Ως Αναμέτρηση συμμετέχουμε στη Συνάντηση του δικτύου Transnational Social Strike (TSS) από τις 27 έως τις 29 Οκτωβρίου. Συζητάμε και σχεδιάζουμε μαζί με εκατοντάδες άτομα – φεμινίστριες και συνδικαλίστριες, μετανάστες, “απαραίτητους” εργαζόμενους/ες, οικολογικές, queer και αντιρατσιστικές οργανώσεις – από περίπου 20 χώρες.
Διαβάστε και μάθετε περισσότερα στα κείμενα που ακολουθούν
Κείμενο των Annalisa Cananzi και Giorgio Grappi στο ilmanifesto.it
«Σπάζοντας το φράγμα: αντιμετωπίζοντας τη διεθνική διάσταση» είναι το σύνθημα που επέλεξε η Πλατφόρμα Transnational Social Strike (TSS) για να εγκαινιάσει την επόμενη συνάντησή της, που θα πραγματοποιηθεί στην Μπολόνια από τις 27 έως τις 29 Οκτωβρίου. 150 άτομα – φεμινίστριες και συνδικαλίστριες, μετανάστες, “βασικοί” εργαζόμενοι, οικολόγοι, queer και αντιρατσιστικές οργανώσεις – από περίπου 20 χώρες – Βέλγιο, Καναδάς, Κροατία, Δανία, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Γεωργία, Ελλάδα, Ιταλία, Κουρδιστάν, Κιργιστάν, Ρουμανία, Σλοβενία, Ισπανία, Σουηδία, Τουρκία, ΗΠΑ, Ρωσία, Ουκρανία – θα συναντηθούν για να αναλάβουν μια οργανωτική πρόκληση που απαιτεί πρώτα απ’ όλα την επαναδραστηριοποίηση μιας πολιτικής φαντασίας που έχει καταληφθεί από τον πόλεμο.
Τρεις ολομελειακές συνεδριάσεις και τρία εργαστήρια ορίζουν ένα πυκνό και φιλόδοξο πρόγραμμα: μια εναρκτήρια συνεδρίαση αφιερωμένη στις προκλήσεις ενός παρόντος στο οποίο ο πόλεμος, η εδραίωση της ακροδεξιάς, ο ρατσισμός, η κλιματική κρίση και η εκμετάλλευση είναι αλληλένδετα συνυφασμένα· μια συνεδρίαση οργανωμένη από την ομάδας εργασίας του TSS «Μόνιμη Συνέλευση κατά του Πολέμου» (Permanent Assembly Against the War), η οποία γεννήθηκε μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και η οποία σήμερα έρχεται αντιμέτωπη με τη συνεχιζόμενη σφαγή στη Γάζα και την παγκόσμια προβολή της· μια καταληκτική συνεδρίαση, η οποία στοχεύει στην εδραίωση και επέκταση της πλατφόρμας TSS ως «πολιτική υποδομή για διεθνικές πολιτικές». Στο ενδιάμεσο, τρία εργαστήρια: για την κλιματική ταξική σύγκρουση· για τις ρατσιστικές, πατριαρχικές και νεοφιλελεύθερες συνθήκες που επηρεάζουν την «αναπαραγωγή των ζωών μας»· για τις δυνατότητες διεθνικής οργάνωσης.
Το TSS διεκδικεί να ριζώσει την πρωτοβουλία στην πολυπλοκότητα του παρόντος, αντισταθμίζοντας τον κατακερματισμό που παράγεται από τις υπερεθνικές διαδικασίες εκμετάλλευσης και διακυβέρνησης της σύγκρουσης και των κοινωνικών κινημάτων. Η φιλοδοξία του είναι να δημιουργήσει όχι απλώς χώρο για μια αντιπαράθεση μεταξύ διαφορετικών εμπειριών αγώνα, αλλά διεκδικεί να τους προσφέρει τη δυνατότητα να μετασχηματιστούν και να ενισχυθούν σε ένα νέο πλαίσιο πολιτικής επικοινωνίας και οργάνωσης.
