μη, στη λογική μιας συνολικής πρότασης συσπείρωσης εν όψη της μάχης των Ευρωεκλογών. Θεωρούμε ότι αυτή η μάχη έχει διττή αξία, καθώς ανοίγει το πεδίο σύγκρουσης τόσο απέναντι στην κυβέρνηση ΝΔ και τις πολιτικές της, όσο και απέναντι στις κυρίαρχες κατευθύνσεις της ΕΕ, δίνοντάς μας πάτημα να περιγράψουμε μία εναλλακτική απέναντι σε αυτές. Προσπαθήσαμε, λοιπόν να σκιαγραφήσουμε μια πολιτική πρόταση που θα πατάει στα μεγάλα ερωτήματα της περιόδου που διανύουμε και ως τέτοια θα καταφέρει να ενώσει τα αδιέξοδα της κοινωνικής πλειοψηφίας στην ελλάδα, με μια διαφορετική συνολική αφήγηση.
Θέλουμε να μιλήσουμε σήμερα για το τι είναι ριζοσπαστικό για την εργασία, το περιβάλλον, το φεμινιστικό κίνημα, το προσφυγικό/μεταναστευτικό, τα δημόσια αγαθά, την ακρίβεια, τη στέγη, θέλουμε να περιγράψουμε σε όλα αυτά τα πεδία τον άλλο δρόμο, “το πως αλλιώς;”, για τον οποίο αξίζει να παλέψουμε σε σύγκρουση με το κυρίαρχο σε Ελλάδα και Ευρώπη. Είδαμε στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, πόσο επιθετικά η Κυβέρνηση επέλεξε να παρουσιάσει κάθε εναλλακτική, ως κίνδυνο αποσταθεροποίησης και να στοχοποιήσει κάθε υπόνοια αμφισβήτησης του Ευρωπαϊκού μονόδρομου και κάθε μνήμη της γραμμής ρήξης που εκφράστηκε το 2015. Σήμερα τα αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας σε μία Ευρώπη που συνεχώς αντιδραστικοποιείται και κοιτάζει όλο και πιο πολύ προς την ακροδεξιά, μας επιβάλλουν να υπερασπιστούμε την επιλογή της Ρήξης, πέρα από τη συνθηματολογία ως απότοκο του τι θέλουμε για τις ζωές και το μέλλον μας.
Θεωρούμε ότι τα παραπάνω αποτελούν μία βάση που θα μπορούσε να ορίσει μία πλατιά δημοκρατική – συμμετοχική διαδικασία και θα κατέληγε σε ένα αντίστοιχο κατέβασμα στις φετινές Ευρωεκλογές. Προσπαθήσαμε να περιγράψουμε μία διαδικασία που δεν θα καλεί υπάρχουσες δυνάμεις να συνδιαμορφώσουν ως τέτοιες στη βάση διαφορετικών πολιτικών σχεδίων, αλλά θα ανοίγει τη συζήτηση πάνω στους άξονες – διακυβεύματα που θεωρούμε κρίσιμα. Αυτή η μεθοδολογία μπορεί να καταλήξει σε μία εναλλακτική πρόταση, που θα συνέχει τον κόσμο της αριστεράς και των κινημάτων, χωρίς να θέτει ως άμεσο διακύβευμα την σύνθεση ή σύγκρουση υπαρχόντων πολιτικών σχεδίων. Ωστόσο, θεωρούμε ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε ένα ουσιαστικό βήμα μπροστά στην επαναφορά στο δημόσιο διάλογο της συζήτησης για τον εναλλακτικό δρόμο στο σήμερα, τροφοδοτόντας όχι απαραίτητα κάποιο πολιτικό σχέδιο, αλλά τις ιδέες, τις προτάσεις, το όραμα της αριστεράς για μια διαφορετική κοινωνία
