Μάθε περισσότερα για την ιδρυτική μας συνδιάσκεψη 11-13/3/2022.
(στο τέλος του 2.2 για το μεταβατικό πρόγραμμα)
Υπάρχει μία ακόμα ισχυρή παράμετρος της διεθνούς αλλά και της ελληνικής συγκυρίας που αναδεικνύει την σημασία του μεταβατικού προγράμματος ως βασικού άξονα της συγκρότησης πολιτικής προοπτικής από την Αριστερά: Οι αστικές τάξεις διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα, με καταφανώς χυδαίο τρόπο, αξιοποιούν σοβαρά υπαρκτά προβλήματα για να προωθήσουν ακόμα πιο αντιλαϊκές πολιτικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρξε η πανδημία, με την περιστολή δημοκρατικών και εργασιακών δικαιωμάτων, την εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών υγείας – και δια της μετατροπής του ΕΣΥ σε σύστημα μιας νόσου, την ενίσχυση του ρόλου των φαρμακευτικών πολυεθνικών αντί του σπασίματος των πατεντών κλπ. Αντίστοιχες αστικές στρατηγικές συναντάμε και στο κομμάτι της ενέργειας, όπου απέναντι στην κλιματική κρίση η αστική απάντηση περιλαμβάνει την ιδιωτικοποίηση και χρηματιστικοποίηση της παραγωγής και διανομής ενέργειας, και το βάθεμα της ενεργειακής φτώχειας. Ειδικά στην Ελλάδα θα υπάρξουν και άλλα αντίστοιχα παραδείγματα, η – αναγκαία – ενεργειακή και αντισεισμική αναβάθμιση των κτιρίων (και των κατοικιών) θα χρησιμοποιηθεί για την υφαρπαγή λαϊκών περιουσιών και την μείωση του ποσοστού ιδιοκατοίκησης. Απέναντι σε αυτές τις αστικές στρατηγικές, “αντανακλαστικά” και υπό την επιρροή της ακροδεξιάς, τμήματα των λαϊκών τάξεων οδηγούνται στην άρνηση του ίδιου προβλήματος, για να αντιπαρατεθούν στις καταστροφικές αστικές “λύσεις”. Αρνούνται δηλαδή την ύπαρξη της πανδημίας (ή την αναγκαιότητα των εμβολίων) ή την κλιματική αλλαγή. Έχει σημασία η Αριστερά να αρθρώσει το δικό της αυτόνομο πλαίσιο προτάσεων, που ταυτόχρονα θα αναδεικνύει τα προβλήματα και θα δίνει πειστικές απαντήσεις που θα κερδίζουν την λαϊκή εμπιστοσύνη, απέναντι στους νεοφιλελεύθερους μονοδρόμους, αλλά και την ακροδεξιά ρητορεία. Επιπλέον – ακριβώς επειδή αυτές οι αντιπαραθέσεις διεξάγονται και στο έδαφος των επιστημονικών πορισμάτων – πρέπει να έχουμε την επίγνωση ότι η επιστήμη έχει αυτονομία, σχετική εσωτερική συνοχή και συχνά αστάθμητη εξέλιξη. Ταυτόχρονα όμως είναι κοινωνικά καθορισμένη από τον ταξικό συσχετισμό δύναμης. Είναι επομένως και πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης, όχι μόνο ως προς την υπεράσπιση της σχετικής αντικειμενικοτητάς της από την κυρίαρχη ιδεολογία, και την ανάγνωση των πορισμάτων της, αλλά και για τα πεδία ανάπτυξής της, τα μεθοδολογικά της εργαλεία κοκ. Αν, με βάση τα παραπάνω, η Αριστερά δεν μπορέσει να συγκροτήσει τη δική της αυτόνομη απάντηση και με όρους μαχητού προγράμματος, θα βρίσκεται διαρκώς συμπιεσμένη, και οι “από κάτω” μεταξύ νεοφιλελεύθερης Σκύλλας και ακροδεξιάς Χάρυβδης.
Τόνια Κατερίνη – Συνέλευση Εξαρχείων
Γιάννος Γιαννόπουλος – Συνέλευση Κυψέλης/Πατησίων/Γαλατσίου
