Οι φοιτητικές εκλογές διεξήχθησαν χθες για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια, σε μία εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο για τις σχολές αλλά και για τη νεολαία συνολικότερα στην Ελλάδα. Οι εκλογές έγιναν μετά από ένα μεγάλο διάστημα απαγορεύσεων, λοκντάουν και ουσιαστικής απαγόρευσης συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης, με τη νεολαία να βρίσκεται στο στόχαστρο της κυρίαρχης προπαγάνδας ως υπαίτια για τη διασπορά του ιού, ενώ συχνά δέχθηκε ακραία καταστολή από τις αστυνομικές δυνάμεις. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που προσήλθαν στις κάλπες είναι η γενιά που έχει μεγαλώσει μες τη διαρκή κρίση, από την οικονομική κρίση και τα μνημόνια στην υγειονομική, ενώ βλέπει μπροστά της την απειλή του πολέμου και της ακρίβειας.
Σε σχέση με τα πανεπιστήμια, οι εκλογές πραγματοποιήθηκαν σε μία περίοδο που ξεδιπλώνονται όλα τα σχέδια της κυρίαρχης πολιτικής. Σε δύο εβδομάδες η πανεπιστημιακή αστυνομία θα προσπαθήσει να μπει στις σχολές για πρώτη φορά, επιχειρώντας να πατάξει το φοιτητικό κίνημα και να διαλύσει κάθε εστία αμφισβήτησης και αντίστασης. Επιπλέον, μία μόλις μέρα πριν τις εκλογές, το υπουργείο ανακοίνωσε ότι συνεχίζει τη μείωση των εισακτέων και το 2022 θα μπουν στις σχολές 9 χιλιάδες φοιτήτριες και φοιτητές λιγότεροι από πέρυσι. Οι εκλογές πήραν χαρακτήρα δημοψηφίσματος για τη σπουδάζουσα νεολαία, για το αν θα δεχθεί τον αυταρχισμό και την ένταση των ταξικών φραγμών, αν θα ανεχθεί μία πολιτική που υπονομεύει το παρόν και το μέλλον της.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο μεγάλος ηττημένος των εκλογών είναι η κυβέρνηση και η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που χάνει την πρώτη θέση για πρώτη φορά μετά το 1988. Η κυβερνητική παράταξη δεν δυσκολεύτηκε γενικώς λόγω της πανδημίας ούτε επέλεξε να απέχει. Οι μηχανισμοί της πάσχιζαν με κάθε τρόπο να συσπειρώσουν δυνάμεις τις τελευταίες μέρες και να διατηρήσουν τη θέση τους σε δεκάδες συλλόγους και ειδικά σε κάθε μεγάλο σύλλογο της χώρας. Η συντριβή τους είναι αδιαμφισβήτητη ό,τι και αν λένε τα ΜΜΕ της λίστας Πέτσα. Σε κάποιες περιπτώσεις (Φιλοσοφική Αθήνας, Πανεπιστήμιο Πειραιά, ΑΠΘ, Πάντειο) έφτασαν να χάνουν πάνω από τις μισές ψήφους που είχαν το 2019. Η ήττα της ΔΑΠ είναι αποτέλεσμα του μίσους της νεολαίας για την κυβερνητική πολιτική και ειδικά για την Κεραμέως, την υπουργό που πολεμάει ασταμάτητα το δημόσιο πανεπιστήμιο από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε. Η ήττα της ΔΑΠ είναι το πραγματικό «χτύπημα στην ανομία» μέσα στις σχολές, στην παράταξη των διαπλεκόμενων με το σάπιο καθηγητικό κατεστημένο, στην παράταξη των μπράβων και των τραμπούκων που απειλούν το φοιτητικό κίνημα.