Το «διεθνικό» (transnational) δεν είναι το όνομα μιας χωρικής διάστασης, αλλά μιας άτακτης διαδικασίας στην οποία οι μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης – το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και τα δίκτυα εφοδιασμού, οι παγκόσμιες αλυσίδες αξίας και φροντίδας, οι προσπάθειες των εθνικών κρατών να εγγυηθούν τις διαδικασίες αξιοποίησης με τη διακυβέρνηση με περισσότερο ή λιγότερο βίαιο τρόπο των κινημάτων ανυπακοής που τους αντιτίθενται – και οι εξεγέρσεις που δίνουν στη «διεθνική κοινωνική απεργία» τη συνοχή μιας ζωντανής διαδικασίας: οι απεργίες ενάντια στη εξαθλίωση των μισθών, ενάντια στην επ’ αόριστον παράταση του χρόνου ζωής που τίθεται στην εργασία, και εκείνες για τη διεκδίκηση της εξουσίας των εργαζομένων ανδρών και γυναικών έναντι μιας πράσινης μετάβασης που παρουσιάζεται όλο και περισσότερο ως σχέδιο εκμετάλλευσης αντί της κλιματικής δικαιοσύνης.
«Διεθνικό» είναι επίσης το όνομα – και η διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και χρόνια – μιας επείγουσας οργανωτικής ανάγκης, η οποία δεν έχει δεδομένες λύσεις αλλά επιμένει στην ανάγκη να αναλάβουμε την ευθύνη των διαφορετικών υλικών και θεσμικών συνθηκών στις οποίες ενεργοποιούνται οι αγώνες, καθιστώντας τες όχι περιοριστικές αλλά πηγές από τις οποίες αντλούμε.
Μακριά από το να προτείνει μια εναλλακτική λύση ή μια αντίθεση μεταξύ της τοπικής και της διεθνικής διάστασης της οργάνωσης, η συνάντηση της Μπολόνια φιλοδοξεί να δείξει την άρρηκτη σχέση τους και αποτελεί μια ανοιχτή δυνατότητα να συμβάλει στην οικοδόμηση ενός πολιτικού λόγου ικανού να καταστήσει ορατούς, να ενισχύσει και να συνδέσει αγώνες που διαφορετικά φαίνονται κατακερματισμένοι και περιστασιακοί. Δηλαδή, να καταστήσει τη «διεθνική κοινωνική απεργία» ένα ρεαλιστικό σχέδιο για να αποκτήσουμε την απαραίτητη δύναμη ώστε να αντιταχθούμε στη λογική του πολέμου, που ισχυρίζεται ότι επιβάλλει τον πατριαρχικό και ρατσιστικό νεοφιλελευθερισμό ως τη μόνη δυνατή εναλλακτική λύση.
Η Πλατφόρμα Διεθνικής Κοινωνικής Απεργίας άρχισε να οργανώνεται με την ολοκλήρωση της διαδικασίας Blockupy, του κινήματος που αμφισβητεί την ΕΚΤ και τις πολιτικές λιτότητας. Ξεκινώντας το 2016, διοργάνωσε συναντήσεις στο Πόζναν, το Παρίσι, το Βερολίνο, τη Στοκχόλμη, το Λονδίνο, τη Λιουμπλιάνα, την Τιφλίδα και, μετά την πανδημία, στη Σόφια και τη Φρανκφούρτη.
Για πληροφορίες σχετικά με τη συνάντηση της Μπολόνια και για να συμμετάσχετε, ΕΔΩ και [email protected]
Το κάλεσμα του Transnational Strike:
Σπάζοντας το φράγμα. Συνάντηση του Transnational Social Strike στην Μπολόνια
*Παρακάτω μεταφράζονται οι όροι «international» ως «διεθνής, -ής, -ές», «supranational» ως «υπερεθνικός,-ή, -ό» και ο όρος «transnational» ως «διεθνικός, -ή, -ό».
