Το όριο σπουδών είναι στο άρθρο 34 του νομοσχεδίου Κεραμέως και δυστυχώς είναι χειρότερο από όσο μπορούσε κανείς να φανταστεί.
Συνοπτικά βάζει σαν όριο το ν+2, χωρίς να δίνει πολλά περιθώρια.
Για τους υπάρχοντες φοιτητές/τριες:
Αυτό είναι στη μεταβατική διάταξη (άρθρο 43)
- αν δεν έχουν ξεπεράσει την προβλεπόμενη διάρκεια φοίτησης τότε ισχυεί ό,τι και για τους νεοεισερχόμενους (ν+2) μόνο που ξεκινά από τώρα. Δηλαδή ο 3ο ετής έχει ν+2 χρόνια
- αν έχουν ξεπεράσει την προβλεπόμενη διάρκεια φοίτησης έχουν ν χρόνια
Είναι εμφανές εδώ ότι δεν θέλει να πιέσει πάρα πολύ τους υπάρχοντες φοιτητές/τριες για να μειώσεις τις αντιδράσεις και πάλι όμως για όσους είναι στη δεύτερη κατηγορία και έχουν μια συγκεκριμένη εργασιακή πραγματικότητα η πρόβλεψη γίνεται χωρίς λόγο θηλειά.
Για τους εργαζόμενους φοιτητές/τριες:
Εδώ τα πράγματα είναι αρκετά άσχημα. Επί της ουσίας δεν υπάρχει η δυνατότητα παράτασης παρά μόνο μερικής φοίτησης. Δηλαδή να εγγραφείς σαν μερικής φοίτησης και να δίνεις τα μισά μαθήματα αναγκαστικά. Για να το πετύχεις αυτό πρέπει να αποδείξεις 20 ώρες εργασίας την εβδομάδα (!!). Αυτό πέρα ότι δεν μπορεί εύκολα να αποδειχθεί λόγω της μαύρης εργασίας αφήνει στην απ έξω και όλους και όλες εκείνους που δουλεύουν σεζόν ή βοηθάνε στην οικογενιακή επιχείρηση ή απλά μοιράζουν φυλλάδια κοκ. Αλλά ακόμα και να αποδείξεις τις 20 ώρες δεν κερδίζεις ουσιαστικά καθώς μπαίνεις απλά μερικής φοίτησης και κόβονται στο μισό και τα μαθήματα που δηλώνεις χωρίς να έχεις μια επί της ουσίας διευκόλυνση.
Για τους φοιτητές/τριες με αναπηρία:
Και εδώ το νομοσχέδιο θεωρείται απαράδεκτο και έχει δεχθεί μεγάλη κριτική. Οι φοιτητές/τριες με αναπηρία έχον ως πρόβλεψη μόνο τη μερική φοίτηση όπως οι εργαζόμενοι τίποτα άλλο….
Για τους φοιτητές/τριες με έκτακτο πρόβλημα υγείας
Εδώ η πρόβλεψη λέει για προβλήματα υγείας και μόνο που αφορούν τον φοιτητή/τρια και συγγενής α’ βαθμού και εξ αίματος. Αφήνει στον κανονισμό του κάθε ΑΕΙ το πως και που.
Δεν υπάρχει πρόβλεψη για:
- θητεία εντός του χρόνου σπουδών
- συμμετοχή στο πρόγραμμα erasmus ή erasmus +
- πρακτική άσκηση
- οικονομικά προβλήματα
- εποχιακή απασχόληση
- προστάτης οικογενίας λόγω μη προβλημάτων υγείας (φυλάκιση γονέα, εγκτάλειψη από γονέα κοκ)
Συμπερασματικά
Και μόνο αυτό το άρθρο είναι ιδαίτερα προβληματικό και δεν θα έπρεπε να περάσει το νομοσχέδιο μόνο και μόνο από αυτό. Προβλέπει ένα πολύ στενό πλαίσιο, στενότερο από οτιδήποτε παλαιότερο είχε προταθεί (2ν+2) και στενότερο από παρόμοιου στυλ με εμάς εκπαιδευτικά συστήματα (πχ στην Ολλανδία και στην Γερμανία δεν υπάρχουν σκληρά όρια) ενώ έρχεται να απαντήσει σε ένα ψεύτικο πρόβλημα. Οι φοιτητές που έχουν περάσει το χρόνο σπουδών δεν ενοχλούν κανέναν και καμία. Δεν κοστίζουν ούτε ευρώ στο πανεπιστήμιο καθώς δεν δικαιούνται καμία φοιτητική παροχή. Επίσης οι φοιτητές με την κρίση τρέχουν να προλάβουν να τελειώσουν τις σπουδές του και όσοι αργούν στην συντριπτική τους πλειψηφία το κάνουν για λόγους εργασίας.
