Τροπολογία για τα Τέμπη

Τροπολογία της Έλσας Βαρελίδου (ΣΒ Κυψέλης)

προσθήκη στο σημείο 2.2.4 μετά το σημείο 4

1. Η απεργία της 28ης Φλεβάρη για το έγκλημα των Τεμπών, η μεγαλύτερη διαδήλωση από τη μεταπολίτευση, αποτελεί τομή και αλλαγή σελίδας για το πολιτικό τοπίο της χώρας. Η πίεση του λαϊκού παράγοντα στο δρόμο δείχνει ότι το κυβερνητικό αφήγημα δεν περνάει πλέον και υπάρχει συσσωρευμένη οργή απέναντι στην κυβέρνηση. Είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μοιάζει τόσο απονομιμοποιημένη, γεγονός που αποτυπώνεται και δημοσκοπικά. Παρότι μένει να κριθεί η συνέχεια της κοινωνικής έκρηξης, βλέπουμε ότι η λαϊκη διαθεσιμότητα είναι ανεβασμένη και σε κίνηση και δικαιούμαστε να ποντάρουμε στο ότι το ζήτημα των Τεμπών αλλάζει την πολιτική ατζέντα και μας βγάζει από την κινηματική και πολιτική ανομβρία που ακολούθησε την ήττα του 2015.
2. Η κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) αποτυγχάνει να καρπωθεί την κρίση νομιμοποίησης της ΝΔ ή να την εντείνει. Το ίδιο ισχύει και για το ΚΚΕ, το οποίο, παρόλο που είναι συνεπές στις κινητοποιήσεις φαίνεται στην καλύτερη περίπτωση αμήχανο να διαχειριστεί την κλιμάκωση και στη χειρότερη δίνει άφεση αμαρτιών στην πολιτική επιχείρηση συγκάλυψης (βλ. ορκομωσία Τασούλα) . Δυσκολεύεται να αναδείξει τις ευθύνες του πολιτικού προσωπικού στη συγκάλυψη, τον αποπροσανατολισμό και τον έλεγχο της δικαιοσύνης και συνεχίζει να αρνείται να εντάξει στην πολιτική του τακτική αιχμηρά μεταβατικά αιτήματα, όπως την εθνικοποίηση του σιδηροδρόμου και να διαμορφώσει ένα πλαίσιο πάλης διαρκείας με στόχο να πετύχει νίκες στο σήμερα.
3. Οι δυνάμεις που φαίνεται να ενισχύονται δημοσκοπικά είναι λιγότερο η ακροδεξιά και πολύ περισσότερο η Πλεύση Ελευθερίας, επικοινωνώντας με το βαθύ αίσθημα οργής και ασφυξίας. Η άνοδος των συγκεκριμένων δυνάμεων δείχνει μια σημαντική κρίση εκπροσώπησης και την τάση απόσπασης μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού από την υποστήριξη των κυβερνητικών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) εξαιτίας της αποτυχίας τους να διασφαλίσουν τα στοιχειώδη για την εξέλιξη της υπόθεσης, τη βελτίωση των υποδομών, των όρων ζωής κλπ. Όσον αφορά στην ακροδεξιά (Ελληνική Λύση, Νίκη) έχει σημασία ότι, παρόλο που ψαρεύει στα θολά νερά του αδιεξόδου, δεν κερδίζει έδαφος στον δρόμο και τις κινητοποιήσεις, οι οποίες παραμένουν προνομιακό πεδίο δράσης και παρέμβασης της. Η γραμμή που υπηρετεί επιχειρεί να στρέψει την συζήτηση αποκλειστικά στο κομμάτι των ποινικών ευθυνών, επενδύοντας στα συναισθήματα οργής και απόγνωσης και αποπολιτικοποιώντας τη συζήτηση. Με άλλο τρόπο, το ίδιο κάνει και η Πλεύση Ελευθερίας, η οποία όμως είναι και η μεγάλη κερδισμένη, καθώς διαμορφώνει και μια γραμμή στοχοποίησης του πολιτικού προσωπικού/συστήματος επικοινωνώντας με πλατιά τμήματα της κοινωνίας. Ωστόσο, η Ζωή Κωνσταντοπούλου αποφεύγει συνειδητά να προσδώσει πολιτικά χαρακτηριστικά στο ζήτημα των Τεμπών και πέρα από το ζήτημα της διαπλοκής, αποφεύγει να αγγίξει των πυρήνα των νεοφιλελεύθερων ιδιωτικοποιήσεων από μια αριστερή σκοπιά ή να αναπτύξει προωθητικά αιτήματα. Αναδεικνύεται για μία ακόμη φορά ότι η Πλεύση Ελευθερίας, ούτε λειτουργεί ούτε επιθυμεί να λογίζεται ως αριστερή δύναμη.
