Δεν συμβιβαζόμαστε με τη δυστοπία της πανδημίας, της οικονομικής και κλιματικής κρίσης, και της αντιδημοκρατικής εκτροπής.
o Ανασύνθεση και θεωρητικός επανεξοπλισμός της Αριστεράς για μια σύγχρονη μαζική ριζοσπαστική πολιτική, για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό του 21ου αιώνα.
Μια μόνιμη δυστοπία…
Δεν ξέρουμε πως ορίζονται και πότε ήταν τα «καλά χρόνια», πάντως εδώ και πάνω από μια δεκαετία, προσπαθούμε να καταλάβουμε «που σταματάει αυτή η άγρια κατηφόρα». Ειδικά τον τελευταίο χρόνο μοιάζει να παίρνει σάρκα και οστά ένα δυστοπικό σενάριο, που γίνεται όλο και χειρότερο. Παρά τις διαρκείς διαβεβαιώσεις των ισχυρών για την «ανάπτυξη που έρχεται», ένας ολόκληρος κόσμος κλονίζεται από την κρίση, την οικονομική καταρράκωση και την εκδικητική σταυροφορία ενάντια στις κοινωνικές κατακτήσεις. Στην Ελλάδα, είναι πια καθεστώς η μνημονιακή πολιτική των πετσοκομμένων μισθών, της σταθερής ανεργίας, της φυγής νέων στο εξωτερικό, της ελαστικής εργασίας και των μειωμένων προσδοκιών.
Πλάι στην έκρηξη των ανισοτήτων, τη νεοφιλελεύθερη διάλυση του κοινωνικού κράτους και την περιθωριοποίηση ολόκληρων πληθυσμιακών τμημάτων, έρχεται η κρίση των κρίσεων, η περιβαλλοντική και κλιματική κρίση. Η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά σε πρωτοφανείς κινδύνους ανθρωπιστικών καταστροφών, με τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, παρά τα «πράσινα» ευχολόγιά του, να είναι παντελώς ανίκανος και απρόθυμος να βρει τη λύση.
Οι περιφερειακές συγκρούσεις αλλά και το ενδεχόμενο γενικευμένων πολεμικών επεισοδίων, μοιάζουν να είναι πιο κοντά, καθώς αμφισβητείται η παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ. Είτε η εκδοχή της “μαύρης διεθνούς” των ακροδεξιών κυβερνήσεων, είτε αυτή του “ακραίου κέντρου” φαίνεται να επιτίθενται από κοινού στα δικαιώματα και τις ελευθερίες των λαών.
Μέσα σε αυτό το τοπίο, ήρθε και ένας παλιός – για τον δυτικό κόσμο – θανάσιμος εχθρός: η πανδημική κρίση του κορωνοϊού. Δεν είναι βέβαια μια θεϊκή τιμωρία ή μια αναπάντεχη ατυχία, αλλά ένα προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα της περιβαλλοντικής καταστροφής, της εισβολής στην άγρια φύση, της εκτεταμένης παγκόσμιας αστικοποίησης και των συνθηκών διαβίωσης στις πόλεις. Ο τραγικός απολογισμός σε ανθρώπινες ζωές είναι μια ακόμα αποκάλυψη της γύμνιας του «βασιλιά» παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού και μάλιστα στην “κοιτίδα του”, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ. Ανύπαρκτες δομές πρόληψης, διαλυμένα συστήματα δημόσιας υγείας, ιδιωτικοποιημένη έρευνα και επιχειρηματική πολιτική υγείας.
Τα περισσότερα κράτη επέλεξαν μια διαχείριση παράλληλη με τις πολιτικές λιτότητας, τη στιγμή που χρειαζόταν ακριβώς το αντίθετο. Η δημόσια υγεία δεν ενισχύθηκε επαρκώς και τα μέτρα δεν εστίασαν στην προστασία της κοινωνικής πλειοψηφίας, αλλά στην διατήρηση της κερδοφορίας και την οχύρωση της πολιτικής εξουσίας. Η κατασταλτική διαχείριση του υγειονομικού κινδύνου με διαρκείς και παράλογες απαγορεύσεις, μαζί με την κερδοσκοπία των φαρμακευτικών και επιχειρηματιών της υγείας, όχι μόνο δεν μπόρεσε να «νικήσει» τον ιό, αλλά έχει εγκληματικές ευθύνες για ανθρώπινες απώλειες.
