76 Δεκέμβρηδες μετά τον μεγάλο Δεκέμβρη του ’44. Τότε που ο Λουντέμης έγραφε:
“Και ξημέρωσε η 3 του Δεκέμβρη. Τρεις του Δεκέμβρη! Όποιος έζησε στις 3 του Δεκέμβρη, στις 4 μπορούσε να πεθάνει. Ο προορισμός του ανθρώπου, που είναι: να κάνει κάτι μεγάλο ή να ζήσει κάτι μεγάλο, εκπληρώνεται. Γιατί ο λαός, ο Αθηναϊκός λαός, κείνη τη μεγάλη μέρα αποκαλύφθηκε μπροστά στο ίδιο του το μεγαλείο… Λευτεριά ή θάνατος! Οι φονιάδες είχαν αποφασίσει αποβραδίς: «Θάνατος!».
Ο εμφύλιος παραμένει σταθερά πολιτική πρακτική των από πάνω. Εμφύλιος δίχως όπλα και κανόνια. Εμφύλιος με όπλα και κανόνια «εφόσον χρειαστεί». Εμφύλιος καθημερινός που διεξάγεται όπου και όποτε θέλουν οι κυρίαρχοι να επεκτείνουν ή να διατηρήσουν την κυριαρχία τους.
Στο χώρο δουλειάς, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο νοσοκομείο, στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων, στο σπίτι και σε τελική ανάλυση στην ίδια τη μνήμη. Τη μνήμη τη θέλουν λογοκριμένη, φοβισμένη και ενοχική, όπως ακριβώς θέλουν και εμένα και εσένα. Πιο εύκολα κυβερνιέται ο φοβισμένος και ο ενοχικός, ο φοβισμένος και ο ενοχικός κοιτάει τη δουλειά του και δεν λέει και πολλά, πολλά.
Αν δεν είναι «παραγωγικός» το μόνο που σκέφτεται είναι το πώς θα καταφέρει να γίνει. Άμα σου κάτσει καμιά στραβή σου λένε: «Δεν σου φταίει ούτε το αφεντικό σου, ούτε η κυβέρνηση, ούτε η κοινωνία, εσύ και μόνο φταις». Η μνήμη είναι το τελευταίο οχυρό και για αυτό θέλουν να το αλώσουν, γιατί τέτοια οχυρά ανασύρουν τις εξεγέρσεις του χθες και τις αναβαπτίζουν στη μιζέρια του σήμερα.
76 Δεκέμβρηδες μετά και διατηρούμε τη μνήμη μας ατόφια, θυμόμαστε ποιοι ήταν αυτοί που ελευθέρωσαν και ποιοι ήταν αυτοί που αιματοκύλησαν τον τόπο.
Τίμη και δόξα στους αγωνιστές! Αγώνας για να νικήσει η ζωή.