4. Στο παραπάνω τοπίο, είναι ανοιχτό στοίχημα για τη ριζοσπαστική αριστερά να κατακτήσει πολιτικό χώρο και να επιδράσει στις εξελίξεις. Είναι σημαντικό να αναγνωριστεί ότι μέχρι στιγμής έχει βρει διόδους επικοινωνίας και διαλόγου με τις εύφλεκτες ύλες της κοινωνικής δυσαρέσκειας, καθώς και το πρόσημο που δίνει η σύνδεσή με το Σύλλογο Συγγενών στις πολύμορφες κινητοποιήσεις. Ωστόσο, η επιδραστικότητα και ο ρόλος της παραμένουν υποδεέστεροι των προσδοκιών, δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι δύο χρόνια μετά από ένα τέτοιο κατάφορο κρατικό έγκλημα στο βωμό του κέρδους η ριζοσπαστική αριστερά δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει πολιτικά γεγονότα αμφισβήτησης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών των ιδιωτικοποιήσεων και να συγκροτήσει ένα μάχιμο μπλοκ αντιπολίτευσης απέναντι στην κυβέρνηση. Είναι εμφανής η αδυναμία της να εκφράσει πολιτικά τον κόσμο που θέλει τώρα να αγωνιστεί, γεγονός που πατάει πάνω στον κατακερματισμό και την απουσία συνεκτικού σχεδίου πολιτικής και κοινωνικής αντιπολίτευσης με προοπτικές ανατροπής έστω κάποιων αιχμών της κυρίαρχης πολιτικής.
5. Η ριζοσπαστική αριστερά, και φυσικά και η Αναμέτρηση, οφείλει να συνδεθεί με τα ρεύματα της κοινωνικής αντίδρασης και να τους δώσει συνέχεια και πολιτικό βάθος, να αναβαπτιστεί και η ίδια από αυτά ανανεώνοντας την συνθηματολογία και την πρακτική της. Οι αγώνες των Τεμπών κυοφορούν μια νέα γενιά του αγωνα που χτίζεται αυτή τη στιγμή στους δρόμους και ανεβάζει τη συλλογική της αυτοπεποίθηση και διεκδικητικοτητα. Για να χτίσουμε δεσμούς και κοινό βηματισμό με τις νέες δυνάμεις που μπαίνουν στον αγώνα πρέπει και εμείς να γίνουμε διαπερατοί από το νέο υποκείμενο που προσπαθεί να συγκρουστεί με την κυρίαρχη πολιτική στο σήμερα. Είναι σημαντικό να αντιμετωπίζουμε το κίνημα των Τεμπών ως έναρξη ενός νέου κύκλου αγώνων απέναντι στις μεταμνημονιακές κυβερνήσεις και τις πιο επιθετικές εκφάνσεις του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού και όχι ως τις τελευταίες αναλαμπές ενός γύρου αναμέτρησης που άνοιξε το 2010 και ουσιαστικά τελείωσε το 2015. Η δημιουργία του μπλοκ της ρήξης περνάει μέσα από την πολύμορφη ενίσχυση του κινήματος, καθώς και από την ανάδειξη αιχμηρών αιτημάτων όπως η πτώση της κυβέρνησης της συγκάλυψης, η δικαιοσύνη και οι ασφαλείς δημόσιες υποδομές. Η κοινωνική αντιπολίτευση είναι παρούσα, η πολιτική της έκφραση αποτελεί ένα στοίχημα συνολικά για τη ριζοσπαστική αριστερά που μένει να απαντηθεί.