Την απόδοση αυτών των ευθυνών προσπαθεί να αποτρέψει η αντιδημοκρατική εκτροπή που ήρθε μαζί με την νεοφιλελεύθερη διαχείριση της πανδημίας. Σε πολλές χώρες, όπως και στην Ελλάδα, η ανόρθωση ενός αστυνομικού κράτους παρουσιάστηκε ως εγγύηση για το ξεπέρασμα της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης. Ο κρατικός αυταρχισμός και η αστυνομική βία δεν είναι «τυχαία περιστατικά», αλλά συνειδητή επιλογή. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αξιοποιεί τον κορωνοϊό ως πρόσχημα για το προχώρημα μιας ακροδεξιάς, εκδικητικής ατζέντας, φέρνοντας την αστυνομία στα πανεπιστήμια, καταπατώντας δημοκρατικά δικαιώματα και εξαπολύοντας μια πρωτοφανή εισβολή των δυνάμεων καταστολής στις πλατείες και τις γειτονιές. Ο κρατικός αυταρχισμός πάει χέρι-χέρι με την απάνθρωπη αντιμεταναστευτική πολιτική. Η οχύρωση του εκδικητικού κράτους, συνδέεται με τη ρατσιστική, σεξιστική και ξενοφοβική έξαρση, με τον εθνικιστικό λόγο και τις διαρκείς πολεμικές προετοιμασίες.
… ή ένας νέος κόσμος;
Τα παραπάνω συνθέτουν μια εφιαλτική εικόνα. Όμως πλάι στις ισχυρές δυστοπίες, εμφανίζονται ακόμα δειλές αλλά εμφανείς νέες ελπίδες. Είναι παρούσες στον αγώνα για την προστασία της δημόσιας υγείας και τη στήριξη των ασθενέστερων, στις διεκδικήσεις του υγειονομικού προσωπικού, στις δομές αλληλοβοήθειας, στην αντιπληροφόρηση, στις εργατικές αντιστάσεις. Στην πάλη ενάντια στον κρατικό αυταρχισμό που υπερασπίστηκε με αποφασιστικά τα δημοκρατικά δικαιώματα και το δικαίωμα στην πόλη. Στη θαρραλέα αναμέτρηση του φοιτητικού και πανεπιστημιακού κινήματος, στην πάνδημη αντίσταση στα ΜΑΤ στο ΑΠΘ.
Είναι παρούσες και στις εικόνες από όλο τον πλανήτη. Από την εξέγερση στη Χιλή, και το Black Lives Matter, από τις αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις στη Μιανμάρ ως τις εργατικές κινητοποιήσεις στην Ινδία, μέχρι τις συγκρουσιακές διαδηλώσεις στη Γαλλία, το “τέλος της ιστορίας” και η έλλειψη εναλλακτικής διαψεύδονται ξανά εκκωφαντικά. Δεν είναι αληθή τα κηρύγματα συνεχούς ήττας, δεν είναι πλήρης η εικόνα της μιζέριας και του φόβου. Μας έλαχε να ζήσουμε σε αυτή τη δύσκολη εποχή, όμως δεν έχουμε άλλη ζωή για να παλέψουμε να ζήσουμε καλύτερα.
Για ένα άμεσο σχέδιο υπεράσπισης της κοινωνίας
Από την ίδια τη ζωή βγαίνουν οι πλευρές ενός άμεσου σχεδίου υπεράσπισης της κοινωνίας, Σε αυτό περιλαμβάνονται αναγκαία αιτήματα για την προστασία της δημόσιας υγείας, για εγγυημένο εισόδημα, για υπεράσπιση των εργαζομένων και ανέργων, για ανατροπή του αυταρχικού κατήφορου, για προάσπιση του δημόσιου χώρου και του περιβάλλοντος. Η πάλη ενάντια στην ΝΔ αποτελεί κεντρική έκφραση της αναγκαίας αντεπίθεσης και κάθε κατάκτηση επί αυτής θα είναι κρίσιμη για τον κλονισμό του κυβερνητικού και κρατικού αυταρχισμού.
