1. Στις 8 Φεβρουαρίου ζήσαμε μία από τις μεγαλύτερες φοιτητικές κινητοποιήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Η κινητοποίηση, αυτή παρόλες τις δυσκολίες, στηρίχθηκε από ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, αποτυπώνοντας το πώς η επιμονή του φοιτητικού κινήματος έχει μετατρέψει το ζήτημα των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων σε ευρύτερο κοινωνικό ζήτημα. Παρόλη την εκβιαστική στάση της κυβέρνησης, που προσπαθεί μέσω των τηλε εξεταστικών να αντιπαραλάβει μία εικόνα ομαλότητας, συνάντησε απέναντι της 35.000 διαδηλώτριες και διαδηλωτές από όλες τις περιοχές της Ελλάδας. Το φοιτητικό κίνημα ενόψει της κατάθεσης του νομοσχεδίου μπαίνει σε μία νέα φάση, έχοντας πίσω του 6 εβδομάδες καταλλήψεων, με τη συντριπτική πλειοψηφία των σχολών κλειστή και τις καθεστωτικές παρατάξεις να έχουν ηττηθεί συνεχόμενα και να έχουν πρακτικά εγκαταλείψει τα φοιτητικά αμφιθέατρα. Η ίδια η παρουσίαση του νομοσχεδίου ανοίγει ακόμη περισσότερο το πεδίο συζήτησης, με πρώτη κρίσιμη στιγμή την τοποθέτηση 8 συνταγματολόγων για την αντισυνταγματικότητα του και μας βάζει σε μία επόμενη φάση. Η συμβολή μας αυτή λοιπόν, γράφεται με χαρά για όσα θεωρούμε ότι έχουμε καταφέρει και ειλικρινές άγχος για τον αγώνα που έχουμε μπροστά μας.
2. Θεωρούμε ότι απαιτείται, από την πλευρά του φοιτητικού κινήματος, η όξυνση των δράσεών μας και συνεπώς μία ανοιχτή συζήτηση μεταξύ του κόσμου του αγώνα για το θα μας φέρει σε καλύτερες θέσεις μάχης. Η διττή προσπάθεια απονομιμοποίησης και «παράκαμψης» των καταλήψεων σε σχέση με τις εκπαιδευτικές διαδικασίες, μας θέτει ένα νέο καθήκον για το πάγωμα της λειτουργίας των ιδρυμάτων σε κάθε πτυχή τους. Οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι εργαζόμενοι και οι καθηγητές των ιδρυμάτων πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να σταματήσουν κάθε πτυχή της εκπαιδευτικής, ερευνητικής και διοικητικής λειτουργίας, όσο αυτός ο νόμος είναι προς διαβούλευση και μέχρι την απόσυρσή του. Αυτές οι πρακτικές θεωρούμε ότι θα συνεχίσουν να σπάνε το μπλόκο των συστημικών ΜΜΕ, να ασκούν πίεση στη κυβέρνηση και να χαλάνε την εικόνα ομαλότητας που προσπαθεί να οικοδομήσει. Η επίθεση που δέχεται το Δημόσιο Πανεπιστήμιο και η επόμενη μέρα για την εκπαιδευτική διαδικασία και την έρευνα εντός του, πρέπει να απαντηθούν ενιαία. Όσο αυτό το αντισυνταγματικό νομοσχέδιο που καταργεί τη δημόσια ανώτατη εκπαίδευση βρίσκεται στο τραπέζι, δεν θα υπάρξει ομαλότητα εντός των σχολών!
3. Η καταστολή που ήδη έχουμε δεχθεί δείχνει τις διαθέσεις της κυβέρνησης, από την πρώτη εισβολή και επίθεση σε φοιτητές εντός του ΕΜΠ, μέχρι την επιλογή-τομή του Πρύτανη του ΔΠΘ και του Κοσμήτορα της Νομικής ΔΠΘ να σπάσουν για πρώτη φορά μετά τη χούντα, φοιτητική κατάληψη με είσοδο των δυνάμεων καταστολής. Η κυβέρνηση τολμάει να ανοίγει παράλληλα συζήτηση δημοκρατικής νομιμοποίησης των καταλήψεων και του αγώνα του Φοιτητικού Κινήματος, την ίδια στιγμή που βάζει στο στόχαστρο καταχωρημένα μεταπολιτευτικά δικαιώματα και ελευθερίες, μαζί και το ίδιο το δικαίωμα στην δημόσια εκπαίδευση με πλήρως αντισυνταγματικό τρόπο. Η δική μας νομιμοποίηση προκύπτει από τις ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος –οι οποίες συζητούν και αποφασίζουν δημοκρατικά ανεξαρτήτως της παρουσίας ή μη της κυβερνητικής παράταξης– αλλά και από την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας ως ανάγκη και δικαίωμα μιας τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας. Και όσο και αν μπορεί να φοβίζει το καθένα μας η εικόνα ματατζήδων που χτυπάνε φοιτητές και φοιτήτριες, δεν θα φοβηθούμε στο ελάχιστο την κυβερνητική προπαγάνδα ενάντια στον αγώνα μας και και δεν θα κάνουμε πίσω από τα μέσα πάλης που έχουμε επιλέξει.