Είναι δεδομένο ότι η δύναμη που βγαίνει κερδισμένη περισσότερο από την ήττα της ΔΑΠ είναι η ΠΚΣ/ΚΝΕ. Οι δυνάμεις της καταγράφουν ιδιαίτερα σημαντική άνοδο και κατακτούν την πρώτη θέση σε μία σειρά από μεγάλους συλλόγους. Η ΠΚΣ τοποθετείται ενάντια στην κυβέρνηση και στηρίζει τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος, πάντα όμως μέσα στα στενά ςπλαίσια της ενίσχυσης των δικών της δυνάμεων, ,μένοντας συχνά στο επίπεδο της καταγγελίας έχοντας μια συντηρητική στάση μέσα στους ίδιους τους συλλόγους και υποτιμώντας τη δυναμική που μπορεί να προκύψει μέσα από τις διαδικασίες τους. Αποτελεί στοίχημα για το επόμενο διάστημα, για τις δυνάμεις της Ανατρεπτικής Αριστεράς, η ανάπτυξη κοινής μαχητικής δράσης με την ΠΚΣ και η πίεση να φτάσουν οι αγώνες μέχρι τη νίκη. Σε κάθε περίπτωση, η ύπαρξη αριστερών πλειοψηφιών μέσα στους συλλόγους και στα διοικητικά τους συμβούλια σε τόσες σχολές σε όλη την χώρα, είναι ένα μεγάλο βήμα.
Από την άλλη το bloco, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στα πανεπιστήμια παρά την μικρή άνοδο, συγκέντρωσε πολύ μικρά ποσοστά. Φάνηκε ξεκάθαρα, για ακόμα μια φορά, πως η νεολαία που αντιδρά στα κυβερνητικά σχέδια, αντιλαμβάνεται παράλληλα τις τεράστιες ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο ως συνεχιστή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, όσο και ως εφαρμοστή μια σειράς από πολιτικές οι οποίες μας έχουν χειροτερέψει την ζωή και την καθημερινότητα μας.
Μεγάλη άνοδο κατέγραψαν και οι δυνάμεις των ΑΡΕΝ-ΕΑΑΚ. Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες που στήριξαν τα μαχητικά ενωτικά ψηφοδέλτια σε όλη την Ελλάδα. Η ενίσχυση των μετωπικών-ανατρεπτικών συνδυασμών δείχνει τις μεγάλες ευθύνες που έχει η Αριστερά μες τις σχολές το επόμενο διάστημα αλλά και τις μεγάλες δυνατότητες για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος απέναντι στα σχέδια της κυβέρνησης και του συστήματος. Η φετινή χρονιά ήταν η καλύτερη απόδειξη πως η αριστερά μέσα στα πανεπιστήμια , μπορεί με ενωτικό και αγωνιστικό στίγμα να σημειώσει νίκες και να εκφράσει μια μεγάλη μάζα κόσμου η οποία θέλει να ζήσει αλλιώς. Η αριστερά επομένως, οφείλει την επόμενη μέρα να καταφέρει να συγκροτήσει ακόμα περισσότερες ενωτικές και μετωπικές δράσεις μέσα στα πανεπιστήμια , ώστε να δώσει ναι συνολική απάντηση στα κυβερνητικά σχέδια.
Η πρόκληση βρίσκεται στην επόμενη μέρα του φοιτητικού κινήματος που παραμένει το πιο μαζικό και οργανωμένο κομμάτι του κινήματος της νεολαίας. Η νέα γενιά γύρισε επιδεικτικά την πλάτη στις παρατάξεις και στην πολιτική που καταστρέφουν τη ζωή της. Ωστόσο η αποχή παραμένει το μεγαλύτερο ρεύμα μες τις σχολές με τη συμμετοχή να κινείται λίγο πιο χαμηλά από το 2019. Η ύπαρξη και η δύναμη των συλλόγων δέχονται αμφισβήτηση. Όμως, μες τους αγώνες του επόμενου διαστήματος, ξεκινώντας από την κορυφαία μάχη ενάντια στην είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας, θα δοκιμαστούν όλες οι δυνάμεις που αναφέρονται στο μαζικό φοιτητικό κίνημα. Εκεί θα γεννηθούν νέα ρεύματα αμφισβήτησης και ριζοσπαστισμού, εκεί θα δοκιμαστούν νέες μορφές αγώνα. Η Αριστερά της ανατροπής, η αριστερά που θέλει να είναι χρήσιμη για τα κινήματα και τη νεολαία, οφείλει να μετασχηματίσει αλλά και να μετασχηματιστεί και η ίδια για να κριθεί αντάξια των προσδοκιών και των αναγκών της γενιάς της κρίσης.
Ο αγώνας τώρα ξεκινάει…