Η πανδημία ανέδειξε πως το σύστημα είναι ανίκανο να εγγυηθεί τη υγεία και την αξιοπρέπεια της κοινωνίας. Η αμφισβήτηση αυτού του κυρίαρχου νεοφιλελεύθερου υποδείγματος περνά από ένα μεταβατικό πρόγραμμα που συνδέει τους άμεσους αγώνες με το συνολικό μετασχηματισμό. Άξονες αυτού θα μπορούσαν να είναι:
- Η στήριξη των δημόσιων και κοινών αγαθών: Με στήριξη της δημόσιας υγείας, υπεράσπιση των ανοιχτών δημόσιων χώρων ενάντια στις απαγορεύσεις, ενίσχυση της δημόσιας παιδείας ενάντια στους ταξικούς φραγμούς της τηλεκπαίδευσης, πρόσβαση όλων σε αναγκαίες υπηρεσίες όπως νερό, ρεύμα, διαδίκτυο κ.α.
- Η υπεράσπιση της δημοκρατίας απέναντι στη μόνιμη εκτροπή. Με διαρκή διεύρυνση των δικαιωμάτων και διεκδίκηση θεσμικών αλλαγών στο πολιτικό σύστημα και τα μέσα ενημέρωσης, ενάντια στην απαγόρευση των διαδηλώσεων, τη στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, τη λογοκρισία, την καταπάτηση βασικών θεσμικών αρχών.
- Μια νέα κοινωνική πολιτική υπέρ των ασθενέστερων.Με φορολόγηση του πλούτου, προστασία της εργασίας, μείωση του εργάσιμου χρόνου, διασφάλιση εγγυημένου εισοδήματος, υπεράσπιση του δικαιώματος στη στέγη, ενάντια στο πέταγμα τμημάτων της εργατικής τάξης στο περιθώριο και την υποβάθμιση της ζωής της πλειοψηφίας.
- Μια αναδιάρθρωση της οικονομίας και της παραγωγής. Ειδικά για την Ελλάδα, το καταστροφικό μοντέλο της εξάρτησης στον τουρισμό και της εμμονής σε ιδιωτικοποιήσεις και επενδύσεις τύπου Ελληνικού, καθώς και η υποταγή στις μνημονιακές ευρωπαϊκές δεσμεύσεις εγγυάται μόνο νέα δεινά, ανεργία και μετανάστευση.
Για μια ριζικά νέα αρχή μετά την πανδημία
Η τωρινή συνθήκη τροφοδοτεί μια νέα συζήτηση για τη διεκδίκηση ενός ριζικά διαφορετικού μέλλοντος στη βάση ενός σύγχρονου σοσιαλιστικού, κομμουνιστικού και ταυτόχρονα οικολογικού και φεμινιστικού οράματος. Άξονες αυτού θα μπορούσαν να είναι:
- Ενάντια στην έκρηξη των ανισοτήτων και την ταξική εκμετάλλευση. Ο σύγχρονος κόσμος χαρίζει αμύθητο πλούτο σε λίγους ενώ καταδικάζει έναν ωκεανό κολασμένων στην ανεργία, την ελαστική εργασία ή το περιθώριο. Απέναντι στην δομική αυτή ανισότητα, επιζητούμε ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόταγμα. Όχι ως «ιερό» και άφταστο ιδεώδες, αλλά ως κατευθυντήρια γραμμή, ως κριτήριο που διαμορφώνει πολιτική.
- Ενάντια στην πατριαρχία, τις έμφυλες διακρίσεις, το σεξισμό και την ομοφοβία. Η έμφυλη ανισότητα πάει χέρι-χέρι με την ταξική: στο σπίτι, στη δουλειά, στο δημόσιο χώρο. Ενάντια στις διακρίσεις με βάση το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό, ενάντια στη βία και την καταπίεση, επιζητούμε ένα σύγχρονο συμπεριληπτικό, φεμινιστικό πρόταγμα.
- Ενάντια στην καταστροφή της φύσης, την έξαλλη καπιταλιστική ανάπτυξη. H κλιματική κρίση είναι αποτέλεσμα του σύγχρονου αδηφάγου καπιταλισμού και δε μπορεί να λυθεί από αυτόν. Απαιτείται μια ριζοσπαστική αλλαγή της παραγωγής, της οικονομίας και της καθημερινής ζωής, ένα σύγχρονο οικολογικό πρόταγμα.
