Τους τελευταίους δύο μήνες το φοιτητικό κίνημα έδωσε -και θα συνεχίσει να δίνει- έναν μεγαλειώδη αγώνα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, υπερασπιζόμενο το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα όλων στη δημόσια – δωρεάν παιδεία. Μπορούμε, πλέον, με σιγουριά, να μιλάμε για το φοιτητικό κίνημα του 2024, που κατάφερε να αφήσει σημαντικές παρακαταθήκες και να κατοχυρώσει μεγάλες νίκες. Στον αγώνα αυτό οι Φοιτητικοί Σύλλογοι αποτέλεσαν και πάλι μαζικά και συμμετοχικά όργανα, με εβδομαδιαίες διαδικασίες και αποφάσεις, πολιτική συζήτηση και διαπάλη εντός τους. Η ριζοσπαστική αριστερά επανέφερε στο δημόσιο διάλογο το μέσο της κατάληψης, ενέπλεξε στην απόφαση και την υλοποίηση αυτής σημαντικό ανένταχτο δυναμικό και κατάφερε να διανύσει μία αξιοθαύμαστη πορεία, με συνελεύσεις, καταλήψεις και κινητοποιήσεις για δύο συνεχόμενους μήνες.
Καταφέραμε να καθυστερήσουμε αυτό το νομοσχέδιο, να διαμορφώσουμε μία ζωντανή πολιτική συζήτηση στο εσωτερικό των Συλλόγων μας, να κατοχυρώσουμε την ενιαία στάση και κατεύθυνση της αριστεράς στο κίνημα, και το σημαντικότερο από όλα να δημιουργήσουμε τριγμούς σε μία κυβέρνηση, που μέχρι τώρα εμφανιζόταν παντοδύναμη, με την κοινωνία να στέκεται στο πλευρό μας και να συμμετέχει στον αγώνα μας. Στη μάχη που δώσαμε, η κυβέρνηση μας στοχοποίησε, μας πολέμησε αλλά τίποτε από αυτά δε μας σταμάτησε. Το αφήγημα της Νέας Δημοκρατίας για παράνομες καταλήψεις και άσυλα ανομίας κατέρρευσε, ενώ οι πολλαπλές προσπάθειες καταστολής του κινήματος, με ΜΑΤ σε δρόμους και σχολές, επιβολή τηλεξεταστικής, εκκίνηση ποινικών διώξεων και εισαγγελικών ερευνών, απέτυχαν. Στις 8 Μάρτη 2024, γράψαμε ιστορία, όπως κάναμε όλο το προηγούμενο διάστημα, και την ώρα που φοιτήτριες, καθηγητές, μαθητές και όλη η κοινωνία βρισκόταν στο Σύνταγμα, απέναντι στα ΜΑΤ, το νομοσχέδιο στη Βουλή ψηφίστηκε μόνο από την κυβέρνηση και έναν φασίστα. Η απομόνωση της Νέας Δημοκρατίας και των σχεδίων της είναι νίκη του φοιτητικού κινήματος και του ιστορικού αγώνα που έδωσε. Ο αγώνας αυτός θα δίνεται στο εξής κάθε μέρα, μέσα στα αμφιθέατρα και τους Συλλόγους, ώστε και ο νόμος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια να μείνει στα χαρτιά.
Ποιά είναι, όμως, η επόμενη μέρα για τα δημόσια πανεπιστήμια; Η κυβέρνηση από την αρχή της θητείας της καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια ώστε να υπονομεύσει το δημόσιο – δωρεάν πανεπιστήμιο. Έχοντας συγκροτήσει ένα σκληρό αφήγημα απέναντι στο φοιτητικό κίνημα, όσο αυτό ήταν εν εξελίξει, θα περίμενε κανείς να καθησυχαστεί με τη ψήφιση του νόμου. Παρόλα αυτά, η απομόνωση στην οποία βρέθηκε η κυβέρνηση, την αναγκάζει να βαδίσει στον ίδιο δρόμο. Η τακτική είναι γνωστή και ακολουθείται κάθε φορά, έπειτα από τη ψήφιση ενός νόμου για τα πανεπιστήμια που δεν έχει κοινωνικό έρεισμα: υπονόμευση των δημοσίων ΑΕΙ, αφήγημα για το «άσυλο ανομίας» και ενίσχυση αυτού, με την αξιοποίηση της ΕΛ.ΑΣ. και των ΜΜΕ, ώστε να αποδειχθεί η αναγκαιότητα του νομοθετήματος. Αυτή ήταν και η τακτική της Νέας Δημοκρατίας, τόσο το 2019, μετά τη ψήφιση του νόμου που καταργούσε το άσυλο, όσο και το 2021, μετά τη ψήφιση του νόμου που προέβλεπε την πανεπιστημιακή αστυνομία -νόμων που δεν έχουν εφαρμοστεί ως τώρα.
