Τις τελευταίες ώρες οι λέξεις έχουν στερέψει και δεν μπορούν να περιγράψουν την οδύνη για τον άδικο και τόσο πρόωρο χαμό του αγαπημένου συντρόφου Σπύρου Χαϊκάλη. Ο Σπύρος έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα, το πρωί της Τετάρτης 15ης Μαΐου, μόλις σε ηλικία 37 ετών.
Ο Σπύρος ήταν ένα από τα πιο φωτεινά παιδιά της γενιάς του. Μεγάλωσε μέσα στους αγώνες της, καθόρισε όσο λίγοι τις πιο μεγάλες στιγμές της, πορεύτηκε μέσα στις αναζητήσεις της, άντεξε μέσα στις δυσκολίες και τις ματαιώσεις της. Η γενιά του φοιτητικού κινήματος 06-07, του Δεκέμβρη του 08, της μάχης των πλατειών και του ΟΧΙ μέχρι τέλους, χάνει ένα από τα πιο αγαπητά κομμάτια της. Αυτό το κενό δεν αναπληρώνεται, αυτή η αναπάντεχη απώλεια δεν αντέχεται.
Ο Σπύρος μεγάλωσε στη Ζάκυνθο και το 2005 μετακόμισε στην Πάτρα για να σπουδάσει στους Πολιτικούς Μηχανικούς του Πολυτεχνείου. Άνθρωπος ανήσυχος, γλυκός και ενθουσιώδης, δεν άργησε να συνδεθεί με τους συνδικαλιστικούς αγώνες και την συλλογική πάλη. Οργανώθηκε στη νΚΑ και την ΕΑΑΚ και πρωτοστάτησε τα επόμενα χρόνια στο φοιτητικό κίνημα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τον νέο νόμο πλαίσιο καθώς και στη νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη. Βαθιά πολιτικός και ειλικρινά συντροφικός, ο Σπύρος ξεχώρισε για τη δράση και τη σκέψη του και αναδείχθηκε σε ηγετική φυσιογνωμία για το κίνημα και την επαναστατική Αριστερά.
Εκλέχθηκε γραμματέας της νΚΑ Πάτρας και μέλος του Κ.Σ. το 2010, στο 3ο της συνέδριο. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, εκλέχθηκε εκ νέου στο Κ.Σ. της νΚΑ, το 2013. Μεταξύ του 2014 και του 2017, ο Σπύρος διετέλεσε συντονιστής του γραφείου του Κ.Σ. της νΚΑ, συμβάλλοντας καθοριστικά στη λειτουργία της μέσα σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο. Συνέχισε να είναι κεντρικό στέλεχος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για όλα τα επόμενα χρόνια, αναλαμβάνοντας σημαντικά οργανωτικά και πολιτικά καθήκοντα.
Εργάστηκε στον τομέα της έρευνας, εκπονώντας τη διδακτορική του διατριβή και συνεχίζοντας ως ερευνητής στο ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε. Συνδύαζε την αγάπη του για τη θάλασσα και το περιβάλλον, με το συνεπές ερευνητικό ενδιαφέρον και την πρωτοπόρα δράση για τη συλλογική οργάνωση και τις εργατικές διεκδικήσεις στον κλάδο. Αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος και μέλος του Δ.Σ. του ΣΕΡΕΤΕ (Σωματείο Εργαζομένων στην Έρευνα και την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση).
Ο Σπύρος πρωτοστάτησε στις μεγάλες μάχες, ήταν όμως και ένα παράδειγμα ήθους και συνέπειας και για τις δύσκολες στιγμές. Ήξερε ότι χρειάζεται να πατήσεις καλά στη γη για να πηδήξεις στον ουρανό, χρειάζεσαι σκαριά γερά για τα μεγάλα ταξίδια. Για αυτό δινόταν σε όλες τις μικρές και μεγάλες προσπάθειες οργάνωσης και πάλης. Με αυταπάρνηση, χωρίς μεμψιμοιρία. Με πειθαρχία αλλά και με ποίηση. Στο πανεπιστήμιο, στα στέκια, στο σωματείο, στις οργανώσεις, στη γειτονιά, τον Κολωνό.
Ο Σπύρος ήταν ένας συνδετικός κρίκος, ένας ωραίος συνομιλητής, ένας αγαπημένος άνθρωπος της παρέας και ένας οργανωτής. Για αυτό και η απώλειά του είναι και θα παραμείνει αδιανόητη. Και κάτι ακόμα, ξεχωριστό, που το γνωρίσαμε πολύ καλά. Ήταν ένας άνθρωπος πολύτιμος και συντροφικός ακόμα και στις διαφωνίες, τις δυσκολίες, τις αλλαγές διαδρομών. Όχι για να λειάνει γωνίες ή να κολακεύσει διαφωνίες, αλλά γιατί είχε το βλέμμα τους προς τις γραμμές των οριζόντων. Ο Σπύρος πίστευε ακράδαντα ότι δεν είμαστε κομμουνιστές και κομμουνίστριες αφηρημένα, για τη «σωτηρία της ψυχής μας» αλλά επειδή η επανάσταση και η κοινωνική αλλαγή βρίσκεται μες τον ορίζοντα της ζωής μας — με αυτή την πεποίθηση στρατεύτηκε μέχρι τέλους στην υπόθεση μιας άλλης κοινωνίας.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια, τη σύντροφο και τους οικείους του. Θερμά συλλυπητήρια συντρόφισσες και σύντροφοι του ΝΑΡ και της νΚΑ.
Καλό ταξίδι Σπύρο.