- Ενάντια στην αντιδημοκρατική εκστρατεία. Ένα διαρκές και διεθνές μνημόνιο ανελευθερίας εφαρμόζεται ως μια προσπάθεια θωράκισης του αποκρουστικού οικονομικο-πολιτικού καθεστώτος. Απέναντι στο σύστημα που θέτει ως εχθρούς τα δικαιώματα και την ελευθερία. Επιζητούμε ένα σύγχρονο δημοκρατικό πρόταγμα.
- Ενάντια στους πολέμους, τον ιμπεριαλισμό και το ρατσισμό. Ενάντια στις επεμβάσεις, ενάντια στην αντιμεταναστευτική και ρατσιστική πολιτική, μαζί με οργανώσεις και αγωνιστές/τριες από τους γειτονικούς λαούς, επιζητούμε ένα σύγχρονο διεθνιστικό, ειρηνικό πρόταγμα.
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν ένα «έτοιμο» πρόγραμμα. Άλλωστε αυτό διαμορφώνεται μέσα στον ίδιο τον κοινωνικό ανταγωνισμό, βήμα-βήμα. Είναι όμως βάσεις για μια βαθιά συζήτηση που θέλουμε να ανοίξουμε από κοινού γιατί πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει μια πολιτική πρόταση ταυτόχρονα μαζική αλλά και ριζοσπαστική, δημοκρατική και συμπεριληπτική. Για αυτό αναζητούμε έναν φορέα που θα συμβάλει ώστε να καλυφθεί το κενό ανάμεσα στην ενσωμάτωση των κυβερνητικών σχεδίων και την αποτυχία των επαναστατικών φωνών. Ανάμεσα στις αποστειρωμένες κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις, τον γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμό και τον κατακερματισμό κινηματικών δράσεων.
Στοιχεία κριτικής και αυτοκριτικής
Σύμπασα η Αριστερά μοιράζεται – μοιραζόμαστε – βαριές ευθύνες για τη σημερινή συγκυρία. Από την ορμητική εισβολή των κινημάτων στο προσκήνιο, την πλειοψηφική απαίτηση για ριζική πολιτική αλλαγή, το θρίαμβο του δημοψηφίσματος, φτάσαμε πολύ γρήγορα στη συνθηκολόγηση και τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, την επικύρωση του ΤΙΝΑ, τη συλλογική κατήφεια, τη μαζική έξοδο από την πολιτική συμμετοχή (ή ακόμα από τη χώρα) και τελικά στη σημερινή κυβέρνηση, την πιο ακραία και ασυγκράτητη δεξιά που γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Μετά την ήττα του 2015, η Αριστερά δεν κατάφερε να επηρεάσει καθοριστικά το νέο πεδίο που διαμορφώθηκε. Δεν κατάφερε να συγκροτήσει τη δική της εναλλακτική, ή έστω να κρατήσει ζωντανή στην κοινωνία την πεποίθηση ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός. Δεν κατάφερε να ανανεώσει το λόγο της, να αποκτήσει κοινωνική ορατότητα και αναγνωρισμένη χρησιμότητα, κάτι που συνέβαλε και στην οργανωτική της κρίση. Συνέχισε με τις ίδιες βεβαιότητες, τα ίδια συνθήματα, τις ίδιες δομές, τις ίδιες ηγεσίες.
Δεν βγάζουμε τις δικές μας συλλογικότητες από το κάδρο: μοιραζόμαστε κι εμείς ευθύνες για αυτές τις αποτυχίες. Όμως παραδεχόμαστε το πρόβλημα και προσπαθούμε για κάτι καλύτερο. Η μικρή συλλογική μας ιστορία, είναι η ιστορία της διαρκούς αναζήτησης της ανασύνθεσης της Αριστεράς. Υπάρχουν πολλές δυνάμεις, κόμματα και οργανώσεις, που αναφέρονται στην Αριστερά και το ανταγωνιστικό κίνημα. Κι όμως, η πιο μεγάλη δύναμη είναι ο ευρύς κόσμος του αγώνα που παραμένει εκτός οργανωμένων δυνάμεων. Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο μεγάλη η απόσταση ανάμεσα στο πλήθος των αριστερών συλλογικοτήτων και στη συλλογική στράτευση. Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως ένας ακαθόριστος στρατός περιμένει αυτοανακυρηχθέντες στρατηγούς να ηγηθούν για να πολεμήσει, αλλά ότι αναδεικνύεται ένα πραγματικό κενό μαζικής αριστερής πολιτικής και οργάνωσης.
