(Προχωρήστε για τα ελληνικά)
Un adolescent de la banlieue parisienne tué par les tirs d’un policier après un refus d’obtempérer. L’histoire se répète depuis des années car elle est toujours la même.
Le meurtre tragique et délibéré de Nahel, âgé de 17 ans, n’est malheureusement que la partie émergée de l’iceberg. L’indignation populaire ne se limite pas à la banlieue de Nanterre, où ce jeune homme a été assassiné. Depuis deux nuits, dans toutes les grandes agglomérations de la France, on assite à des actes de révolte et des manifestations. Est-ce qu’il s’agit simplement du chaos qui se repend comme nous disent les médias français ? Non ! Les actes violents visent principalement l’État français et ses institutions : les forces de l’ordre, les mairies, les commissariats et même les prisons. La volonté des jeunes de banlieue à faire justice à eux-mêmes n’est qu’une réponse à la « justice » faite depuis tant d’années par les forces de l’ordre qui assassinent, blessent et persécutent les jeunes des quartiers populaires, là où les lois de l’État français ne s’appliquent pas.
Le policier actuellement en garde à vue, responsable de l’assassinat, a été décore pour son action lors du mouvement des gilets jaunes, un mouvement au cours duquel de nombreux manifestants ont été torturés, emprisonnés et mutilés, au point que les organisations internationales remettent en question le caractère libéral de l’État français. Dans une société où le discours fasciste refait surface, où les syndicats de police félicitent leurs collègues d’avoir tué le jeune homme, où la pratique de la police à faire justice n’est courante que quand il s’agit des étrangers, des minorités et des personnes racisés, et où l’État français, à travers ses représentants officiels, désigne de nouveau l’ennemi intérieur (l’islamo-gauchisme), la liberté n’est plus acquise.
Les actes de résistance, qu’ils soient violents ou non, aussi bien au sein des mouvements contre la loi de retraites que dans la défense des quartiers populaires, illustrent la force et la détermination de ceux qui luttent pour préserver leur vie et leur dignité.
Ces luttes suscitent une confiance qui se propage au-delà des frontières. En tant qu’« Anametrisi – organisation pour une nouvelle gauche communiste » nous exprimons toute notre solidarité. Dans un pays comme la France où la guerre sociale s’intensifie, nous nous tenons aux côtés de ceux qui sont sans voix.
Ένας νεαρός των προαστίων του Παρισιού νεκρός από τα πυρά αστυνομικού κατά τη διάρκεια ελέγχου στοιχείων. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά γιατί είναι πάντα η ίδια.
Η τραγική εν ψυχρώ δολοφονία του 17χρονου Nahel δεν είναι, δυστυχώς, παρά η κορυφή του παγόβουνου. Οι κινητοποιήσεις οργής δεν αφορούν μόνο στο προάστιο της Nanterre που δολοφονήθηκε ο νεαρός. Εδώ και δύο βράδια ολόκληρη η Γαλλία γνωρίζει εικόνες αναταραχών, συγκρούσεων και δυναμικών πορειών. Πρόκειται μήπως για εικόνες χάους όπως αναφέρεται συχνά στα γαλλικά μέσα; Όχι! Οι δυναμικές ενέργειες στρέφονται κυρίως κατά του ίδιου του γαλλικού κράτους και των θεσμών του: αστυνομικά όργανα, δημαρχεία, αστυνομικά τμήματα, αλλά και φυλακές.
Η αυτοδικία των νέων των προαστίων δεν είναι παρά ο καθρέπτης της αυτοδικίας του αστυνομικού που δολοφόνησε εν ψυχρώ το νεαρό μα κυρίως της αυτοδικίας εκατοντάδων αστυνομικών που δολοφονούν και τραυματίζουν μεθοδικά πολίτες των προαστίων, εκεί που οι νόμοι του γαλλικού κράτους σταματούν. Ο « άμεμπτος » δολοφόνος-αστυνομικός που κρατείται, έχει παρασημοφορηθεί κατ’ επανάληψη τα τελευταία χρόνια κυρίως για τη δράση του κατά το κίνημα των κίτρινων γιλέκων, ένα κίνημα που αριθμεί τόσους βασανισθέντες, φυλακισμένους και ακρωτηριασμένους διαδηλωτές που διεθνείς οργανισμοί θεωρούν πως η Γαλλία πλέον δεν μπορεί να συγκαταλέγεται στα φιλελεύθερα κράτη της Δύσης. Σε μία κοινωνία που ανθεί ξανά ο φασιστικός λόγος, που αστυνομικά συνδικάτα επιχαίρουν για το θάνατο του νεαρού, που η επί τόπου απόδοση δικαιοσύνης από τη αστυνομία είναι ο κανόνας όταν πρόκειται για αλλοεθνείς και μειονότητες, σε μια κοινωνία και που το γαλλικό κράτος μέσω των επισήμων εκπροσώπων του φτιάχνει ξανά τον εσωτερικό εχθρό (ισλαμοαριστερισμός) κανείς και καμία δε μπορεί να είναι πια ελεύθερος/η.
Οι αντιστάσεις, όσο βίαιες κι αν είναι, τόσο στα κινήματα για την εργασία όσο και στην υπεράσπιση των λαϊκών προαστίων, δείχνουν ότι η υπεράσπιση της ζωής και της αξιοπρέπειας είναι μια ζωντανή υπόθεση. Σε μία χώρα που ο κοινωνικός πόλεμος βαθαίνει εμείς τασσόμαστε και θα τασσόμαστε πάντα στο πλευρό αυτών που δεν έχουν φωνή.