4. Το επόμενο διάστημα, είναι αναγκαίο να συναντηθεί η κοινωνική πλειοψηφία με το φοιτητικό κίνημα για να υπερασπιστούν από κοινού την πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Το φοιτητικό κίνημα μπορεί και πρέπει να αποτελέσει, όπως τόσες φορές έχει κάνει στην ιστορία του, τον πυροκροτητή μιας ευρύτερης κοινωνικής αντίστασης στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο όσο και ευρύτερα απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Το επόμενο διάστημα είναι επιτακτικό να οργανωθούν γεγονότα ανοιχτά στον κόσμο της εργασίας. Είναι αναγκαίο να ανοίξει η συζήτηση για την παιδεία μέσα στα εργατικά σωματεία και τις συλλογικότητες των γειτονιών απέναντι απέναντι στα κυρίαρχα συντηρητικά μπλοκ. Σε αυτή τη λογική, χρειάζεται να στραφεί τόσο το Φοιτητικό Κίνημα όσο και οι δυνάμεις της Αριστεράς, όχι στη λογική ενός κινήματος συμπαράστασης, αλλά διευρύνοντας την συζήτηση για το τι σημαίνει αυτό το νομοσχέδιο για το μέλλον την ελληνικής κοινωνίας. Η αυριανή στάση εργασίας και το πανκοινωνικό συλλαλητήριο την Κυριακή 18/2, στο δρόμο προς την απεργία της 28ης Φλεβάρη πρέπει να είναι οι κόμβοι που θα κάνουν σαφές ότι το ζήτημα της δημόσιας παιδείας αφορά το σύνολο της κοινωνίας. Αυτός θεωρούμε ότι είναι το κρίσιμο στοίχημα και ο δρόμος που πρέπει να χαραχθεί για την ανατροπή του νομοσχεδίου.
5. Την ίδια στιγμή, απαιτείται αντίστοιχη αναβάθμιση για το ίδιο το φοιτητικό κίνημα και τις διαδικασίες του. Η μεγαλειώδης προσέλευση στις πρόσφατες γενικές συνελεύσεις πρέπει να μεταφραστεί σε ουσιαστικές, συμμετοχικές και δημοκρατικές διαδικασίες διαβούλευσης. Δυστυχώς, αυτό δεν έχει κατακτηθεί επαρκώς και δεν έχουμε εξερευνήσει τα όρια μιας ουσιαστικής αναβάθμισης στις διαδικασίες του Φοιτητικού Κινήματος. Για να έρθουν νέες νίκες του κινήματος πρέπει να μπορέσουμε να φανταστούμε και φτιάξουμε ισχυρούς συλλόγους, με νέες μορφές συμμετοχής και συμπερίληψης όλων των αγωνιζόμενων δυνάμεων και τάσεων. Το μαζικοτερο φοιτητικό κίνημα που πολλές από εμάς έχουμε ζήσει είναι η καλύτερη ευκαιρία για να ξανασυζητήσουμε για τις δικές μας διαδικασίες, για τις συνελεύσεις μας, για τη λειτουργία των δημοκρατικών και δημιουργικών καταλήψεων, για συντονιστικά γενικών συνελεύσεων που θα μετασχηματίζουν τον πλούτο ιδεών και απόψεων σε μαχητικές γραμμές για το κίνημα. Η διαδικασία αυτή απαιτεί και τη δέσμευση των πολιτικών δυνάμεων του Φοιτητικού Κινήματος σε μία λογική που θα κάνει ένα βήμα πίσω από παλιές ή νέες αντιπαραθέσεις και θα αντιμετωπίζει «φροντιστικά» τις διαδικασίες του κινήματος. Η δύναμη του κινήματος βρίσκεται (και) στον πλούτο των ιδεών και πρακτικών που έχει εντός του.