Η κοινή μας βάση…
Να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα για εμάς. Εδώ και καιρό συμμετέχουμε σε κοινωνικά κινήματα, σχήματα και συλλογικότητες και συνειδητοποιούμε σταδιακά ότι σχεδόν πάντα στεκόμαστε από την ίδια πλευρά, μοιραζόμαστε τις ίδιες επιθυμίες και ανησυχίες. Προφανώς, δεν συμφωνούμε σε όλα, καθώς συνεχίζουμε να κουβαλάμε ιδιαίτερες ταυτότητες και καταγωγές. Αντί όμως, ως είθισται, κάθε πλευρά να επιμένει στο δικό της δίκιο μέχρι να εξοντώσει την απέναντι, εμείς επιλέγουμε το αντίστροφο: κάθε πλευρά κατανοεί τις δυσκολίες και τις ανεπάρκειες της δικής της καταγωγής και είναι έτοιμη να αναζητήσει κοινές, δημιουργικές υπερβάσεις.
Τα τελευταία χρόνια καταθέτουμε προτάσεις ενότητας και ανασύνθεσης της ανταγωνιστικής αριστεράς, με τελευταία την απόπειρα των «4» οργανώσεων. Καμιά τους δεν προχώρησε με την αποφασιστικότητα που επιτάσσει η περίοδος και στην κατεύθυνση που θα θέλαμε: την υπέρβαση των ξεπερασμένων, μικρότερων ή μεγαλύτερων σχηματισμών και την εκ νέου διαμόρφωση ενός τόπου όπου θα συναντηθούν τα νέα αιτήματα, οι νέες ανάγκες, οι νέες επιθυμίες του κόσμου του αγώνα.
Δεν κακιώνουμε κανέναν, άνθρωπο ή συλλογικότητα. Ίσα ίσα, παραμένουμε προσηλωμένοι\ες στην υπόθεση της μετωπικής συσπείρωσης δυνάμεων και τη συνολική ανασύνθεση της ριζοσπαστικής Αριστεράς και θέλουμε να συμβάλουμε σε αυτή την κατεύθυνση. Οι αμφιβολίες και η αμφισβήτηση είναι για εμάς πολύτιμα εργαλεία. Υπάρχει όμως, τόσο η ανάγκη όσο και η επαρκής κοινή πολιτική βάση για να κάνουμε ένα επόμενο βήμα, για ένα νέο κοινό εγχείρημα. Για αυτό εκκινούμε μια διαδικασία διαλόγου και επεξεργασιών για τη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού φορέα της Αριστεράς.
…και η κοινή μας στάση
Δεν μοιραζόμαστε όμως μόνο κοινές πολιτικές απόψεις. Άλλωστε η πολιτική είναι ένα σύμπλεγμα από θέσεις, στάσεις, τρόπους, λόγια και πρακτικές. Ένας συνδυασμός ιδεολογίας, ηθικής, αισθητικής – κι εμείς δεν υποτιμούμε καμιά από αυτές τις πλευρές. Αναζητούμε, λοιπόν, μια Αριστερά με μια άλλη ηθική απέναντι στα κινήματα, στο κράτος, τον εαυτό της. Που δεν θεωρεί τα κινήματα και τους κοινωνικούς χώρους ως πεδία για την προβολή ή τη επιβολή της άποψής της. Πιστεύουμε ότι οι πολιτικές οργανώσεις πρέπει να προσφέρουν ανιδιοτελώς στην κοινωνία και τα κινήματα: πόρους, δυνάμεις, ιδέες, θεωρία. Όλα για όλους/ες/α τίποτα για εμάς, όπως μας έμαθαν οι μεξικανοί/ες σύντροφοι/ισσες μας.
Αντίστοιχα, αναζητούμε μια άλλη ηθική και πρακτική στο εσωτερικό μας. Η εσωτερική δημοκρατία, η συνελευσιακή λειτουργία, η ισότιμη συμμετοχή, η εναλλαγή στις θέσεις ευθύνης ή εκπροσώπησης, αποτελούν αναντικατάστατες αρχές. Γνωρίζουμε ότι η διακήρυξη τέτοιων αρχών δεν αρκεί για να λύσει τα προβλήματα, αφού οι κυρίαρχες συνήθειες της αστικής πολιτικής, η ανάθεση, ο ατομικισμός, η αυτοπροβολή, πάντα θα βρίσκουν ρωγμές να αναδυθούν. Θέλουμε όμως να μείνουμε πιστοί/ες στη διαρκή επιδίωξη αυτών των αδιαπραγμάτευτων στόχων. Δεν μπορείς να παλεύεις για μια άλλη κοινωνία, αν δεν κατακτήσεις -ή έστω αγωνιστείς για- έναν δημοκρατικό, συμπεριληπτικό, φεμινιστικό τρόπο λειτουργίας στη συλλογικότητά σου.
