Σε λίγες μέρες χιλιάδες άνθρωποι θα ξαναπεράσουν την πύλη του Πολυτεχνείου αποτίοντας φόρο τιμής στον αγώνα που σημάδεψε τη μνήμη και την πορεία της νεότερης ιστορίας μας. Χιλιάδες φοιτητές/τριες θα βρεθούν στις αίθουσες συζητώντας για όσα έγιναν αλλά κυρίως για όσα πρέπει να γίνουν.
Το Πολυτεχνείο παρά τις διαχρονικές προσπάθειες των κυρίαρχων να το εξαφανίσουν ή να το φέρουν στα μέτρα τους, ζει σαν κατάφαση και σαν ερώτημα. Σαν κατάφαση γιατί η διαχρονική εγγραφή του Πολυτεχνείου στη συλλογική μνήμη παραμένει φωτεινή και ανεξίτηλη να συμβολίζει την Αντίσταση, τη συλλογική συγκρότηση, την συμπερίληψη, την υπέρβαση της αμφιβολίας και του φόβου όχι στη βάση της άγνοιας ή ενός νεανικού βολονταρισμού, αλλά στη βάση της δομημένης πεποίθησης ότι ήταν η στιγμή πού το «Όχι Πια» που πολλοί και πολλές σιγοψιθύριζαν έπρεπε να γίνει κραυγή. Ήταν η στιγμή που διεκδικήθηκε η κοινωνική συγκρότηση μιας ανατρεπτικής δυναμικής, ακόμα κι αν δεν έφτασε μέχρι το τέλος, και που η οργή απέκτησε πολιτική διατύπωση με τρόπο μέχρι σήμερα αξεπέραστο, παράγοντας ένα ανοιχτό και αγεφύρωτο ρήγμα στη συναίνεση με την κυρίαρχη πολιτική.
Αλλά το Πολυτεχνείο παραμένει ζωντανό και σαν ερώτημα:
Ζούμε σε μια εποχή που οι στρατηγικές του κεφαλαίου και του κράτους πλήττουν πολλαπλά τα μεγαλύτερα στρώματα της κοινωνίας, με την ακρίβεια συνεχώς να επιδεινώνεται, τους μισθούς καθηλωμένους, τα δημόσια αγαθά να ιδιωτικοποιούνται και να υποβαθμίζονται, τον αυταρχισμό να αυξάνεται ενάντια σε όποιον τολμά να αντιστέκεται ή να μην αποτελεί πειθαρχημένο γρανάζι του κόσμου τους. Ζούμε σε μια εποχή που η Δύση και οι στρατιωτικές συμμαχίες της επιβάλλουν τη βούληση τους με πολέμους, με αποκορύφωμα την εγκληματική εθνοκάθαρση στην Παλαιστίνη.
Ζούμε σε μια εποχή που οι ακροδεξιές ρητορείες βρίσκουν ευήκοα ώτα όχι μόνο στους ιδεολογικούς οπαδούς τους αλλά και σε δυσαρεστημένα λαϊκά στρώματα που δεν βρίσκουν διέξοδο σε μια διαφορετική συγκρότηση κοινωνικής αντίστασης και προοπτικής.
Ζούμε σε μια εποχή που τα πανεπιστήμια από διαχρονικά κέντρα προβληματισμού και αμφισβήτησης ανοιχτά στην κοινωνία, επιδιώκεται να μετατραπούν σε κέντρα κατάρτισης και πειθάρχησης για τις νέες γενιές, τα οποία θα στελεχώνονται από ένα κακοπληρωμένο πανεπιστημιακό προσωπικό που του στερούν το δικαίωμα να διεκδικεί ακόμη και τα βασικά για τη δουλειά και τη ζωή του. Που το κουρελιασμένο πανεπιστημιακό άσυλο παραβιάζεται βάναυσα από τις διοικήσεις των πανεπιστημίων για να καταστείλουν ακόμα και την πιο απλή διαμαρτυρία.
Απέναντι σε όλα αυτά πως οργανώνεται η κοινωνική αντίσταση και τι έχει να μας διδάξει το Πολυτεχνείο;
Το δικό μας Πολυτεχνείο δεν είναι η νοσταλγική ανάμνηση ενός ματαιωμένου αγώνα που αφού οδήγησε στην πτώση της Χούντας στη συνέχεια δεν κατάφερε να διατηρήσει μια μαχητική συγκρότηση για μια πορεία προς την κοινωνική δικαιοσύνη.