προσθήκη στο σημείο 3.3 μετά το σημείο 11

1. Η απεργία της 28ης Φλεβάρη για το έγκλημα των Τεμπών, καθώς και οι δύο τεράστιες διαδηλώσεις που ακολούθησαν αποτελούν τομή και αλλαγή σελίδας για το κίνημα της χώρας. Ένα διαταξικό, αντιφατικό και πλειοψηφικό μπλοκ κοινωνικών δυνάμεων με σαφές αντικυβερνητικό στίγμα και επιμονή στο δρόμο έδειξε ότι θέλει να σηκώσει το γάντι της κοινωνικής αντιπολίτευσης και αναβάπτισε τη σημασία της λαϊκής κινητοποίησης. Ακόμη και η δημιουργία του Συλλόγου Συγγενών δείχνει τη διάθεση για συλλογικό αγώνα απέναντι σε ένα κατάφορο έγκλημα απέναντι στην κοινωνία συνολικά.
2. Στη συσσωρευμένη λαϊκή οργή συμπυκνώνονται:

• Το αίτημα για δικαιοσύνη απέναντι σε ένα κρατικό μηχανισμό, που αδυνατεί να παρέχει πολιτική προστασία και να συντηρήσει τις κοινωνικές υποδομές. Απέναντι σε μια κυβέρνηση, που στο κοινό αίσθημα είναι ένοχη για την μνημειώδη συγκάλυψη, (μπάζωμα, ηθελημένη ή μη καταστροφή αποδεικτικών στοιχείων, προανακριτική επιτροπή-φάρσα, ανεπαρκής εξέταση για ύπαρξη υδρογονανθράκων, δημοσίευση μονταρισμένων ηχητικών σε φιλικά μέσα κλπ), αλλά έχει και τεράστιες ευθύνες σχετικά με την συντήρηση και την λειτουργία του σιδηροδρόμου (σύμβαση 717, απολύσεις προσωπικού, ιδιωτικοποιήσεις). Τα παραπάνω έχουν γείρει την πλάστιγγα ενάντια σε μια, ούτως ή άλλως, αυταρχική και διαπλεκόμενη κυβέρνηση (βλ. υποκλοπές) που έχει ήδη καταδικαστεί στη λαϊκή συνείδηση, πριν ακόμα ξετυλιχτεί το κουβάρι των ποινικών ευθυνών.
• Η τεράστια ανασφάλεια που έχει δημιουργήσει η συνθήκη διάλυσης των υποδομών της χώρας, μετά και τη μνημονιακή λαίλαπα, που απειλεί ευθέως τη ζωή ειδικά των λαϊκών τάξεων. Επιπλέον, την βεβαιότητα ότι δύο χρόνια μετά οι συνθήκες στις μεταφορές και στα τρένα δεν έχουν βελτιωθεί και ό,τι υπάρχουν ατυχήματα εν αναμονή σε μία σειρά από κοινωνικές υποδομές που φθίνουν.
• Το αντικυβερνητικό αίσθημα απέναντι σε μια κυβέρνηση που φαίνεται διαρκώς να πιέζεται χωρίς ορατή διέξοδο από την κρίση που αντιμετωπίζει. Αδιαμφισβήτητα είναι η πιο απειλητική στιγμή για την κυβέρνηση και ταυτόχρονα μια ευνοϊκή στιγμή για τα διάφορα πληττόμενα κοινωνικά υποκείμενα να προβάλλουν τις διεκδικήσεις τους.

3. Έχει σημασία να κρατήσουμε ότι, παρόλου που πρόκειται για έναν κοινωνικό αγώνα ο οποίος διαφέρει σημαντικά από τις συνήθεις πρακτικές της Αριστεράς, αυτή έχει καταφέρει να βρει διόδους επικοινωνίας και διαλόγου με τις εύφλεκτες ύλες της κοινωνικής δυσαρέσκειας και έχει σταθεί αταλάντευτα στο πλευρό του Συλλόγου συγγενών, που βρίσκεται και στην αιχμή του αγώνα. Το γεγονός ότι η μεγαλειώδης 28η Φλεβάρη ήταν ημέρα απεργίας, καθώς και ο τρόπος που το αίτημα για δικαιοσύνη μπορεί να διαλεχθεί με τη συνολική αφήγηση ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τη μεταμνημονιακή εγκατάλειψη των δημόσιων υποδομών και τη υποτίμηση των όρων ζωής των εκμεταλλευόμενων τάξεων, δείχνει ότι τα παραδοσιακά εργαλεία της Αριστεράς μπορούν και πρέπει να διαλεχθούν με την κοινωνία που είναι εν βρασμώ και να δώσουν συνέχεια και βάθος στο λαϊκό κίνημα.

4. Επιπλέον, τα Τέμπη αναδεικνύουν τη δύναμη του οργανωμένου λαού και ότι αυτός αποτελεί μοναδικό σταθερό σύμμαχο όλη της κοινωνίας. Το σωματείο των μηχανοδηγών ήταν αυτό που είχε προειδοποιήσει για το δυστύχημα, οι φοιτητικοί σύλλογοι ήταν αυτοί που αγκάλιασαν και ανέδειξαν τον αγώνα των συγγενών ως δικό τους, τα εργατικά σωματεία ήταν αυτά που πίεσαν για απεργία και ανάγκασαν τη ΓΣΕΕ να αλλάξει τη στάση της. Μετά την πανδημία και τις πυρκαγιές το σύνθημα “Ο ΛΑΟΣ ΣΩΖΕΙ ΤΟ ΛΑΟ” γίνεται ξανά επίκαιρο και υπογραμμίζει τη σημασία της κοινωνικής αλληλεγγύης και επαγρύπνησης.