Ταυτόχρονα, αναγνωρίζουμε ότι η προσπάθεια για ισότιμη συμμετοχή δημιουργεί αντιφάσεις. Η διαθεσιμότητα, τα μέσα, οι δυνατότητες που έχει το κάθε άτομο διαφέρουν, επιβάλλοντας διαφορετικές ταχύτητες. Επιδιώκουμε έναν συλλογικό χώρο που θα σέβεται τις διαφορετικές ανάγκες, επιθυμίες, ρυθμούς των μελών, χωρίς να καταπιέζει και να εξοντώνει. Ένα χώρο φροντιστικό, που προσπαθεί να προσφέρει, να μορφώνει, να ακούει, όχι ένα πεδίο σύγκρουσης βεβαιοτήτων και επιβολής μικροεξουσιών.
Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό. Αναζητούμε μια άλλη αισθητική στο λόγο και στην εικόνα μας. Θέλουμε να λέμε την αλήθεια, χωρίς ωραιοποίηση και αυτοεπιβεβαίωση. Να μιλάμε συγκεκριμένα, χωρίς τα κλισέ της «αποκάλυψης» ή της βεβιασμένης «συνολικοποίησης» κάθε συγκεκριμένης αντίθεσης. Αυτό ισχύει για τα κείμενα, τις αφίσες, την παρουσία μας στα κοινωνικά δίκτυα, τα ΜΜΕ, την παρέμβασή μας στις κινηματικές διεργασίες. Όλα αυτά βέβαια δεν διακηρύσσονται – μόνο γίνονται. Πιστεύουμε όμως ότι η μέχρι τώρα μικρή πορεία μας εμπεριέχει αξιόλογα σπέρματα αυτής της απόπειρας.
Μια ανοιχτή πρόσκληση
Τις κοινές επιθυμίες και αγωνίες, τις κοινές θέσεις και αρχές, την κοινή στάση, δεν τις μονοπωλούμε. Ίσα-ίσα, πιστεύουμε ότι τις μοιραζόμαστε με πολλούς ανθρώπους του αγώνα, εντός ή εκτός των σημερινών οργανώσεων. Για αυτό και συνεχίζουμε να εντασσόμαστε στον ευρύτερο χώρο της ανταγωνιστικής αριστεράς, να συμπράττουμε με αυτόν, να αναγνωρίζουμε την προσφορά και τους αγώνες του. Ίσως τις μοιραζόμαστε με ολόκληρες οργανώσεις, τις οποίες θα θέλαμε να δούμε στο κοινό εγχείρημα. Θα παραμείνουμε πάντα ένας χώρος ανοιχτός σε νέες ανασυνθέσεις και ενωτικά εγχειρήματα.
Κυρίως όμως, πιστεύουμε ότι τα παραπάνω «κοινά» τα μοιραζόμαστε πρώτα από όλα με πολλούς και πολλές που συμμετέχουμε από κοινού σε κινήματα, αγώνες, σχήματα, στέκια, αλλά έχουν επιλέξει να απέχουν από τις υπάρχουσες αριστερές οργανώσεις. Σε αυτούς και αυτές απευθυνόμαστε κατά προτεραιότητα, προσπαθώντας να δείξουμε γιατί σήμερα είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός νέου πολιτικού φορέα αλλά και η ενεργή ένταξη σε αυτόν.