6. Σε αυτό το σημείο θέλουμε να τοποθετηθούμε για τη στάση της ΚΝΕ μέσα στο κίνημα των τελευταίων εβδομάδων. Απο την πρώτη στιγμή, επιμείναμε στην ανάγκη να χαράξουν έναν κοινό βηματισμό οι δυνάμεις της Αριστεράς μέσα στις γενικές συνελεύσεις, σε κοινές διαδικασίες συντονισμού αλλά και στον δρόμο. Με αυτή την έννοια, η επιλογή της ΚΝΕ να μπει σε αυτή τη διαδικασία, μαζί με τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς, είναι θετική. Παρόλα αυτά, η στάση της ΚΝΕ μέσα στο κίνημα είναι ιδιαίτερα προβληματική. Χαρακτηρίζεται από την πολιτική επιλογή μη συμμετοχής στις διαδικασίες των καταλήψεων και απουσία δέσμευση στις διαδικασίες του κινήματος, σε συνδυασμό με την, παρα τις προσπάθειες και πιέσεις, απαξίωση των διαδικασιών συντονισμού είτε με τη μη παρουσία είτε με μία παρουσία που περισσότερο φανερώνει προσπάθεια επιβολής πάνω στους υπόλοιπους παρά οποιαδήποτε διάθεση συνεννόησης. Τέλος, κομμάτι αυτής της στάσης είναι η σταθερή παρουσία της ΚΝΕ στον δρόμο με κομματικά πανό φοιτητικών συλλόγων. Η στάση αυτή εκφράζεται, δυστυχώς, και μέσω πρακτικών σωματικής επιβολής και τραμπουκισμών στην καθημερινότητα του κινήματος και στη στοχοποίηση αγωνιστών/αγωνιστριών και οργανώσεων μέσα σε αυτό.
7. Παραθέτοντας τα παραπάνω, ωστόσο, θέλουμε συγχρόνως να τονίσουμε ότι η οργανωτική αντιπαράθεση που έλαβε χώρα μεταξύ ΚΝΕ και ΑΡΑΣ στην αρχή της πανελλαδικής πορείας αποτελεί βαθια προβληματικο γεγονος, συμπύκνωση χρόνιων παθογενειών του ΦΚ και πλήρως αναντίστοιχο της περιόδου και των μαχών που δίνουμε και θα δώσουμε . Η εικόνα μιας ενδοαριστερής οργανωτικής αντιπαράθεσης που κυκλοφόρησε αποτελεί χτύπημα στην προσπάθεια όλων μας. Παράλληλα, μας απομακρύνει από το Φοιτητικό Κίνημα με τον τρόπο που εμείς το οραματιζόμαστε, συγκροτημένο σε δημοκρατική βάση, με πραγματική, ανοιχτή διαπάλη και σύνθεση στο εσωτερικό του, συμπεριληπτικό και πλουραλιστικό, σε διαζύγιο με τις οργανωτικές αντιπαραθέσεις και το «δίκαιο του ισχυρότερου». Αυτό το νέο Φοιτητικό Κίνημα, που τα πρώτα του σημάδια είναι ήδη ορατά σε αυτό τον κύκλο αγώνα, μπορεί να αποτελέσει μαζική ριζοσπαστική φωνή στην ελληνική κοινωνία τα επόμενα χρόνια μέσα σε δύσκολες συγκυρίες. Πάνω από όλα, αυτό το νέο Φοιτητικό Κίνημα μπορεί να νικάει.
8. Για εμάς οι επιλογές οργανωτικής αντιπαράθεσης δεν μπορούν να βρουν νομιμοποίηση και δεν μπορούν να ερμηνευτούν ή να δικαιολογηθούν ως μία αλληλουχία συμβάντων, δράσεων και αντιδράσεων. Θέλουμε αντίθετα να μοιραστούμε έναν ειλικρινή προβληματισμό για τις πραγματικές αντιφάσεις του κινήματος σε αυτή τη φάση, τις προβληματικές λογικές εντός του και τις χρόνιες παθογενειες του. Αντίστοιχα μοιραζόμαστε και μία αμηχανία στο δυστυχώς πραγματικό ερώτημα της απάντησης σε πρακτικές επιβολής, που έχουμε και εμείς καλεστεί να αντιμετωπίσουμε. Για αυτό ακριβώς θεωρούμε ότι πρέπει να ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση, σε αυτή τη βάση και μέσω αυτού του κειμένου. Παράλληλα, θεωρούμε ότι σήμερα απαιτείται μία στροφή για το ίδιο το Φοιτητικό Κίνημα που θα αντιμετωπίσει ευθέως τις προβληματικές αυτές και θα απαντήσει με συλλογική δέσμευση στις δημοκρατικές διαδικασίες, την πολιτική διαπάλη και σύνθεση μέσα σε αυτές με στόχο την πολιτική περιθωριοποίηση λογικών επιβολής. Για αυτόν το λόγο και σε όλη τη διάρκεια του κινήματος, επιμείναμε στις όσο το δυνατόν ευρύτερες κινηματικές διαδικασίες, θεωρώντας ότι λύση μπορεί να βρίσκεται μέσα σε αυτές και όχι στους διαφορετικούς συντονισμούς που αντίθετα παγιώνουν τη λογική των «απέναντι» μπλοκ. Το γεγονός ότι κάτι τέτοιο δεν κατέστη εφικτό είναι κομμάτι και της δικής μας αδυναμίας μέχρι τώρα· ωστόσο έχουμε και τη δυνατότητα και τη θέληση να συμβάλλουμε σε αυτό από εδώ και πέρα.