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι εκτεταμένες συνέπειές του έχουν επηρεάσει τους χώρους και τις δυνατότητες πολιτικής οργάνωσης. Στον απόηχο της πανδημίας, μιας παγκόσμιας κρίσης κοινωνικής αναπαραγωγής και των κλιμακούμενων επιπτώσεων της κλιματικής κρίσης, οι συνέπειες της πολιτικής του πολέμου σε παγκόσμια κλίμακα γίνονται πλέον αισθητές στις ζωές των μεταναστών, των εργαζομένων, των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων πολύ πέρα από τις εμπόλεμες ζώνες. Ενώ ο πόλεμος ενισχύει τον εθνικισμό, αναδεικνύει την εξέχουσα σημασία όσων συμβαίνουν πέρα από τα σύνορα. Για να αντισταθούμε και να αρνηθούμε την πολιτική του πολέμου, πρέπει να οικοδομήσουμε έναν κοινό ορίζοντα και να αντιμετωπίσουμε το ερώτημα του τι σημαίνει να οργανώνεσαι διεθνώς. Για τους λόγους αυτούς, μετά τις συναντήσεις στη Σόφια και τη Φρανκφούρτη, καλούμε νέα συνάντηση στη Μπολόνια στις 27-29 Οκτωβρίου.
ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΚΤΑΚΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΎΣ
Δεν ζούμε σε συνηθισμένους καιρούς. Ενώ εκατομμύρια άνθρωποι παλεύουν με το αυξημένο κόστος ζωής και την επισφάλεια, ο πόλεμος έχει απαγάγει την πολιτική φαντασία, καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολη την επινόηση σχεδίων ριζοσπαστικού μετασχηματισμού. Ωστόσο, ο ίδιος ο επείγων χαρακτήρας αυτής της στιγμής απαιτεί να γίνουμε πιο τολμηρές και να αντιμετωπίσουμε τις υπερεθνικές διαδικασίες στις οποίες εμπλεκόμαστε. Ενώ η διεθνής αλληλεγγύη εμμένει στη σταθερότητα των εθνικών κρατών ως βάση της πολιτικής πραγματικότητας, μια διεθνική προσέγγιση εντοπίζει τις υλικές διαδικασίες, τις σχέσεις και τους αγώνες που διασχίζουν τα σύνορα.
Η επίθεση στους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας σήμερα φέρει το πρόσωπο του εργοδότη που συναντάμε καθημερινά, αλλά αποτελεί επίσης μέρος της συνολικής στροφής από τη μεταπανδημική «ανάκαμψη» προς την υποβάθμιση των κοινωνικών δαπανών, με τη διοχέτευση του χρήματος προς την υποστήριξη της στρατιωτικής βιομηχανίας και της πολιτικής του πολέμου γενικότερα. Η αναδιάρθρωση της κοινωνικής πρόνοιας, της υγειονομικής περίθαλψης και των συντάξεων σημαίνει καθημερινό αγώνα για να τα βγάλουμε πέρα, αλλά έχει ταυτόχρονα τη μορφή μιας γενικότερης πατριαρχικής και ρατσιστικής επίθεσης που χαρακτηρίζει το παρόν μας. Με διαφορετική ένταση, οι κυβερνήσεις προωθούν και τη μητρότητα ως δήθεν φυσικό πεπρωμένο, παρεμποδίζοντας την ελευθερία της άμβλωσης και της αντισύλληψης και δυσκολεύοντας τις εργαζόμενες γυναίκες να επιλέξουν να κάνουν παιδιά. Σύμφωνα με αυτήν την ευρέως διαδεδομένη πατριαρχική λογική, η απλήρωτη γυναικεία εργασία υποτίθεται ότι θα αντικαταστήσει το διαλυμένο σύστημα πρόνοιας, ενώ ταυτόχρονα οι γυναίκες συνεχίζουν να αποτελούν ουσιαστικό μέρος της μισθωτής εργασίας. Οι εθνικοί και υπερεθνικοί θεσμοί κάνουν τα στραβά μάτια στην ενδοοικογενειακή και σεξουαλική βία και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα υποφέρουν από νόμους που επιτίθενται ανοιχτά και αφαιρούν την ελευθερία τους.
