Άρθρο του Θάνου Ανδρίτσου, μέλος του ΠΣ της Αναμέτρησης στην εφημερίδα της Ηπείρου “Δημοκρατική Φωνή”
Η κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, αλλά και οι πρόσφατες εξελίξεις στον χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς, αναδεικνύουν ένα κενό. Την απουσία μιας μαζικής και μαχητικής αριστερής αντιπρότασης που θα μπλοκάρει την κυβέρνηση και θα συμβάλει σε μια αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος.
Η επέτειος του εγκλήματος των Τεμπών, το υπενθυμίζει με τον πιο τραγικό τρόπο. Παρά τους αγώνες ενάντια στην συγκάλυψη των ευθυνών, η μάχη για έναν δημόσιο, ασφαλή και ποιοτικό σιδηρόδρομο και για την ανατροπή των μνημονιακών, νεοφιλελεύθερων και ευρωπαϊκών πολιτικών των ιδιωτικοποιήσεων δεν έχει μπει στο κέντρο της πολιτικής διαπάλης. Αυτή είναι η βαριά κληρονομιά της ματαίωσης των αγωνιστικών διεκδικήσεων μέσα από την μνημονιακή συνθηκολόγηση του 2015: Η αίσθηση αδυναμίας για μια εναλλακτική. Οι ενεργοί φοιτητικοί και αγροτικοί αγώνες αλλάζουν αυτή την εικόνα, όμως απαιτείται συνέχεια.
Ενώ η κοινωνία κλονίζεται από την έκρηξη των ανισοτήτων με μια μειοψηφία να κερδοφορεί μέσα σε έναν ωκεανό ανέχειας, χρειάζεται να αποκτήσουν ισχύ κεντρικοί άξονες πάλης για αυξήσεις μισθών, ανατροπή της ενεργειακής πολιτικής, πλήρη υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών κ.α. Χρειάζεται να αμφισβητηθεί συνολικά η ευρω-μνημονιακή «κανονικότητα» που φέρνει κοινωνική αδικία, κλιματική κατάρρευση, πόλεμο και ρατσισμό. Η ανασυγκρότηση του κινήματος που θα πάρει πάνω του αυτή την υπόθεση, περνάει μέσα από την ενωτική, ριζοσπαστική δράση της Αριστεράς και την διαρκή προσπάθεια για δημιουργία ενός πολυσυλλεκτικού υποκειμένου μάχης και ανατροπής.
Αυτή την απλή πραγματικότητα περιγράφουμε, προτείνοντας μια ενωτική εναλλακτική λίστα της Αριστεράς για τις προσεχείς ευρωεκλογές. Η Αναμέτρηση είναι μια οργάνωση μόλις δύο ετών, στην οποία συναντήθηκαν άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές προελεύσεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ανένταχτοι/ες στα κοινωνικά κινήματα), αλλά και αγωνίστριες/ες νεότερης πολιτικής στράτευσης. Δεν έχουμε έπαρση ότι εμείς θα ενώσουμε την Αριστερά, όμως σηκώνουμε το γάντι να πούμε το αυτονόητο και αναγκαίο: Πως απαιτείται κάτι νέο, πλατύ και ριζοσπαστικό στην Αριστερά, τόσο για τις εκλογές όσο και για την επόμενη μέρα. Που θα συνδυάζει τη ριζοσπαστικότητα με την πλατιά κοινωνική απεύθυνση, που θα πατά στα αιτήματα των κινημάτων ανοίγοντας τον πολιτικό ορίζοντα προς την αλλαγή πολιτικής. Που θα συνδέει το σήμερα των καθημερινών μαχών, με την ανάγκη σύγκρουσης και της ρήξης, αλλά και με την επανεξόρμηση των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών ιδεών.
Η άνοδος της εκλογικής και πολιτικής επιρροής του ΚΚΕ και η συμβολή του στο εργατική κίνημα είναι θετική αλλά δεν καλύπτει αυτό το κενό. Το ίδιο αρνείται να αναλάβει το καθήκον να πρωταγωνιστήσει σε μια ευρύτερη συσπείρωση δυνάμεων και ανθρώπων με στόχο την ανατροπή της ασκούμενης πολιτικής, ενώ συχνά υπερασπίζεται συντηρητικές θέσεις. Φυσικά, δεν μπορεί να προκύψει μια νέα ελπιδοφόρα προοπτική από τις διαφορετικές εκδοχές πολιτικών προτάσεων των ανακατατάξεων στον ΣΥΡΙΖΑ που αναγνωρίζουν ως βασικό τους έργο την υπεράσπιση της μνημονιακής κυβέρνησης και της ενσωμάτωσης στην νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Πιστεύουμε ότι ο κόσμος της Αριστεράς και του κινήματος, κατανοεί την ανάγκη για κάτι διαφορετικό, ό,τι και αν στηρίζει σήμερα. Για αυτό απευθύνουμε ενωτικό κάλεσμα σε όλες τις δυνάμεις και σε κάθε άνθρωπο που μοιράζεται παρόμοιες αγωνίες. Δεν αρκεί να «τα λέμε καλά». Χρειάζεται ένας διαφορετικός τρόπος συγκρότησης, δημοκρατικής λειτουργίας, ισοτιμίας και συλλογικής ηγεσίας-εκπροσώπησης.
Δείγματα αυτού του τρόπου έχουν αρχίσει να φαίνονται, μέσα από συζητήσεις, εκδηλώσεις, και κυρίως, ανοιχτές συνελεύσεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Ξάνθη και αλλού. Μια ενεργή συζήτηση έχει ξεκινήσει. Όχι χωρίς προβλήματα, αυτοεξαιρέσεις και αποκλεισμούς, αλλά με ενδιαφέρον και ελπίδα. Εμάς το κάλεσμά μας παραμένει σταθερό γιατί αποτελεί τον μόνο δρόμο. Οι δυνάμεις του ΜΕΡΑ-25, της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλες συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, και όλος ο κόσμος που αναζητά ένα νέο ριζοσπαστικό υποκείμενο, πρέπει και μπορούν να αποτελέσουν την έκπληξη σε αυτές τις εκλογές. Αναγνωρίζουμε τις διαφορετικές απόψεις, αλλά μέσα από ένα μαζικό υποκείμενο, μπορεί να δημιουργηθεί μια νέα πολιτική ποιότητα που να θέσει τις διαφορετικές προσεγγίσεις πάνω σε ένα πραγματικό πεδίο αντιπαραθέσεων και συνθέσεων βοηθητικό για το κίνημα.
Ο δρόμος είναι ανοιχτός, απαιτούνται τολμηρά βήματα και αμοιβαίες υποχωρήσεις, ώστε κάτι νέο και ελπιδοφόρο να γεννηθεί.
