Ένας ουρανοκατέβατος γιάπης είναι στο επίκεντρο των εξελίξεων για τη νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Απίστευτο αλλά αληθινό. Είναι ένα ιστορικό “συμβάν” για την αριστερά, για τα ελληνικά δεδομένα βέβαια, αν δεχθούμε ότι αριστερά είναι κάτι που ο λαός αναγνωρίζει ως τέτοιο και που η δεξιά αναγνωρίζει ως τέτοιο.
Βέβαια, από τη μεριά της ριζοσπαστικής ή επαναστατικής αριστεράς, η αστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ βγάζει μάτι μετά το 2015.
Αυτό το “συμβάν” όμως είναι ακραίο. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε την εκλογή αρχηγού από το “λαό”, και εκεί που είχε τον ένα και μοναδικό Τσίπρα την περασμένη φορά, τώρα έχει τους 5, μεταξύ των οποίων ο φέρελπις γιάπης που πρώτευσε. Που “αξίζει, γιατί είναι πετυχημένος επαγγελματικά” όπως είπε μια υποστηρίκτριά του. Ας το έβλεπαν αυτό όσες και όσοι διάλεξαν να είναι μισθωτοί ή επιστήμονες ή επαγγελματίες και δεν προχώρησαν να γίνουν brokers στα ναυτιλιακά. Και για τους πέντε ή τους όσους και όσες θα ήταν υποψήφιοι, δεν υπήρχαν κριτήρια, αρκεί να ήταν μέλη του κόμματος, έστω και από χθες, όπως ο συγκεκριμένος. Σούπα για εκλογείς, σούπα για υποψήφιους.
Κι εδώ έχουμε μια αναλογία στις προϋποθέσεις που βάζει το κόμμα για τους υποψήφιους, και στις επιλογές του “λαού” των μελών ή των 2 ευρώ. Άρα, δυστυχώς, ήταν θέλημα λαού να υποστηριχθεί μια τέτοια υποψηφιότητα, αφού αυτός ο λαός του έδωσε το 45% των ψήφων στον πρώτο γύρο. (Φυσικά, το πιθανότερο είναι να μην γίνει το ίδιο στον δεύτερο). Σαν να τον περίμενε να φανεί. Είναι ηγέτης χωρίς πρόγραμμα, χωρίς παρουσία πουθενά, και όμως… Άρα, έχουμε μια αρμονία, από τους ανθρώπους που περίμεναν να πλήξουν τη γραφειοκρατία και μια πολιτική που δεν πέτυχε, και προχώρησαν στο ό,τι να’ναι.
Και αμέσως στοιχήθηκαν κάποιες και κάποιοι πίσω του, πίσω από έναν άγνωστο, πολύ περισσότερο μετά την πρωτιά, γιατί δεν ξεχνάνε τις καριέρες, τις θέσεις, το κύρος, τους μισθούς.
Το επόμενο ερώτημα είναι ποιος τον έβαλε αυτόν; Να ήταν ο Τσίπρας; Να ήταν οι Αμερικάνοι; Αυτό το δεύτερο, σε συνδυασμό συνήθως με το πρώτο, σπάει κόκαλα σε εμβριθείς αναλύσεις “μαρξιστικής” κοπής. Ναι, οι Αμερικάνοι, που είναι πίσω απ’ όλα, θέλουν να έχουν έλεγχο στην Ελλάδα, για το αν και το όποτε πάρει τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, οπότε προετοίμασαν το έδαφος. Και απ’ ότι φαίνεται βρήκαν τις μαριονέτες τους ψηφοφόρους, και πέτυχαν σε πρώτη φάση το στόχο τους. Αυτοί οι ψηφοφόροι και τα διλήμματά τους δεν μετράνε για τους “εμβριθείς” αναλυτές.
Περισσότερο, δεν μετράει η γενικευμένη απαξίωση της αριστεράς στα μάτια των λαών, μια και δεν ξεχνάμε ότι η συρρίκνωσή της δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Ούτε μετράει η έλλειψη ικανότητας των αγωνιστικών κομματιών, που υπάρχουν παντού, να συγκροτήσουν ισχυρό και μαζικό αριστερό ή επαναστατικό πολιτικό σχήμα.
Με θλίψη βλέπουμε την κατάντια ενός κάποτε ελπιδοφόρου εγχειρήματος, που πολλές και πολλοί ήμασταν μέλη του και φύγαμε το 2015, μετά την κωλοτούμπα. Δεν επιχαίρουμε, γιατί αν διασπαζόταν αυτό το κόμμα με πολιτικές αντιπαραθέσεις, θα μπορούσε ίσως να βγει ένα θετικό και αριστερό κομμάτι. Τώρα είναι όλα στο άγνωστο, με ισχυρές προϋποθέσεις μετάλλαξης της μετάλλαξης προς την κατεύθυνση της όλο και μεγαλύτερης ενσωμάτωσης στο αστικό κατεστημένο. Υπάρχει αλήθεια, βαθύτερη ενσωμάτωση? Από τα τελευταία αυτά, φαίνεται πως υπάρχει.
Λένε και επαναλαμβάνουν όλες οι πλευρές, ότι εμείς δεν είμαστε κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά κόμμα εξουσίας. Και όμως, όταν η μια πλευρά του σημερινού διπόλου ήταν στην κυβέρνηση, έλεγαν ότι δεν έχουμε την εξουσία, έχουμε την κυβέρνηση. Τι από τα δύο ισχύει τώρα? Μήπως μόνο η λαχτάρα της διακυβέρνησης με οποιοδήποτε κόστος?
Και για το ξεκάρφωμα, αφήσαμε το λαό να μπει να ψηφίσει και να καθορίσει τις τύχες της αριστεράς στο παντελώς άγνωστο? Άρα, ποιος θα φταίει για τις οποιεσδήποτε εξελίξεις? Μα ο λαός. Εξάλλου τα μέλη του κόμματος ψήφισαν την επιλογή αρχηγού από το λαό, και όχι από τα ίδια ή από την Κεντρική Επιτροπή, όπως ήταν το αίτημα των “αριστεριστών” κατά το ιδρυτικό συνέδριο του 2013.
Τώρα λοιπόν έχουμε δύο “κόμματα”, το ένα των τριών εβδομάδων, το άλλο δέκα χρόνων αλλά με την πολιτική ευθύνη στην πλάτη του για την απώλεια της πολυαγαπημένης διακυβέρνησης.
Με απορία θα περιμένουμε τα αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής, και με ακόμα μεγαλύτερη απορία την επόμενη μέρα, που είτε είναι διάσπαση ή διασπάσεις είτε αποχώρηση μελών και αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον η πορεία προς την συρρίκνωση έχει προδιαγραφεί.
Βέβαια υπάρχουν λύσεις για τη ριζοσπαστική και επαναστατική αριστερά, και αναμένονται πρωτοβουλίες για την ενδυνάμωσή της.
