Η καταδίκη του Ζ.Μ. σε 14 μήνες φυλάκισης χωρίς αναστολή είναι βγαλμένη από τις πιο σκληρές ονειρώξεις της ακροδεξιάς για το μέλλον των ελληνικών πανεπιστημίων και της ελληνικής κοινωνίας. Η ιστορία προκαλεί οργή και θλίψη· από τη κινηματογραφική σύλληψη, με βάση θολές φωτογραφίες του ίδιου του κοσμήτορα των Ηλεκτρολόγων, μέχρι τη δίκη- παρωδία, στην οποία δεν αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό.
Την ώρα που ολόκληρος ο πλανήτης γίνεται μάρτυρας της γενοκτονίας στη Γάζα που ακόμα συνεχίζεται, το ελληνικό αστικό κατεστημένο και η ελληνική κυβέρνηση έχει αναλάβει την καταστολή του κινήματος αλληλεγγύης, στο όνομα των καλών σχέσεων και της “στρατηγικής συμμαχίας” με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ. Το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης των τελευταίων μηνών απάντησε στην κυβέρνηση ότι δεν είμαστε διατεθειμένες να γίνουμε συνένοχες στο συνεχόμενο έγκλημα που συντελείται εις βάρος των Παλαιστινίων. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τη διακοπή των σχέσεων με το Ισραήλ, να βάζουμε απέναντι όποιον κάνει δουλειές με τους δολοφόνους, να στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού για ειρήνη, αυτοδιάθεση και ελευθερία.
Την ίδια στιγμή, μια κυβέρνηση που έχει στην πλάτη της τη δολοφονία των Τεμπών και τα σκάνδαλα συγκάλυψης που τη συνοδεύουν, τη διευρυμένη κοινωνική ανέχεια και τη διαφθορά, επιλέγει να εξαντλήσει την καταστολή, προσπαθώντας να πουλήσει πυγμή στους ακροδεξιούς ψηφοφόρους της. Η ανελευθερία στο δρόμο, της οποίας γίναμε μάρτυρες όλο το διάστημα που διαδηλώνουμε υπέρ του παλαιστινιακού λαού, συνοδεύεται από το ρόλο αρωγού στην καταστολή, που έχει αναλάβει πρόθυμα ο δικαστικός μηχανισμός, προκειμένου να σπείρουν το φόβο. Αξιοποιώντας ένα πρότυπο που θυμίζει χουντική έμπνευση, που επιτάσσει την εξαφάνιση της αμφισβήτησης από κάθε χώρο, η κυβέρνηση επιστρατεύει όλα της τα μέσα σε αυτή την κατεύθυνση. Η σκλήρυνση του Ποινικού Κώδικα προβλέπει να τιμωρούνται πλέον ως κακουργήματα πράξεις αντίστασης στο κυρίαρχο: από το βάψιμο συνθημάτων σε τοίχους, μέχρι τη συμμετοχή στις διαδηλώσεις. Αυτή η αλλαγή που ντύνεται και ιδεολογικά με τον ποινικό λαϊκισμό μετατρέπεται σε πεδίο μάχης για τους από κάτω. Τα πανεπιστήμια αποτελούν από τα χαρακτηριστικότερα παράδειγμα όπου ο αυταρχισμός εξαντλείται, αξιοποιώντας ακροδεξιά στοιχεία στις διοικήσεις, που ξεπερνούν ακόμα και τις μεγαλύτερες προσδοκίες της κυβερνητικής γραμμής. Τέτοιες περιπτώσεις είναι αναμφισβήτητα ο πρύτανης του ΕΜΠ Χατζηγεωργίου, αλλά και ο κοσμήτορας της σχολής των ΗΜΜΥ Τσανάκας, ο οποίος, ξεπατικώνοντας τις χειρότερες πρακτικές των χαφιέδων, φωτογράφισε τον Ζ.Μ, τον κατήγγειλε, και κατέθεσε εναντίον του στο δικαστήριο.
Το κάτω Πολυτεχνείο, εβδομάδες τώρα, έχει βρεθεί στο επίκεντρο της πολιτικής αυτής, και γίνεται καθημερινά χώρος δοκιμών των πιο σκληρών μέτρων επιτήρησης και καταστολής, από την εκκένωση της κατάληψης του Φ.Σ. Αρχιτεκτονικής ως τα αυθαίρετα λοκ-άουτ. Όμως ο χώρος του κάτω Πολυτεχνείου δεν είναι το “μαγαζί” του Πρύτανη, όσο και αν ο ίδιος θεωρεί εαυτόν ιδιοκτήτη του. Το Πολυτεχνείο είναι οι άνθρωποί του, που κουβαλούν τη μνήμη των αγώνων και τραβάνε το νήμα τους. Στο κατώφλι του τριημέρου του Πολυτεχνείου και καθημερινά, παλεύουν για το άσυλο και τους αγώνες που αυτό διαφυλάττει, την ελευθερία της πολιτικής και κοινωνικής έκφρασης, τη δημιουργία.
Τα Πανεπιστήμια ήταν και θα είναι χώρος ανάπτυξης ριζοσπαστικής σκέψης και αγώνα. Αγώνα για το δικαίωμα στην παιδεία, αγώνα απέναντι στην κοινωνική αδικία, απέναντι στο πόλεμο, απέναντι στην εξαθλίωση, αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Όσο και να φαντάζονται γκρίζα ιδρύματα με ανέκφραστους και αδιάφορους φοιτητές, οι νέες γενιές θα τους διαψεύδουν! Σε πολύχρωμα ιδρύματα που φωνάζουν απέναντι σε ένα μουντό κόσμο!