Το τελευταίο διάστημα, μετά τη ψήφιση του νόμου, είδαμε την παραπάνω προσπάθεια να αποκρυσταλλώνεται πολύ συγκεκριμένα. Την προηγούμενη εβδομάδα, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι της Σχολής Θετικών Επιστημών του ΑΠΘ αποφάσισαν συνέχιση της κατάληψης από τη Γενική τους Συνέλευση, και στο πλαίσιο αυτής, πραγματοποίησαν μουσική εκδήλωση. Απέναντι σε αυτό το «στυγνό έγκλημα», τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο ΑΠΘ συλλαμβάνοντας 49 φοιτητές και φοιτήτριες. Η κίνηση αυτή αποτελεί τομή για τον τρόπο με τον οποίο η Νέα Δημοκρατία αντιλαμβάνεται τα πανεπιστήμια και τους φοιτητές. Μετά την ακραία κατασταλτική επέμβαση διαρρέει στα ΜΜΕ το παρολίγον πυρηνικό ριφιφί στο ΑΠΘ, με τρολοτίτλους να κάνουν το γύρο του διαδικτύου, την ώρα που οι πρυτανικές αρχές διέψευδαν την είδηση. Όσα συνέβησαν στο ΑΠΘ φανερώνουν επακριβώς την τακτική της κυβέρνησης, που επιλέγει να συγκροτήσει αφήγημα για τα πανεπιστήμια, αναφερόμενη σε άσυλο ανομίας και εγκληματίες, να τα λοιδορήσει και να διαφημίσει με αυτόν τον τρόπο τα ιδιωτικά, επαναφέροντας στο δημόσιο διάλογο ένα πιο σκληρό πλαίσιο λειτουργίας για τα δημόσια ΑΕΙ, μιλώντας για «σχέδια ασφαλείας».
Το αφήγημα αυτό ολοένα και εμπλουτίζεται και από αντιδραστικές διοικήσεις, που την περίοδο του φοιτητικού κινήματος, αρνήθηκαν να τοποθετηθούν για το νομοσχέδιο και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Η κατάσταση που επικρατεί στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με τον Πρύτανη και κάποιους κοσμήτορες να εχθρεύονται τους Φοιτητικούς Συλλόγους και την αγωνιστική δράση εντός αυτών, καλώντας την ΕΛ.ΑΣ. επανειλημμένα και τοποθετώντας φυλάκιο ασφαλείας στον ιστορικό χώρο του Κάτω Πολυτεχνείου είναι ενδεικτική. Αντίστοιχη απόδειξη, βέβαια, αποτελεί, και η διπλή αστυνομική εισβολή, το Σάββατο 23 Μάρτη, σε ΕΚΠΑ και Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, προκειμένου να παρεμποδιστεί η διεξαγωγή συναυλίας, εντός των ιδρυμάτων αυτών. Αυτή η συνθήκη σχετίζεται και με την εκδικητική στάση αυτών των διοικήσεων και της κυβέρνησης απέναντι στον αγώνα του φοιτητικού κινήματος και της καταλήψεις. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί η εκκίνηση πειθαρχικών διώξεων εις βάρος 4 φοιτητών και φοιτητριών στο Πανεπιστήμιο Πατρών, για τη συμμετοχή τους στις καταλήψεις, στάση που πρέπει να καταγγελθεί από όποιον αντιλαμβάνεται τι σημαίνει «απόφαση συλλογικού φορέα», «ελευθερία συνδικαλιστικής δράσης» και «δημοκρατία εντός των πανεπιστημίων»
Η κυβέρνηση εχθρεύεται το δημόσιο πανεπιστήμιο και όσα αυτό πρεσβεύει, κάνοντας το σαφές δεκάδες φορές. Το φοιτητικό κίνημα θα είναι εδώ κάθε στιγμή, να της χαλάει τα σχέδια, να αποτελεί αυτή την «παραφωνία» μέσα στα πανεπιστήμια, να αναμετριέται με τον αντίπαλο και πάντα να κερδίζει. Όσοι και όσες δώσαμε τον αγώνα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, υπερασπιστήκαμε, ταυτόχρονα, και το δημόσιο – δωρεάν πανεπιστήμιο μέχρι τέλους. Αυτό κάναμε και πριν το νόμο, αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε και μετά από αυτόν. Η κατάσταση που διαμορφώνεται, λοιπόν, μας γεννά μία πολύ μεγαλύτερη ευθύνη: να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας να αγωνιζόμαστε ελεύθερα σε ένα και για ένα πραγματικά δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, χωρίς αστυνομία, διαγραφές και απειλές, κόντρα στην τρομοκρατία που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Όσοι και όσες θέλουν να διαλύσουν τα πανεπιστήμια μας και να τα μετατρέψουν σε χώρους καταστολής και πειθάρχησης, να θυμούνται καλά το φοιτητικό κίνημα του 2024, ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, που συνεχίζοντας αυτόν τον αγώνα, θα στέκεται πάντα εμπόδιο στα σχέδια τους, δυναμικά και ανυποχώρητα.
