Κάθε χρόνο λέμε και διαβάζουμε ότι “το πολυτεχνείο είναι επίκαιρο”. Αυτό που μοιάζει μονότονη επανάληψη είναι, ταυτόχρονα, επίμονη υπενθύμιση. Είναι η μάχη της μνήμης απέναντι στη λήθη. Τη λήθη που θέλει να επιβάλει η εξουσία όχι μόνο για το ίδιο το πολυτεχνείο, αλλά και για τα νοήματά του. Οι κάθε λογής νικητές των τελευταίων δεκαετιών επιχειρούν να ξεχάσουμε: να ξεχάσουμε ότι οι εξεγέρσεις μπορούν να γράφουν ιστορία. Να ξεχάσουμε ότι το πολυτεχνείο δεν ήταν στιγμή “εθνικής ομοψυχίας” αλλά στιγμή διαίρεσης, όπου καθένας και καθεμία διάλεγε πλευρά. Να ξεχάσουμε πως παρά την ήττα από την στρατιωτική καταστολή, η εξέγερση στην πραγματικότητα νίκησε, αφού τράνταξε το στρατιωτικό καθεστώς σε σημείο που δεν μπορούσε να επανέλθει, και κατέρρευσε λίγους μήνες αργότερα. Να ξεχάσουμε δηλαδή πως οι αγώνες δεν πάνε ποτέ χαμένοι, και πως μπορούν να νικάνε.
Οι συνδέσεις με το σήμερα είναι παραπάνω από προφανείς:
Οι “προστάτες” του πλανήτη επέτρεψαν στο τρομοκράτος του Ισραήλ να γενοκτονεί επί 2 χρόνια στη Γάζα. Σήμερα, στο περιθώριο μιας εκεχειρίας που το Ισραήλ καταπατάει διαρκώς, συνεχίζουν να οραματίζονται μια Γάζα ιμπεριαλιστική ριβιέρα, και επιτίθενται καθημερινά στη Δυτική Όχθη. Η Ελλάδα, παρά την θέση της πλειοψηφίας του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας, έχει βρεθεί στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Η κυβέρνηση στενεύει τις σχέσεις με το τρομοκράτος, παραχωρεί στρατιωτικές εγκαταστάσεις, υπό την κηδεμονία των ΗΠΑ. Η χώρα μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε ΝΑΤΟϊκό κόμβο, συνεχίζοντας την πολιτική που εγκαινίασε ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να δικαιολογηθούν οι αιματοβαμμένες συμμαχίες χαρακτηρίζονται “αντίβαρο στην Τουρκία”. Το όπλο του εθνικισμού χρησιμοποιείται ξανά για να δεχτούμε τα δισεκατομμύρια στους εξοπλισμούς, την πολεμική προετοιμασία, τις αλλαγές στη στρατιωτική θητεία για να πειθαρχήσουν τη νεολαία. Ήταν όμως και τότε ο εθνικισμός, η πολεμοκαπηλεία, και οι “διεθνείς συμμαχίες” που οδήγησαν στην εισβολή, την κατοχή και τη διχοτόμηση της Κύπρου, σε βάρος του λαού της ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων.
Οι νέες ενεργειακές συμφωνίες από τις εξορύξεις ως το αέριο επισφραγίζουν τα παραπάνω: Η κλιματική κρίση κοστίζει ήδη χιλιάδες ζωές σε όλο τον πλανήτη κάθε χρόνο, αλλά οι κυρίαρχες τάξεις μπορούν να την επικαλούνται ή να την ξεχνάνε, ανάλογα με τα συμφέροντά τους.
Όμως, ένα τεράστιο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης άλλαξε συνειδήσεις, πίεσε κυβερνήσεις, βοήθησε την ηρωική αντίσταση του παλαιστινιακού λαού να αντέξει. Οι λαοί μπορούν να επιβάλλουν και την ειρήνη, απέναντι στους ανταγωνισμούς των “υπερδυνάμεων”.