Η χειροπιαστή μορφή του ρατσισμού γίνεται ορατή σε κάθε μετανάστη πρώτης ή δεύτερης γενιάς που αντιμετωπίζεται είτε ως φθηνό εργατικό δυναμικό είτε ως αναλώσιμη ζωή. Ταυτόχρονα, όμως, έχει τις ρίζες του στις θεσμικές αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών της, οι οποίες στέλνουν ανοιχτά σε όλους τους μετανάστες που προσπαθούν να φτάσουν στην Ευρώπη το μήνυμα ότι θα τους αφήσουν να πεθάνουν. Εν τω μεταξύ, η ΕΕ επαναπροσδιορίζει τον εαυτό της μέσω του επανεξοπλισμού, της αναδιαμόρφωσης των συνοριακών πολιτικών και των σχεδίων «ανάκαμψης». Αντί να αποτελεί όριο για τον εθνικισμό, η ΕΕ σε πόλεμο είναι ο πρωταγωνιστής μιας ισχυρής αναζωπύρωσης του εθνικισμού ως απάντηση στη φτώχεια και το αυξανόμενο κόστος ζωής, ανοίγοντας τον δρόμο για μια άνευ προηγουμένου προώθηση των ακροδεξιών δυνάμεων.
Η κλιματική κρίση εκδηλώνεται ως μια σειρά από καταστροφικά γεγονότα που καταστρέφουν τις ζωές και τα σπίτια των ανθρώπων: εκτεταμένες πλημμύρες και κατολισθήσεις έπληξαν πρόσφατα την Εμίλια Ρομάνια, την ίδια ιταλική περιφέρεια στην οποία θα συναντηθούμε. Αλλά η κλιματική κρίση δεν αφορά μόνο την αυξανόμενη συχνότητα των ακραίων καιρικών φαινομένων. Είναι το αποτέλεσμα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που διαμορφώνει νέα πεδία συσσώρευσης και αγώνα, όπου η «πράσινη ατζέντα» αποτελεί πεδίο διεθνούς διαπραγμάτευσης και χρησιμοποιείται για να χαράξει περαιτέρω γραμμές διαίρεσης και ιεραρχίας σε όλη την κοινωνία και σε ολόκληρο τον κόσμο. Το μόνο που βλέπουμε είναι να αυξάνονται τα κέρδη και οι επιθέσεις στους εργαζόμενους, ενώ ελάχιστα ουσιαστικά πράγματα γίνονται για την πρόληψη ή τον μετριασμό των πραγματικών κινδύνων της κλιματικής καταστροφής.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΕΘΝΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝAΚΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΊΑ
Ενώ παλεύουμε με τις διαλυτικές συνέπειες που είχαν η πανδημία και ο πόλεμος για την πολιτική οργάνωση και τα κοινωνικά κινήματα, οι ζωντανοί αγώνες των εργαζομένων, των μεταναστών, των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, διάσπαρτοι όπως είναι, συνεχίζονται μέσα από πράξεις άρνησης και οργής που υποκινούνται σε διαφορετικές στιγμές σε όλη την Ευρώπη και πέρα από αυτήν. Ωστόσο, βλέπουμε τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν τα κοινωνικά κινήματα να δημιουργήσουν εργαλεία που μπορούν να ενδυναμώσουν και να συνδέσουν τους υπάρχοντες αγώνες και να φανταστούν νέες δυνατότητες. Πιστεύουμε λοιπόν ότι είναι καιρός να κάνουμε ένα βήμα μπροστά σε σχέση με τις κατευθύνσεις και τις δυνατότητες που αποκαλύπτει το να οργανωνόμαστε διεθνώς.
