Ελεύθερος λοιπόν ο Κορκονέας. Με ψήφους 4-3 των ενόρκων του Μικτού Ορκωτού Εφετείου της Λαμίας αναγνωρίστηκε στον Κορκονέα το κρίσιμο ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου. Δεν είχε δολοφονήσει κανέναν άλλο εξάλλου, μέχρι εκείνο το βράδυ…
Δεν θα πούμε ποτέ και για κανέναν “να σαπίσει στη φυλακή” καθώς δεν συμφωνούμε με την αυστηροποίηση των ποινών, πόσο μάλλον τώρα που η ακροδεξία επιτίθεται και επιχειρεί να εισάγει τα “ισόβια που είναι πραγματικά ισόβια”. Ωστόσο δεν μπορούμε να κρύψουμε την οργή μας τόσο έχοντας στο μυαλό μας τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο όσο και τις συνθήκες που οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Πιστεύουμε ότι έχει υπάρξει χρόνια και συντεταγμένη προσπάθεια του κράτους να αλλάξει τη κοινωνική μνήμη για το τι έγινε την 6η Δεκέμβρη του 2008, τι έκανε ο Κορκονέας, πόσο και αν “πήγαινε γυρεύοντας ο Γρηγορόπουλος”, αν ήταν απλά μια αφορμή “για να κάει η Αθήνα” από σκοτεινά συμφέροντα. Για την υπεράσπιση της κοινωνικής μνήμης, καταθέτουμε κάποιες σκέψεις.
Η μνήμη είναι επικίνδυνη υπόθεση για τους «από πάνω». Ειδικά ο Δεκέμβρης αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλές γενιές. Εκείνες οι βδομάδες λειτουργούν ακόμα ως έναυσμα για νέες εξορμήσεις, άλλωστε οι εξεγέρσεις ήταν και θα είναι πάντα οι «γιορτές» των καταπιεσμένων. Είναι όμως ταυτόχρονα η παρουσία στο τώρα της απελευθερωτικής δυνατότητας. Οι καταλήψεις στο Πολυτεχνείο, στην Νομική και στην ΑΣΟΕΕ, η κατάληψη της ΓΣΕΕ, της Λυρικής και εκατοντάδων σχολείων και σχολών σε κάθε γωνιά της χώρας δημιούργησαν αλλεπάλληλα ρήγματα σην κανονικότητα.
Έδειξαν πως ο δημόσιος χώρος κατακτιέται ξανά και αποτέλεσαν χώρους νέας, συλλογικής αναβαθμισμένης πολιτικοποίησης απ’ όπου μέσα από συνελεύσεις προέκυψαν δεκάδες κείμενα, αφίσες πολιτιστικές, πολιτικές παρεμβάσεις. Στένσιλ, τρικάκια, αλλά και τραγούδια όπως το «Εκτός Ελέγχου» όπου ο Παύλος Φύσσας τραγουδά «… ο μικρός Αλέξης μου θυμίζει πως η ελευθερία του λόγου ακριβά κοστίζει».
Γιατί αυτή η σφαίρα δεν έπεσε τυχαία. Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου συμπύκνωσε την επίθεση του κράτους ενάντια στη νεολαία. Μια νεολαία που έπρεπε να τρομοκρατηθεί, να μπει στο περιθώριο, να προετοιμαστεί για μια ζωή υποταγής στο βωμό της επερχόμενης κρίσης. Το σύστημα που όπλισε το χέρι του Κορκονέα και 5 χρόνια αργότερα το χέρι του Ρουπακιά δείχνει ακόμα τα δόντια του.
Γιατί ο Δεκέμβρης αποκάλυψε πολλά. Φάνηκε ότι ο συντονισμός και η αλληλεγγύη δεν είναι εγκεφαλικά σχέδια, ούτε σκονισμένες θεωρίες στις βιβλιοθήκες. Είναι δυνατή και αναγκαία η συνύπαρξη διαφόρων πολιτικών τάσεων στο εσωτερικό του κινήματος, η λήψη κοινών πρωτοβουλιών. Παράλληλα όμως εκείνες οι μέρες έφεραν στο προσκήνιο όσους και όσες δεν είχαν φωνή, τους «αόρατους». Ήταν η πρώτη φορά που οι μετανάστες συμμετείχαν μαζικά στα οδοφράγματα και στις συγκρούσεις, στις συνελεύσεις και στις παρεμβάσεις. Το συγκλονιστικό κείμενο από το «Στέκι Αλβανών Μεταναστών» αναφέρει «Για μας τους οργανωμένους μετανάστες είναι ένας δεύτερος γαλλικός Νοέμβρης του 2005. Δεν είχαμε ποτέ αυταπάτες ότι όταν η οργή του κόσμου ξεχείλιζε θα μπορούσαμε να την κατευθύνουμε. Παρά τους αγώνες που έχουμε δώσει όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν μπορέσαμε να πετύχουμε τέτοιες μαζικές αντιδράσεις. Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουν οι δρόμοι. Η κραυγή που ακούγεται είναι για τα 18 χρόνια βίας, καταπίεσης, εκμετάλλευσης, εξευτελισμού. Αυτές οι μέρες είναι και δικές μας.»