Η ελληνική πολιτική Αριστερά, σε πολλές “στροφές” έχει δείξει, ότι δυσκολεύεται να αποχωριστεί επιμέρους βεβαιότητες και σιγουριές και καταναλώνει χρόνια και πολιτικές μάχες στην ασφάλεια υπαρχόντων πολιτικών χώρων και σχεδίων. Χωρίς, να θεωρούμε ότι τώρα είναι ακριβώς ο χρόνος για μία τέτοιου τύπου εφ όλης της ύλης συζήτηση, είναι σαφές ότι η πρότασή μας βάζει το ερώτημα υπερβάσεων, καλώντας στη δημιουργία ενός νέου κοινού ψηφοδελτίου. Αυτή η πρόταση θεωρούμε ότι μπορεί να ξεφεύγει από λογικές μικροηγεμονισμών και να μην προσκρούσει για ακόμη μία φορά σε γνωστές διαφωνίες. Πολύ περισσότερο, θεωρήσαμε ότι μπορεί να είναι και μία πρόταση συνδιαμόρφωσης και συστράτευσης προς αγωνιστές και αγωνίστριες της αριστεράς, αλλά και ένα νέο υπόδειγμα απεύθυνσης προς τη κοινωνία. Μια αριστερά ενωμένη, συμπεριληπτική με οικονομική διαφάνεια, συλλογικές ηγεσίες, εναλλαγές, ενεργές πολιτικές διαδικασίες δημιουργική, κρουστική, μαχητική, επικίνδυνη. Θεωρούμε ότι αυτή η λογική πέτυχε νίκες στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όχι μόνο επειδή κατάφερε να ενώσει, αλλά επειδή έδειξε ότι η Αριστερά μερικές φορές μπορεί και να υπερβαίνει τον εαυτό της και να λειτουργεί με αυτό τον τρόπο. Σε αυτό το αντανακλαστικό απευθυνόμαστε, θεωρόντας ότι αφορά πολλούς και πολλές.
Με τροχοδείκτη τα παραπάνω, επιδιώκουμε να συνεχιστεί ακόμα πιο ανοιχτά, ακόμα πιο συμπεριληπτικά και ουσιαστικά ο διάλογος μεταξύ τόσο των οργανωμένων δυνάμεων που αντιλαμβάνεται την ανάγκη για μια πραγματική υπέρβαση και ενωτικό βηματισμό της μαχόμενης αριστεράς, όσο και του μεγάλου εύρους του ανένταχτου δυναμικού που συμμετέχει ενεργά στις κινηματικές διεργασίες και αντιστάσεις, αφουγκραζόμενο κοινές αγωνίες με εμάς. Σε αυτή τη κατεύθυνση, πιστεύουμε πως η επερχόμενη Ανοιχτή Συνέλευση για τη συγκρότηση ενωτικού ψηφοδελτίου για τις ευρωεκλογές, τη Κυριακή 25/2 στις 16:00 στη Νομική σχολή Αθήνας, αποτελεί μια σημαντική και εμπροσθοβαρής πρωτοβουλία, που αξίζει την ενεργή και ουσιαστική συμμετοχή όλων μας. Μέσα από αυτή τη διαδικασία θα ορίσουμε ανοιχτά και τα επόμενα βήματά μας, με την ανοιχτή συμμετοχή όσων το επιθυμούν.
Βρισκόμαστε στη τελική ευθεία στο δρόμο προς τις Ευρωεκλογές. Μια μάχη που οφείλουμε να δώσουμε από καλύτερες θέσεις, με την εμπειρία του παρελθόντος και τη θέρμη των προσδοκιών του μέλλοντος. Με στόχο όχι απλά τη καταγραφή, όχι την αναπαραγωγή παθογενειών του χώρου μας, αλλά την έναρξη της επαναφοράς της Αριστεράς ξανά στο προσκήνιο, σε μία συγκυρία σκληρής επίθεσης στις ζωές μας και εκκωφαντικής έλλειψης εναλλακτικής. Την αξίωση να ζήσουμε στο μπόι των αναγκών μας και τη προστασία της κοινωνικής πλειοψηφίας. Έχουμε πλήρη επίγνωση πως όσα περιγράφουμε δεν αποτελούν ένα δρόμο ευκολοδιάβατο και στρωμένο με ροδοπέταλα. Όμως οι διαδρομές που πάντοτε μένουν στις μνήμες του διαβάτη και ανοίγουν νέα περάσματα και προοπτικές, ήταν πάντοτε κακοτράχαλες και ανηφορικές. Να τολμήσουμε. Θα τολμήσουμε.