Η μόνη λογική αφορμή που βγαίνει προς τα έξω είναι ότι σε κάποιους δείκτες αξιολόγησης πανεπιστημίων μετράει πόσοι δεν έχουν αποφοιτήσει. Υπάρχουν εγγραφές στα ελληνικά πανεπιστήμια που είναι όντως νεκρές (και κυριολεκτικά). Όμως υπάρχουν πολλοί πιο απλοί τρόποι να λυθεί αυτό. Θα μπορούσαν να διαγράφουν όσοι είναι όντως νεκροί και όσοι δεν κάνουν δήλωση μαθημάτων τα επόμενα δύο χρόνια πχ (αφού γίνει σχετική ενημέρωση από τα ΜΜΕ). Έτσι θα διαγραφούν όσοι πραγματικά δεν ενδιαφέρονται και θα καθαρίσουν οι λίστες που ενδιαφέρουν για τις αξιολογήσεις και θα μπορεί όποιος θέλει να συνεχίσει τις σπουδές του.
Πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψιν ότι το να κάνεις προπτυχιακό στην Ελλάδα δεν είναι απλή υπόθεση. Περνάς από Πανελλήνιες και δεν μπορείς να πας σε άλλη σχολή όπως σε άλλες χώρες. Οπότε αν κάποιος/α διαγραφεί απλά δεν σπουδάζει. Πρέπει να ξαναδώσει πανελλήνιες. Σε κάποιες χώρες που υπάρχει η λογική του ακαδημαϊκού έτους (πρέπει δηλαδή να τα περάσεις για να συνεχίσεις) α) δεν κόβεσαι εύκολα β) αν δεν περνάς απλά αλλάζεις σχολή/τμήμα. Και γενικά, είναι λίγο παρανόηση ότι είναι ιδιαίτερα αυστηρά με τα όρια έξω….
Γιατί;
Γιατί λοιπόν όλος αυτός ο χαμός; Είναι προφανές ότι έχουμε μια γενικευμένη επίθεση στο δημόσια πανεπιστήμιο και αυτό δεν είναι παρά κομμάτι της. Αν το συνδυάσεις με το μηχανογραφικό-κληρωτίδα, τα όρια εισαγωγής, την καταστολή και τις αλλαγές στις άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης (τα σχολεία πολλών ταχυτήτων), είναι εμφανές ότι πάμε σε μια ανατροπή της μαζικής δημόσιας εκπαίδευσης όπως αυτή καθιερώθηκε το 1982 και πάμε σε ένα υπερσυντηρητικό μοντέλο έντονων φραγμών για τις σπουδές των φτωχότερων ανθρώπων και γενικότερη ιδιωτικοποίηση και απαξίωση της εκπαίδευσης.
Είναι πραγματικά γελοίο τη στιγμή που το προπτυχιακό έχει γίνει σαν απολυτήριο Λυκείου στην εργασιακή πραγματικότητα του σήμερα να ασχολείται το Υπουργείο Παιδείας όλη μέρα με το πως θα μειώσει τους εισακτέους. Είναι πραγματικά χυδαία η προβολή ως προόδου του χειρότερου συντηρητισμού.
Χρειαζόμαστε ένα πανεπιστήμιο για περισσότερους και περισσότερες. Με δημιουργικότητα, διεθνή διασύνδεση με επίκεντρο τις ανάγκες των φοιτητών και της κοινωνίας. Θα έπρεπε να συζητάμε πως θα γίνεται πρωτογενής ΑΝΟΙΧΤΗ έρευνα που το ίδιο το Πανεπιστήμιο και οι άνθρωποι του θα σχεδιάζουν, αξιοποιώντας την εμπειρία των ΕΛΙΔΕΚ. Θα έπρεπε να συζητάμε πως θα εμπλουτίσουμε την κοινωνική ζωή του πανεπιστημίου, όχι πως θα την αποστειρώσουμε.
Κλείνοντας σε ένα πιο προσωπικό τόνο. Πρέπει να σκεφτούμε κάπως και τους επόμενους και τις επόμενες. Εγώ τελείωσα τη σχολή στα 6 χρόνια. Παράλληλα, τελείωσα σχολή μαγειρικής (που ήθελα από παιδί), δούλεψα ως μάγειρας, έκανα στρατό, ασχολήθηκα με την ΑΡΕνΑ, πρακτική στον Δημόκριτο, μοίρασμα στη Free Sunday, το αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο ΑΣΟΕΕ, το opanotes.gr και πολλά ακόμα. Θα ήμουν στο όριο για διαγραφή αν δεν είχα ήδη διαγραφεί (Σεπτέμβριο του 6ου έτους τελείωσα). Πουθενά δεν με εμπόδισε αυτό στη δουλειά μου ή στη ζωή μου. Ούτε στο μάστερ στο εξωτερικό απόρησε κανείς. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι επόμενοι και οι επόμενες από μένα να μην έχουν αυτή τη δυνατότητα. Μόνο να κερδίσουν έχουν. Επειδή μια υπερσυντηρητική κυβέρνηση θέλει να κάνει τα δικά της;
Για αυτό, πρέπει να αντισταθούμε με όποιον πρόσφορο τρόπο μπορεί ο καθένας και η κάθε μία. Δεν απαιτεί μια ευρύτερη πολιτική συμφωνία. Από τηλεφωνήματα, πορείες, υπογραφές, αποκλεισμούς, άρθρα. Κανείς και καμία δεν περισσεύει.
