Η επιλογή του χώρου που γίνεται η έκθεση τέχνης Wanderlust-all passports, το Μέγαρο Σλήμαν-Μελά, είναι από μόνη της προκλητική. Έναν μόλις χρόνο μετά το μεγάλο καλλιτεχνικό κίνημα για να μην κλείσει το ιστορικό σινεμά Ιντεάλ για γίνει ένα ακόμα μπουτίκ ξενοδοχείο, η συγκεκριμένη κίνηση συνιστά ηθικά και τεχνικά τον ορισμό του art washing.
Την ίδια στιγμή, η συμμετοχή της Πρεσβείας του Ισραήλ, μιας χώρας υπεύθυνης για γενοκτονία που συντελείται στο παρόν και που μπορεί να οδηγήσει σε γενικευμένη πολεμική κρίση, αναδείχθηκε γρήγορα από τους πολίτες της Αθήνας. Η διοργάνωση –ευτυχώς– την απέσυρε από τη συμμετοχή αλλά ακόμα και τότε, διάφορα ζητήματα έμειναν υπό σκιά.
Έτσι, πολλοί και πολλές καλλιτέχνιδες θέλησαν να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους.
Πράγματι, στα εγκαίνια, πλάι στα έργα και τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες, μπράβοι και γκαλερίστες πήγαν να σκίσουν το πανό και έσπρωξαν με βία στις σκάλες τους καλλιτέχνες που ήθελαν να διαμαρτυρηθούν. Παραδεχόμαστε πως κάτι τέτοιο δεν το έχουμε ξαναδεί σε έκθεση τέχνης. Σκηνές βγαλμένες από την ταινία “all the beauty and the bloodshed” για την ζωή της Ναν Γκόλντιν.
Οι συμμετέχοντες δεν πληρώθηκαν παρά τη στήριξη της έκθεσης από κολοσσούς με τζίρους εκατοντάδες εκατομμυρίων. Από τη δική μας σκοπιά, αυτή είναι μια συνθήκη που πρέπει να αναδεικνύεται πάντα. Ενός κακού μύρια έπονται.
Όλα τα παραπάνω, προκαλούν κάποια ανατριχίλα σε όποια και όποιον είχε, έστω κάποτε, έστω για λίγο, την αγνή διάθεση να εμπλακεί με το θαύμα που λέμε Τέχνη.
Και δεν σταματούν εκεί: η έκθεση γίνεται μέσα σε ένα κτίριο που καταρρέει και κάθε καλλιτέχνης έχει ένα δικό του διαλυμένο δωματιάκι για να εκθέσει ένα «ινσταλέισιον». Δηλαδή, μέσα σε μία γιγάντια μπίζνα, η έκθεση έχει φόρμα grassroot μιμούμενη την πρωτοποριακή τέχνη άπορων καλλιτεχνών που εκθέτουν όπου μπορέσουν. Η πλήρης διαβεβαίωση ότι το αντίγραφο εμφανίζεται πιο ισχυρό από το κυριολεκτικό σημείο, οπότε κατά το γνωστό μεταμοντέρνο, “anything goes” και ο κόσμος προχωράει με σπασμένη πυξίδα, με πλήρη αποστοίχιση «των σημείων από τα πράγματα».
Αναρωτιόμαστε: μέχρι και ο τίτλος και η αφίσα, αισθητικά, νοηματικά, επιλέχθηκαν επίτηδες;
Για τον ιστορικό του μέλλοντος η έκθεση αυτή θα είναι σε μία παρένθεση μαζί με άλλα δρώμενα (Animasyros, φεστιβάλ Καστελόριζο) ως παραδείγματα όπου ο καλλιτεχνικός χώρος στην εποχή μας παρενέβη με καταγγελίες και ακτιβισμούς ενάντια στην γενοκτονία στην Παλαιστίνη.
Εντάσσεται συγχρόνως σε μία άλλη ιστορία της τέχνης, στη γενεαλογία των καλλιτεχνικών δρώμενων που ξέπλυναν άλλες υποθέσεις.
Και εκεί, σε αυτή την ιστορία, η έκθεση “All Passports” θα μπει με κεφαλαία, χωρίς παρένθεση.