Από τη μεταπολίτευση των ισχυρών δημοκρατικών ανακλαστικών και εργατικών διεκδικήσεων, του δυναμικού φοιτητικού κινήματος και τους αγώνες της περιόδου 2008 -2012 ζήσαμε πολλές νίκες αλλά και μεγάλες ήττες. Η εικοσαετής διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά και η τετραετής του ΣΥΡΙΖΑ επισκίασαν σπουδαίες στιγμές αγώνων όλα αυτά τα χρόνια. Μαζί με αυτό, όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης –από τις πιο συντηρητικές ως τις σοσιαλδημοκρατικές– επιδιώξαν την καταστολή της μνήμης της εξέγερσης και των σπουδαίων στιγμών αγώνων με τους οποίους συνδέεται το Πολυτεχνείο όλα αυτά τα χρόνια.
Απέναντι σε όλους αυτούς, στο Πολυτεχνείο βρίσκουμε υλικά χρήσιμα για τις εξεγέρσεις της νέας εποχής.
Αν μέσα σε μια εποχή ζόφου όπως ήταν η επταετής χούντα κάποιες και κάποιοι «δεν παραδέχτηκαν την ήττα», αν βρήκαν τρόπους να μιλήσουν με λόγια κατανοητά για τα μεγάλα επίδικα της εποχής, αν βρήκαν δύναμη να διαχειριστούν το φόβο, αν κατάφεραν να οργανώσουν τη συλλογική δράση, αν βρήκαν δρόμους ενότητας εκεί που κυριαρχούσε ο ανταγωνισμός και η διαφωνία, αν συγκρότησαν ουσιαστικές διαδικασίες και μια κοινή ζωή, αν τα συνθήματα συναντήθηκαν με τραγούδια, τότε σίγουρα έχουμε να μάθουμε ακόμα πολλά από το Πολυτεχνείο.
Οι ευθύνες μας είναι μεγάλες. Υποχρέωση της νέας γενιάς είναι να υπερασπιστεί το ανοιχτό δημόσιο Πανεπιστήμιο απέναντι στην επίθεση που δέχεται σήμερα και να ανακτήσει το ρόλο της και την παρουσία στην πανεπιστημιακή ζωή.
Ευθύνη της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι να αναδείξει τα επίδικα και να εμπνεύσει ένα σχέδιο κοινωνικής αντίστασης. Και για το σχέδιο αυτό απαιτείται μια συστηματική δουλειά που θα έρθει από τον ουσιαστικό διάλογο όλων όσοι/ες/α αισθάνονται το επείγον αυτού του αιτήματος.
Οι χιλιάδες άνθρωποι που θα βγουν σε λίγες μέρες στους δρόμους ας μην αφεθούν σε μια νοσταλγική ανάμνηση μια στιγμής ρήξης και σύγκρουσης.
Η ρήξη και η σύγκρουση είναι προκλήσεις του σήμερα και όχι στόχοι τοποθετημένοι σε ένα άγνωστο επέκεινα. Και γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο σαν υπόσχεση στράτευσης στον αγώνα ενάντια στην φτώχεια, τον αυταρχισμό, τον φασισμό και τον πόλεμο.
Και αυτός ο αγώνας ξεκινάει από σήμερα. Με τη σταθερή μας στράτευση στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού ενάντια στην γενοκτονία που επιχειρεί το Ισραήλ με τη στήριξη του ΝΑΤΟ και σχεδόν σύσσωμης της Δύσης και της ελληνικής κυβέρνησης με την συνδρομή και συνενοχή του εγχώριου κεφαλαίου. Ο αγώνας ξεκινάει από σήμερα για δημόσια υγεία και παιδεία ενάντια στην πατριαρχία και την περιβαλλοντική κρίση.
Στις 17 Νοέμβρη καλούμε όλες /ους/α στην πορεία προς την Αμερικάνικη πρεσβεία με κατάληξη στην πρεσβεία του Ισραήλ.
- Αθήνα, 15.00, Πλατεία Κλαθμώνος
- Θεσσαλονίκη, 17.00, Πολυτεχνική Σχολή ΑΠΘ