Είτε θέλουμε να αντιταχθούμε σε μια εθνική μεταρρύθμιση, είτε σε μια πολυεθνική εργοδοσία, είτε σε μια αυταρχική, πατριαρχική και ρατσιστική κυβέρνηση, είτε στην εκμετάλλευση που επιβάλλεται μέσω των ευρωπαϊκών πολιτικών, αντιμετωπίζουμε την ανάγκη να αναμετρηθούμε ανοιχτά με διαδικασίες που ξεπερνούν τα μέρη που ζούμε, διαδικασίες που λειτουργούν θεμελιωδώς στη διακρατική τους διάσταση. Γνωρίζουμε ότι αυτές οι διαδικασίες εισβάλλουν με διαφορετικούς ρυθμούς και ένταση, ανάλογα με τις συγκεκριμένες συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι. Στις συναντήσεις του TSS στη Σόφια και τη Φρανκφούρτη, συζητήσαμε τον ρόλο της Ανατολικής Ευρώπης και των μετασοβιετικών περιοχών που λειτουργούν ως εργαστήρια για τα νεοφιλελεύθερα πειράματα που επαναλήφθηκαν αργότερα στην Ευρώπη. Συζητήσαμε τις ποικίλες επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία στους κλιματικούς, μεταναστευτικούς και φεμινιστικούς αγώνες και τα διαφορετικά σημεία εντάσεων και απεργιών που προκύπτουν στην Ευρώπη.
Στην Μπολόνια, θέλουμε να οικοδομήσουμε έναν χώρο που αρνείται τον πόλεμο και μπορεί να χρησιμεύσει για την επεξεργασία συλλογικών στρατηγικών για την αντιμετώπιση των προκλήσεων και των δυνατοτήτων που παρουσιάζει η διεθνική διάσταση, για τη διεύρυνση της πολιτικής μας φαντασίας και δύναμης. Ενώ η διεθνική οργάνωση είναι το όνομα ενός προβλήματος που μας προτρέπει να εξετάσουμε διαφορές και τις αντιφάσεις, αποτελεί επίσης ένα απαραίτητο μέσο για την επιδίωξη ριζικών αλλαγών. Η συλλογική ανάγνωση των διαδικασιών, των δυναμικών και των διαφορών που αρθρώνουν κοινές τάσεις και πεδία αμφισβήτησης αποτελεί ουσιαστικό μέρος της διεθνικής πρωτοβουλίας που πρέπει να οικοδομήσουμε και παρέχει την ευκαιρία να θέσουμε σε διάλογο διαφορετικούς αγώνες και υποκείμενα στο πλαίσιο ενός κοινού σχεδίου. Η διεθνής οργάνωση δεν είναι ούτε έτοιμη λύση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στις περιοχές μας ούτε περιορίζεται στην επίδειξη αλληλεγγύης μεταξύ μας. Είναι μια ουσιαστική πρακτική για να αντιμετωπίσουμε ριζικά τις διαδικασίες που σημαδεύουν το πολιτικό μας παρόν και να αρνηθούμε τις διαιρέσεις κατά μήκος των γραμμών και των ιεραρχιών που χαράζουν οι εχθροί μας. Είναι στο χέρι μας να βρούμε και να αναπτύξουμε τις μορφές και το πεδίο εφαρμογής της διεθνικής οργάνωσης που απαιτεί το παρόν. Για τον λόγο αυτό, η συνάντηση θα επικεντρωθεί στη συζήτηση του ιδιαίτερου χαρακτήρα της σημερινής συγκυρίας και στο κάλεσμα για νέες στρατηγικές για τους αγώνες που έρχονται.
Σύντομα θα δημοσιεύσουμε ένα περίγραμμα του προγράμματος της συνάντησης για να επικεντρώσουμε τις συζητήσεις μας στα βασικά ερωτήματα. Σύντομα θα δημοσιευθεί πρόσκληση για τη συμβολή στη διαμόρφωση της συνάντησης. Εν τω μεταξύ, σας καλούμε να εγγραφείτε για τη συνάντηση στη Μπολόνια της Ιταλίας, από τις 27 έως τις 29 Οκτωβρίου.
Για πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα και το περιεχόμενο της συνάντησης γράψτε στη διεύθυνση [email protected] Για πληροφορίες σχετικά με την εγγραφή και την υλικοτεχνική υποδομή της συνάντησης γράψτε στη διεύθυνση.