Σαφώς η συμμετοχή και δουλειά στα κινήματα παραμένει πρωταρχική και δεν προϋποθέτει την πολιτική ένταξη. Όμως, δεν είμαστε σε μια εποχή “κανονική”. Η συνεχιζόμενη κρίση έχει αφαιρέσει το ζωτικό χώρο από όλα τα κοινωνικά κινήματα. Από το μεταναστευτικό ως το εργατικό, πουθενά δεν μπορείς να διεκδικήσεις, ακόμα και να διατυπώσεις το παραμικρό αίτημα, χωρίς να πέσεις πάνω στο ντουβάρι του ΤΙΝΑ: αυτά που λέτε δεν γίνονται, γιατί «δεν υπάρχει φράγκο», γιατί «θα μας πετάξουν έξω από την Ε.Ε.». Αν δεν καταστήσουμε εφικτή τη συζήτηση ότι «γίνεται κι αλλιώς», αν δεν «νομιμοποιήσουμε» πολιτικά και ιδεολογικά ξανά τις εναλλακτικές, τότε τα κινήματα θα μαραζώνουν στις πίσω γραμμές άμυνας. Και το άνοιγμα αυτής της συζήτησης είναι σήμερα ένα κρίσιμο στοίχημα για την Αριστερά.
Η κυβέρνηση δεν παίζει με όρους κανονικότητας: κινήματα χτυπιούνται και συκοφαντούνται ανηλεώς, αμφισβητείται το δικαίωμα στη διαδήλωση, απειλούμαστε ανά πάσα στιγμή με πρωτόγνωρες διώξεις. Αναδεικνύεται η ανάγκη για οργανωμένη ανυπακοή, έμπρακτη αμφισβήτηση απαγορεύσεων, συντεταγμένη σύγκρουση με την κρατική καταστολή, μαχητικότητα, χωρίς να σκοντάφτει στα αδιέξοδα της ατομικής βίας. Και αυτές οι ανάγκες εξυπηρετούνται πολύ καλύτερα από μία μαχητική και συντροφική πολιτική οργάνωση.
Τέλος, αυτή τη στιγμή η κρίση καθορίζει με δραματικό τρόπο τη ζωή και – ακόμα περισσότερο – τις προσδοκίες μας. Η δική μας διέξοδος από την κρίση δεν θα έρθει με την επίκληση μιας κάποιας κανονικότητας, με την επιστροφή σε έναν ομαλό δικομματισμό και την «ήπια» εκμετάλλευση – ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Για εμάς, η εποχή της κρίσης είναι πάντα μια εποχή συνολικής αμφισβήτησης, μια εποχή που ανοίγει δρόμους ρήξης με το αστικό κράτος και το κεφάλαιο. Αυτή η αναζήτηση είναι το επίδικο μιας πολιτικής οργάνωσης – και αυτή ακριβώς την αναζήτηση σας καλούμε να κάνουμε μαζί.
Προχωράμε τώρα
Η σημερινή μας πρόταση δεν είναι άλλη μία διακήρυξη καλών προθέσεων. Αποτελεί ώριμη, κοινή απόφαση δυο συλλογικοτήτων καθώς και αρκετών ανένταχτων αγωνιστών/τριών, με διαφορετική ιδεολογική και πολιτική καταγωγή που – για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια – αποφασίζουν την κοινή τους πορεία. Εμπεριέχει ένα ορισμένο χρονοδιάγραμμα, με κατεύθυνση τη συγκρότηση ενός κοινού πολιτικού φορέα εντός του 2021.
Το πρώτο βήμα θα είναι η πανελλαδική σύγκληση τοπικών συνελεύσεων, εντός των επόμενων μηνών δια ζώσης με όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας. Θα συμμετέχουμε ισότιμα μέλη των οργανώσεων και μη, και θα συνδιαμορφώσουμε το πολιτικό και οργανωτικό πλαίσιο, με οριζόντια επικοινωνία μεταξύ των συνελεύσεων. Θα επιλέξουμε εκπροσώπους και θα καθορίσουμε τα επόμενα βήματα, ως την πανελλαδική συγκρότηση.
Δεν θα βγάλουμε την κρίση με μισόλογα. Με βεβαιότητες και αποτυχημένες πρακτικές από τη μια, με μοιρολατρία και αποχή από την άλλη. Χρειαζόμαστε τώρα τον πολιτικό χώρο που θα συναντηθούν οι άμεσες διεκδικήσεις με την προοπτική της ρήξης. Μια νέα συντροφικότητα, μια νέα συλλογικότητα είναι άμεση ανάγκη. Και τη συλλογικότητα αυτή δεν θα την περιμένουμε άλλο, θα την φτιάξουμε εμείς, από σήμερα.
ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ – ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ– ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ-ΕΣ