*
Η δημοκρατία ασφυκτιά, μέσα και έξω από τους χώρους της εκπαίδευσης. Πριν λίγες μέρες, ένας φοιτητής καταδικάστηκε σε φυλάκιση γιατί έγραψε σε τοίχο σύνθημα για την Παλαιστίνη, μετά τη χαφιέδικη καταγγελία του κοσμήτορα της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Τσανάκα. Λίγες βδομάδες νωρίτερα, ο πρύτανης του ΕΜΠ Χατζηγεωργίου κάλεσε τα ΜΑΤ να σπάσουν την κατάληψη της Αρχιτεκτονικής. Κάμερες τοποθετούνται μέσα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, το άσυλο έχει γίνει κουρελόχαρτο, η ελευθερία της πολιτικής συζήτησης και δράσης βρίσκεται υπό διωγμό. Οι εκπαιδευτικοί διώκονται γιατί αντιστέκονται στο κρεβάτι του Προκρούστη της αξιολόγησης, ή για τις θέσεις που εκφράζουν, και η κυβέρνηση επιχειρεί να επιβάλει ευρύτερο σιωπητήριο με το νέο πειθαρχικό δίκαιο. Όλα αυτά, την ώρα που η κυβέρνηση επιχειρεί να τσαλαπατήσει το άρθρο 16 του συντάγματος, και να λειτουργήσουν ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Έξω από τα πανεπιστήμια τα σκάνδαλα συγκαλύπτονται το ένα μετά το άλλο. Η δικαίωση και η τιμωρία για το έγκλημα στα Τέμπη, και η διεκδίκηση για δημόσιο σιδηρόδρομο, ώστε να μην υπάρξουν νέα Τέμπη, παραμένει ανοιχτή πολιτική μάχη. Στα ΜΜΕ επικρατεί τα τελευταία χρόνια σχεδόν μονοφωνική προπαγάνδα, η οποία δε σπάει για να εκφραστούν οι διεκδικήσεις ή έστω οι αγωνίες του λαού, αλλά κυρίως για να προωθηθεί “αναβαπτισμένοι” μνημονιακοί πρωθυπουργοί ως επίδοξοι σωτήρες.
*
Ο μισθός και η σύνταξη τελειώνουν στις 20 του μήνα. Οι φοιτήτριες είναι αναγκασμένες να εργάζονται για να σπουδάζουν, και τώρα απειλούνται και με διαγραφή. Τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα αυξάνονται παράλληλα με τα κέρδη των επιχειρήσεων. Η στέγη γίνεται και αυτή αντικείμενο κερδοσκοπίας: Τα νοίκια έχουν φτάσει στο θεό και οι πλειστηριασμοί μειώνουν διαρκώς τις ιδιόκτητες λαϊκές κατοικίες.
*
Το ζήτημα βέβαια, δεν είναι απλά να περιγράφουμε όσα μας συμβαίνουν. Είναι να τα ανατρέψουμε. Να οικοδομήσουμε και να ενισχύσουμε τις συλλογικότητες του αγώνα. Να βρούμε εκείνα τα αιτήματα που είναι μαχητά στο σήμερα. Να ακολουθήσουμε ή και να εφεύρουμε τις μορφές αγώνα που θα τα επιβάλουν.
Και να συνδυάσουμε τον κοινωνικό αγώνα με μια καινούρια πολιτική προοπτική, που θα τολμάει να μιλήσει για την εναλλακτική, θα συγκεντρώνει δυνάμεις, θα μαθαίνει από τα λάθη των πρόσφατων εμπειριών, θα είναι ενωτική στο κίνημα, θα διασφαλίζει τη δημοκρατική ισότητα και συμμετοχή. Σε αυτή την κατεύθυνση θέλουμε να βαδίσουμε και με την νεοσύστατη “πρωτοβουλία για μια νέα ενωτική και ανατρεπτική αριστερά”
Όλες, όλοι και όλα στους κατά τόπους εορτασμούς και στις διαδηλώσεις στις 17/11!
Αναμέτρηση, οργάνωση για μια νέα κομμουνιστική αριστερά
Νοέμβριος 2025