Βρισκόμαστε πιθανότατα μέρες πριν από την κατάθεση του νομοσχεδίου για τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια, με το φοιτητικό κίνημα να έχει συγκρουστεί και ξεπεράσει κάθε επίθεση από την πλευρά της Κυβέρνησης. Τώρα απαιτείται μία άμεση επανασυγκρότηση του κινήματος και ένα βήμα μπροστά. Αυτό δεν σημαίνει την αποσιώπηση των παθογενειών ή τη συγκάλυψη των διαφωνιών. Ωστόσο, σημαίνει την ιεράρχηση της μάχη μας απέναντι στην κυβέρνηση, τη δέσμευση στις δημοκρατικές διαδικασίες του ΦΚ και την ενότητα στο δρόμο, στις δράσεις των συλλόγων και του ευρύτερου κινήματος. Με αυτόν τον τρόπο τίθεται το ερώτημα προς όλα μας, όχι για την αφηρημένη ενότητα του Φοιτητικού Κινήματος, αλλά για μια πραγματική δυνατότητα να δώσουμε τη μάχη των επόμενων εβδομάδων από κοινού. Αυτό θέλουμε και θα προσπαθήσουμε να υπηρετήσουμε ξεκινόντας από τις αυριανές κινητοποιήσεις και τα συντονιστικά γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων.
9. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, «μεθυσμένη» απ’ ό,τι φαίνεται από την τελευταία εκλογική νίκη της, έχει επιλέξει να ανοίξει πόλεμο με την κοινωνία. Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις και ο αγώνας των αγροτών, η συνεχής ακρίβεια, την ίδια στιγμή που εξαγγέλεται η περαιτέρω διάλυση και ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας, στον έναν χρόνο από το έγκλημα των Τεμπών, ορίζει ένα ευρύτερο ερώτημα για όλα μας. Οι όποιες αυταπάτες για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο υπό την ηγεμονία Μητσοτάκη έχουν πλέον ηττηθεί και οι ελπίδες για το Ταμείο Ανάκαμψης στερεύουν καθώς το φάσμα της λιτότητας επιστρέφει. Η ηττοπάθεια, η απογοήτευση και ο κυνισμός διατηρούν τα ηνία και προστατεύουν την κυρίαρχη πολιτική. Όμως αυτά είναι σαθρά θεμέλια. Για εμάς, το φοιτητικό κίνημα έρχεται από το μέλλον γιατί επικοινωνεί με τις υπόγειες τάσεις μες την ελληνική κοινωνία, δεν είναι μία εξαίρεση ή παρέκκλιση αλλά η απάντηση στις ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας. Ο ξεσηκωμός των φοιτητριών αποτυπώνει ευρύτερες κοινωνικές δυναμικές δυσαρέσκειας και ανυπακοής και αναβαθμισμένες δυνατότητες για την υπόθεση της ανατροπής. Οι νέοι και νέες στους δρόμους μας θυμίζουν ότι η πολιτική απαιτεί σύγκρουση και ρήξη με αυτό που γνωρίζουμε για να ανοίξουν νέοι δρόμοι.
10. Ο μόνος δρόμος που έχουμε μπροστά μας είναι να προετοιμάσουμε τις αντιστάσεις και τις συλλογικές νίκες των κινημάτων το επόμενο διάστημα· από την πλευρά μας, θα είμαστε μέσα στους συλλόγους μας για να δώσουμε ότι μπορούμε σε αυτό το μεγαλειώδες κίνημα. Η εκτίμηση μας είναι ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αν και παραμένει ισχυρή, βιώνει σήμερα έναν πρώτο μεγάλο κλονισμό καθώς δέχεται αμφισβήτηση από τη σπουδάζουσα νεολαία, ενώ συγχρόνως η βουβή –για την ώρα– οργή εξαπλώνεται μες την κοινωνία που αντιμετωπίζει την ακρίβεια και τη φτώχεια. Η συζήτηση που ανοίγουμε και η τοποθέτησή μας δεν έχει άλλο άγχος πέρα από αυτό. Ποιο κίνημα μπορεί να κοιτάξει στα μάτια το τέρας και να το κερδίσει. Η απάντηση σε αυτό δεν μπορεί να φοβάται την πραγματικότητα, ακόμα και όταν αυτή αφορά δικά μας προβλήματα και ελλείψεις. Συνεπώς, συντροφικά και φιλόδοξα, καταθέτουμε αυτές τις σκέψεις για τώρα αλλά και για τα κινήματα και την Αριστερά της επόμενης μέρας. Ραντεβού στους δρόμους.
