49 χρόνια έχουν συμπληρωθεί από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και η συλλογική μνήμη παραμένει ζωντανή και βαθιά πολιτικά και κοινωνικά επιδραστική. Απέναντι στον ιστορικό αναθεωρητισμό και τις απόπειρες σπίλωσης της εξέγερσης και ολόκληρου του αντιδικτατορικού κινήματος, το Πολυτεχνείο είναι μέχρι σήμερα ένα εμβληματικό σύμβολο των λαϊκών αγώνων για τη δημοκρατία, που εμπνέει και τροφοδοτεί τους συλλογικές διεκδικήσεις της νεολαίας και των εργαζόμενων.
Η αναγνώριση και υπενθύμιση της επίκαιρης διάστασης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όχι μόνο δεν αποτελεί μια ιστορική κοινοτοπία που διατρέχει τις ανακοινώσεις και τα κείμενα των οργανώσεων της Αριστεράς, αλλά αντίθετα αποτελεί ένα ιστορικό καθήκον μέσα σε μία πολιτική συγκυρία κατά την οποία απειλείται η δημοκρατία και καταργούνται εργασιακά, κοινωνικά και άλλα δικαιώματα.
Στον απόηχο μιας δεκαετίας λιτότητας, διάλυσης του δημοσίου και δομικής αναδιάρθρωσης του θεσμικού πλαισίου –μιας διαδικασίας που συνέχισε και υλοποίησε και ο ΣΥΡΙΖΑ- η σημερινή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αποβλέπει στον πλήρη μετασχηματισμό των λειτουργιών του κράτους και της οικονομίας εξαπολύοντας μια σκληρή ταξική και αυταρχική επίθεση. Επωφελούμενη από τη συγκυρία των πολλαπλών κρίσεων οικοδομεί ένα νέο πρότυπο άσκησης πολιτικής απαλλαγμένης πλήρως από τον λαϊκό έλεγχο. Ταυτόχρονα, με συστηματικό τρόπο προωθεί μια συνεκτική ακροδεξιά ιδεολογική ατζέντα, η οποία της παρέχει νομιμοποίηση για την πολιτική που υλοποιεί σε διάφορα πεδία, από την οικονομία ως το μεταναστευτικό. Με την προπαγάνδα αλλά και με την αναβαθμισμένη αστυνομική καταστολή η κυβέρνηση εξαπολύει μια ολόπλευρη επίθεση έμπρακτη αλλά και συμβολική στις δημοκρατικές κατακτήσεις και στα δικαιώματα. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που η επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο ιεραρχήθηκε τόσο ψηλά, καθώς το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος συνυφασμένος με τους αγώνες της νεολαίας και τους κοινωνικούς αγώνες.
Το Πολυτεχνείο- σινιάλο συνέχισης και κλιμάκωσης του αγώνα ενάντια στην φτώχεια και τον αυταρχισμό.
Το Πολυτεχνείο πάντοτε συνδέεται με το σήμερα, με τις κοινωνικές και πολιτικές μάχες που διεξάγονται. Αυτό το μήνυμα πρέπει να δοθεί και σήμερα: Μετά την μαζική απεργία τις 9ης Νοέμβρη, να κλιμακώσουμε τον αγώνα με μαζικό Πολυτεχνείο και μια τεράστια αντικυβερνητική και διεθνιστική διαδήλωση.
Η κοινωνία υπέστη πολλά αυτά τα χρόνια. Από την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, τους νεκρούς και τη διάλυση της δημόσιας υγείας, στην αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, την ακρίβεια και την νέα φτώχεια που πνίγει πλέον πλειοψηφικά κομμάτια της κοινωνίας. Ο κόσμος αδυνατεί να βγάλει το μήνα, ενώ οι πολυεθνικές της ενέργειας και του εμπορίου πλουτίζουν με την κυβέρνηση της βίας και των παρακολουθήσεων να τις στηρίζει.
Σε αυτό το τοπίο, όπου στην Ελλάδα και διεθνώς τα πάντα σκεπάζονται από τον φόβο, τους νέους πολέμους και την κοινωνική καταστροφή, η 17η του Νοέμβρη δείχνει ότι ακόμα και όσα μοιάζουν ακλόνητα μπορούν να ανατραπούν από τους λαϊκούς και νεολαιίστικους αγώνες. Όσα φαίνονται αδύνατα γίνονται εφικτά, όταν μάχονται μαζί ο ένας πλάι στην άλλη.
Αυτός ο δρόμος θα γίνει οδηγός μας και σήμερα, σε αυτό τον δρόμο χρειαζόμαστε όλες, όλοι και όλα.
