Πριν έναν μήνα περίπου η κυβέρνηση έφερε προς διαβούλευση σχέδιο νέου ποινικού κώδικα. Ενδεικτικά κάποιες από τις προτεινόμενες αλλαγές είναι:
– Ισόβια κάθειρξη ως μοναδική ποινή για τα αδικήματα της εσχάτης προδοσίας, της ανθρωποκτονίας με δόλο, του ομαδικού βιασμού, του βιασμού που είχε ως συνέπεια το θάνατο και της θανατηφόρας ληστείας. Μοναδική ποινή της ισόβιας κάθειρξης προβλέπεται και για το βιασμό σε βάρος ανηλίκου.
– Αυστηροποιούνται οι τυπικές προϋποθέσεις για τη χορήγηση δυνατότητας απόλυσης υπό όρο σε αδικήματα μείζονος ποινικής απαξίας και καταργείται για τα ανωτέρω αδικήματα η απόλυση με τον όρο της ηλεκτρονικής επιτήρησης.
-Στην περίπτωση της ισοβίου καθείρξεως το κατώτατο όριο πραγματικής έκτισης αυξάνεται από τα 16 στα 18 έτη.
-Αυστηροποιούνται οι προυποθέσεις για να λάβει κάποιος αναστολή ακόμα και σε περιπτώσεις απλών αδικημάτων τουτέστιν περισσότερη φυλακή ειδικά για όσες/όσους πλήττονται ταξικά και αδυνατούν να έχουν νομική εκπροσώπηση.
– Αυξάνεται η αρμοδιότητα μονομελών δικαστηρίων. Αυτό σημαίνει πρακτικά μεγαλύτερο περιθώριο λαθεμένων αποφάσεων, ακόμα πιο συγκεντρωτική λογική στο πλαίσιο απονομής της Δικαιοσύνης
– ‘’Απαλλάσσονται από την ταλαιπωρία’’ οι αστυνομικοί και δεν υποχρεούνται να καταθέσουν προφορικά στο δικαστήριο. Έτσι περιορίζονται υπερασπιστικά δικαιώματα των κατηγορουμένων ειδικά σε περιπτώσεις που αυτές οι μαρτυρίες αποτελούν το μόνο αποδεικτικό στοιχείο(π.χ συλλήψεις διαδηλωτών)
– Η τέλεση σωματικής βλάβης σε βάρος υπαλλήλου κατά την εκτέλεση της εργασίας του συνιστά επιβαρυντική περίσταση.
Όλο το σχέδιο νόμου οξύνει ακόμη περισσότερο ένα πλαίσιο σκληρής αυστηροποίησης του ποινικου και “σωφρονιστικού” συστήματος και κάνει μία βαθιά βουτιά στη λογική του τιμωρητισμού και της αδρανοποίησης. Τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε όλο και περισσότερο την κυρίαρχη πολιτική εξουσία να θωρακίζεται νομοθετικά δημιουργώντας ασφυκτικούς και μη διατρητούς νόμους. Ειδικά στο πεδίο του ποινικού και σωφρονιστικού δικαίου βλέπουμε μία υπαναχώρηση διεκδικήσεων ετών για το μετασχηματισμό του ποινικού και σωφρονιστικού δικαίου προς ένα δίκαιο αποκατάστασης της κοινωνικής ειρήνης και της επανένταξης. Η έντονη στροφή προς την αδρανοποίηση των δραστών, με την αύξηση των ισοβίων, του πραγματικού χρόνου έκτισης της ποινής, της δυσκολίας δυνατότητας απολύσεων, των περιορισμών των αδειών, των αγροτικών φυλακών και άλλων πολλών, αντιμετωπίζει την εγκληματική συμπεριφορά με τον μόνο τρόπο που ξέρει/θέλει μία τέτοια κυβέρνηση: απομόνωση, εγκλεισμός, αφαίρεση δικαιωμάτων, τιμωρία.
Το νομοσχέδιο αυτό, έρχεται να στοχοποιήσει και να πλήξει για ακόμη μια φορά τα πιο πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας, καθώς και όσες αντιστέκονται στην κρατική αυθαιρεσία, στις κυβερνητικές πολιτικές και σε ένα σύστημα μέσα στο οποίο δε μπορούμε να αναπνεύσουμε.
Προτάσσουμε τη λογική της κοινωνικής αλληλεγγύης και της αντιμετώπισης των κοινωνικών αιτιών που οδηγούν στο έγκλημα.
Απέναντι στη βαρβαρότητα της κυβέρνησης και της δυστοπικής πραγματικότητας που διαμορφώνει, εμείς υπερασπιζόμαστε την κοινωνική αλληλεγγύη. Ο τιμωρητισμός είναι ένα μέσο των ισχυρών για να εκδικούνται, για να πειθαρχούν. Εμείς θα συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε δικαιώματα και ελευθερίες που αποτελούν κατακτήσεις χρόνων και δε θα τις πάρουν πίσω.