Η αγωνιστική ενότητα ντόπιων και μεταναστών πήρε σάρκα και οστά, αναδεικνύοντας τις πραγματικές δυνατότητες του κινήματος να σπάει τους αποκλεισμούς. Η επίθεση των Ρομά στο Αστυνομικό Τμήμα Ζεφυρίου, οι συγκρούσεις στα γήπεδα, η μαζική συμμετοχή μαθητών, φοιτητών, εργαζομένων στις διαδηλώσεις και στις καταλήψεις ήταν δείγματα του βάθους και της σημασίας των εξεγερτικών γεγονότων του Δεκέμβρη.Η μνήμη αυτή είναι η μνήμη της δυνατότητας και της ανάγκης να προσπαθήσουμε νέες κοινωνικές εξεγέρσεις, να δείξουμε ότι ενάντια στο θάνατο, εμείς επιζητούμε τη ζωή. Ενάντια στη σιωπή, εμείς απαιτούμε το λόγο και το σεβασμό.
Γιατί δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε στους δρόμους και τις πλατείες, αντιμέτωποι και αντιμέτωπες με την αστυνομική βία και την καταστολή.
Γιατί δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε στους εργασιακούς χώρους, δουλεύοντας με μισθούς πείνας, μ΄ εξαντλητικά ωράρια, ζώντας με τον κίνδυνο της απόλυσης και των εργατικών ατυχημάτων.
Γιατί δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε στα σχολεία και τις σχολές που εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί και μεγάλα κομμάτια της νεολαίας δεν έχουν πρόσβαση.
Γιατί δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε στις φυλακές και στα κέντρα κράτησης μεταναστών, που παραβιάζονται στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία για τους κρατικούς μηχανισμούς.
Γιατί δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε όταν ξέρουμε καλά πως καμία σφαίρα μπάτσου δεν έπεσε τυχαία, ούτε στα φτωχογειτονιές του Παρισιού, στη Μινεάπολι, στα Εξάρχεια, στο Πέραμα.
Γιατί μόνο αν δείξουμε την ταξική, διεθνιστική αλληλεγγύη μας στα αδέρφια μας που καταπιέζονται και δολοφονούνται σε ολόκληρη την Γη, που αγωνίζονται, όπως αγωνιζόμαστε και εμείς για ελευθερία, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, τότε μόνο θα αναπνέουμε όλες και όλοι ελεύθερα.
Γιατί όλοι και όλες που συμμετείχαμε ενεργά εκείνες τις μέρες στις πορείες, στις καταλήψεις και τις συγκρούσεις μπορεί τώρα να είμαστε απογοητευμένοι και απογοητευμένες από την εξέλιξη των πραγμάτων αλλά ήρθε η ώρα να απαντήσουμε. Να σπάσουμε την παραίτηση να ανατρέψουμε αυτή την αίσθηση ακινησίας, να συναντηθούμε ξανά στους δρόμους και στις διαδηλώσεις. Ίσως και εμείς από τον Δεκέμβρη να έχουμε κληρονομήσει ένα κομμάτι σπασμένου καθρέφτη σαν ιστορία όπως έλεγε ο Sub-comandante Marcos: «Ένα σύμβολο; Ναι ένα σύμβολο. Γιατί να μην βγάλουμε κάτι νέο από κει που έμεινε το παλιό; Τι έχουμε να χάσουμε; Τίποτα, εκτός από το φόβο, τις ντροπές, τις τύψεις και τους εφιάλτες».
Εμείς, όλες και όλοι που βρεθήκαμε στα οδοφράγματα του Δεκέμβρη, στις καταλήψεις, στις μάχες ενάντια στα μνημόνια που ακολούθησαν, στις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις γνωρίζουμε την δυναμική του αγώνα: την ανατρεπτική δυνατότητα του κινήματος. Ήρθε η ώρα να σηκώσουμε το γάντι. Να επιστρέψουμε στους δρόμους, να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις, τους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας που βρίσκονται δίπλα μας αλλά και όσους και όσες δεν είναι εδώ και μας λείπουν, όπως ο Αλέξης, ο Λουκμάν, Παύλος, ο Ζάκ, ο Βασίλης Μάγγος και ο Νίκος Σαμπάνης.
Γιατί κι’ αυτό το βράδυ θα είναι του Αλέξη…
Γιατί οι αγώνες μας είναι του Αλέξη…
