Το αίτημα του Δημήτρη Κουφοντίνα, που το διεκδικεί με τον μοναδικό τρόπο που του έχει απομείνει, βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια του την υγεία και τη ζωή, είναι δίκαιο και εύκολο να υλοποιηθεί. Αρκεί να βοηθήσουμε να καμφθεί η κυβερνητική αδιαλλαξία.
Του Θοδωρή Ζδούκου*, Δημοσιεύθηκε στο ThePressProject
Η υγεία και η ζωή του Δημήτρη Κουφοντίνα, έπειτα από 38 ημέρες σκληρής απεργίας πείνας, κινδυνεύουν άμεσα. Ο απεργός, που λαμβάνει μόνο νερό και κανένα είδος τροφής ή πρόσθετου, είναι εντελώς απισχνασμένος, σε πλήρη αδυναμία έγερσης ακόμα και σε καθιστή θέση. Παρουσιάζει ήδη νευρολογικές βλάβες (διπλωπία, περιφερική νευροπάθεια) και από προχθές δεν μπορεί να πιεί ούτε νερό, καθώς κάνει συνεχείς εμέτους. Λόγω δε της υπολευκωματιναιμίας, της προϊούσας νεφρικής βλάβης και των ηλεκτρολυτικών διαταραχών, διατρέχει άμεσα τον κίνδυνο για καρδιακές αρρυθμίες και αιφνίδιο θάνατο. Οι βλάβες των ζωτικών οργάνων τείνουν να γίνουν μη αναστρέψιμες.
Αυτή τη στιγμή ο Δημήτρης Κουφοντίνας νοσηλεύεται σε ειδικό θάλαμο-κελί, φρουρούμενος, σε συνθήκες όπου δεν μπορεί να έχει την διαρκή παρακολούθηση της οριακής κατάστασής του, και χωρίς τη δυνατότητα άμεσης παρέμβασης σε περίπτωση αιφνίδιας καρδιακής επιπλοκής. Γι’ αυτό ακριβώς οι γιατροί που όρισε ο ίδιος και η οικογένειά του, για να παρακολουθούν την κατάσταση της υγείας του, με σεβασμό στην ανάγκη συναίνεσης του απεργού πείνας σε κάθε ιατρική και νοσηλευτική πράξη που κρίνεται αναγκαία , όπως ο κώδικας ιατρικής δεοντολογίας ορίζει και οι διεθνείς συνθήκες επιβάλλουν, προτείναμε την μεταφορά του σε Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας (ΜΑΦ) για συνεχή στενή παρακολούθηση και σύνδεση με monitor του καρδιακού ρυθμού και των λεγόμενων ζωτικών σημείων. Υπενθυμίσαμε δε και μέσω της συνηγόρου του απεργού πείνας ότι η όποια ιατρική και νοσηλευτική πράξη κριθεί αναγκαία από τους ιατρούς του νοσοκομείου δεν μπορεί να περιλαμβάνει αναγκαστική –δηλαδή βίαιη και με καθήλωση–σίτιση του ασθενούς παρά την σαφή και επανειλημμένη εκ των προτέρων άρνησή του. Η αναγκαστική σίτιση αποτελεί βασανιστήριο και πλήρη καταρράκωση της αξιοπρέπειας του κρατούμενου απεργού πείνας.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας εξωθήθηκε από το ίδιο το κράτος σε αυτή τη μορφή διεκδίκησης του στοιχειώδους δικαιώματος του. Η κυβέρνηση αρνείται να εφαρμόσει τον ίδιο το νόμο που έφερε και ψήφισε στη βουλή, ένα νόμο που αφαιρούσε φωτογραφικά από τον Δημήτρη Κουφοντίνα το δικαίωμα να εκτίσει την ποινή του στις αγροτικές φυλακές, όπου ήταν κρατούμενος τα τελευταία 2 χρόνια, και όριζε ότι έπρεπε να επιστρέψει στο αρχικό σωφρονιστικό κατάστημα του Κορυδαλλού. Αντί γι’ αυτό, μεταφέρθηκε στις φυλακές Δομοκού σε συνθήκες σαφώς δυσμενέστερες και μακριά από την οικογένειά του. Η εκδικητική αυτή συμπεριφορά της σημερινής κυβέρνησης, απέναντι σε έναν άνθρωπο για τον οποίο τα ελληνικά δικαστήρια αποφάσισαν τελεσίδικα την ποινή του, συμπεριφορά που επιβάλλει μη σύννομες επιπλέον ποινές και διαδικασίες, όπως και ο ίδιος ο Συνήγορος του Πολίτη αναγνώρισε (και παρά την υποδειγματική συμπεριφορά του κρατούμενου), δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορο κανέναν δημοκράτη πολίτη.
Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να σωπαίνουν τα κόμματα (ιδίως τα κόμματα της Αριστεράς) στη Βουλή, όταν μάλιστα έχουν ήδη τοποθετηθεί σωματεία, συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, γιατροί, καλλιτέχνες, διανοούμενοι – όλοι τους, τονίζοντας την ανάγκη να τηρηθεί το κράτος δικαίου απέναντι σε όλους τους φυλακισμένους, ανεξαιρέτως, χωρίς συνυπολογισμό των πράξεων για τις οποίες καταδικάστηκαν ή της ιδεολογίας που τις συνόδευε. Κανείς δεν πρέπει και δεν επιτρέπεται να φοβάται ότι η υπεράσπιση των αρχών δικαίου και του δικαιώματος στην ζωή με αξιοπρέπεια για τον απεργό πείνας, θα σημάνει ταύτιση με τον απεργό, την ιδεολογία του και τις πράξεις του.
Το αίτημα του Δημήτρη Κουφοντίνα, που το διεκδικεί με τον μοναδικό τρόπο που του έχει απομείνει, βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια του την υγεία και τη ζωή, είναι δίκαιο και εύκολο να υλοποιηθεί. Αρκεί να βοηθήσουμε να καμφθεί η κυβερνητική αδιαλλαξία. Αλλιώς θα έχουμε τον πρώτο νεκρό απεργό πείνας στην Ελλάδα – ή τον πρώτο βιαίως σιτισθέντα. Αυτό θα σημάνει την επίσημη επιστροφή σε βασανιστήρια, 47 χρόνια μετά την πτώση της χούντας. Αυτή η δραματική οπισθοδρόμηση, που ελπίζουμε να μη συμπεριλαμβάνεται στις επιλογές του κυβερνητικού επιτελείου, θα ήταν μια ακόμα περίπτωση εργαλειοποίησης μιας φονικής πανδημίας, για σκοπούς πειθάρχησης της κοινωνίας. Μια τέτοια εξέλιξη πρέπει να αποτραπεί. Ακριβώς γι’ αυτό, καμιά πολιτική δύναμη –ιδίως αν αυτή επικαλείται το φιλελεύθερο κράτος δικαίου, την ισονομία, τη δικαιοσύνη ή την Αριστερά– δεν μπορεί άλλο να σωπαίνει.
*Ο Θοδωρής Ζδούκος είναι γιατρός επιλογής του απεργού πείνας, διευθυντής πρωτοβάθμιας φροντίδας ΕΣΥ, μέλος της Συνάντησης για μια αντικαπιταλιστική διεθνιστική Αριστερά.
