Η τέχνη, όπως και η πολιτική, προϋποθέτει κοινωνική δράση. Πολλές φορές διαλεκτικές σχέσεις των τριών προηγούμενων εννοιών (τέχνη, πολιτική, δράση), μας έχουν επικοινωνήσει τις ανάγκες του κοινωνικού μετασχηματισμού – ακόμη και πλευρές μίας νέας κοινωνικής οργάνωσης. Από το “επικό θέατρο” του Μπρεχτ μέχρι τη τζαζ μουσική και τους αγώνες των μαύρων στην Αμερική, η τέχνη διαμεσολαβεί και επηρεάζει με μοναδικά διεισδυτικό τρόπο τη καθημερινότητά της κάθε νέα γενιάς, των εκάστοτε εμπειριών και κινηματικών αγωνίων.
Στην εκδήλωση μας θα συζητήσουμε το πως συνδέεται η παραγωγή και η κατανάλωση τέχνης συνδέεται με την Αριστερά τόσο στο παρόν πλαίσιο όσο και δυνητικά. Αφορμή είναι η κοινωνική απήχηση και ο παλμός που είχαν/έχουν πολλά από τα αυτοοργανωμένα πολιτιστικά γεγονότα του κινήματος (Φεστιβάλ, πολιτιστικές εκδηλώσεις), καθώς και συναυλίες καλλιτεχνών που έχουν επιλέξει μέσω του στίχου και της μουσικής τους να εκφράζουν τους “από κάτω”. Παρότι τέτοιες μορφές τέχνης συνήθως μένουν “υπόγειες” και όταν φτάνουν στην επιφάνεια αυτό συμβαίνει με πάταγο (πιο πρόσφατο παράδειγμα ο ΛΕΞ ως απειλή για τη δημοκρατία) συχνά είτε ενσωματώνται είτε μένουν στη περιφέρεια της μαζικής κουλτούρας δημιουργώντας ισχυρές αντι-κουλτούρες.
Είτε μέσα από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, και κατά βάση την τηλεόραση, είτε από τις πιο επιδραστικές πολιτισμικά πλατφόρμες -κυρίαρχα το Netflix και το Youtube- καθορίζεται συχνά ένας μονόδρομος κοινωνικής επαφής και “ψυχαγωγίας”. Αυτό το πλαίσιο παραγωγής τέχνης, ιδιαίτερα σε περιόδους συνεχούς οικονομικής-κοινωνικής κρίσης, παράγει προϊόντα μαζικής κουλτούρας και δημιουργεί μία καταναλωτική κουλτούρα όπου ο πολιτής περιορίζεται στον ρόλο του (τηλε)θεατή
Δίπλα σε αυτό, στον χώρο των τεχνών και του πολιτισμού έχουμε περάσει σε μία περίδιο κρίσης των “μεγάλων αφηγήσεων” με όποιον τρόπο και αν αυτές εκδηλωνόταν (ριζοσπαστικό, αριστερό, θρησκευτικό, καλλιτεχνικό κτλ). Η σαρωτική επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, ήχει και μέσω της τέχνης: μας καλεί σε μία πλήρη αποστράτευση από το συλλογικό προς όφελος του ατομικού και προσπαθεί να στερήσει οντολογικό νόημα σε σχέση με τα υψηλά ιδανικά και την ανάγκη να τα προσεγγίσουμε μέσω της τέχνης.
Απέναντι λοιπόν σε αυτό, θέτουμε το ερώτημα “τί τέχνη μπορούμε να κάνουμε και να επιλέξουμε εμείς;”. Ποιά πρέπει να είναι τα κίνητρα μας ως χώρος της Αριστεράς για να δράσουμε με “αντι-παραδείγματα” και πώς θα αναμετρηθούμε με τον κυρίαρχο πολιτιστικό έλεγχο και τη παραγωγή/κατανάλωση της τέχνης; Ο κόσμος που αποζητά αντισυμβατικές πολιτιστικές σταθερές πώς μπορεί να απασχολεί περισσότερο την Αριστερά; Πως εκείνη μπορεί να μιλήσει σε αυτόν με τρόπο που να μην είναι “μία από τα ίδια”; Αρκεί μόνο να δίνει αριστερό περιεχόμενο στη τέχνη και τι γίνεται με ζητήματα αρτιότητας, πρωτοτυπίας, φόρμας και μοτίβου;
Θα αναζήτησουμε απαντήσεις τόσο μέσα στη τέχνη που έχει αναδυθεί και συντροφεύει τις ριζοσπαστικές κινηματικές πρακτικές (του φεμινισμού, της εργατικής επισφάλειας, του περιβαλλοντικού και αντιρατσιστικού αγώνα όσο και στη τέχνη που μπορούμε να κάνουμε εμείς οι ίδιες/οι. Αν “η τέχνη είναι πάντα και παντού η μυστική ομολογία και ταυτόχρονα η αθάνατη κίνηση της εποχής της” κατανοώντας τη σύγχρονη τέχνη μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα και τη κοινωνική κίνηση.
Μετά τη κουβέντα θα ακολουθήσει προβολή της ταινίας: “Νίκος Καρούζος: Ο δρόμος για το έαρ”. Στην εκδήλωση και στη προβολή θα συμμετάσχει ο σκηνοθέτης της ταινίας Γιάννης Καρπούζης.
