Ο Μανώλης Βαρουξάκης έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Τρίτης, σε ηλικία 45 ετών. Η θλίψη του αναπάντεχου αυτού γεγονότος σκέπασε το εορταστικό κλίμα των ημερών για τους συντρόφους και τις συντρόφισσές του από τη Κρήτη και έφτασε μέχρι σε εκείνους που διαφώνησαν μαζί του αλλά εκτιμούσαν το ήθος και την αυθεντικότητά του.
Ο Μανώλης με τη πλάτη του στα βουνά της Κρήτης και την καρδιά ανοιχτή στα χειραφετητικά προτάγματα της ανθρωπότητας, δούλεψε με τη γη και γνώρισε πολλά από αυτήν και τους ανθρώπους της. Από τα νεανικά του χρόνια μπήκε στους δρόμους του αγώνα για το δίκιο του λαού και των φτωχών αγροτών, απέναντι στις επιχειρηματικές ελίτ, τις τοπικές εξουσίες και τις κυβερνήσεις τους. Ο Μανώλης στους αγώνες εναντίον των μνημονίων, στα αγροτικά μπλόκα, στους αντιφασιστικούς αγώνες, στο δημοψήφισμα, στους περιβαλλοντικούς αγώνες ενάντια στη λεηλασία της φύσης ήταν πάντοτε παρών και ανυπόταχτος.
Η σχέση του με τη γη τον βοηθούσε να παραμένει γειωμένος στα πραγματικά προβλήματα, δεν τον ενδιέφεραν τα πολλά επίθετα στα οποία χάνονται τα ουσιαστικά, γι’ αυτό και δεν αναμείχθηκε ποτέ με τις ενδοαριστερές αντιπαραθέσεις καθώς ο εχθρός έστεκε πάντοτε απέναντι και όχι δίπλα μας.
Έτσι, γνωρίσαμε τον Μανώλη από τα φοιτητικά μας χρόνια που έστεκε πάντα δίπλα μας όποτε υπήρχε ανάγκη αφήνοντας δουλειές απ’ το χωράφι, για να μας δώσει κουράγιο και δύναμη έστω και με την απλή παρουσία του. Και έτσι ήτανε, με ανθρώπους σαν τον Μανόλη ψηλώναμε λίγο πιο πολύ για να συνεχίσουμε απέναντι σε δύσκολους συσχετισμούς.
Ο Μανώλης Βαρουξάκης ως στρατευμένος πέρασε από διάφορες θητείες, είτε ως μέλος του ΝΑΡ, είτε συμμετέχοντας στην Αναμέτρηση ομάδα κομμουνιστών/ριών, είτε ως ανένταχτος, για να προωθήσει τα δίκια των πολλών. Πέρασε από την θέση του Περιφερειακού Συμβουλίου της Κρήτης, διετέλεσε γραμματέας της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Χανίων ενώ ήταν πρόεδρος του Τοπικού Οργανισμού Εγγείων Βελτιώσεων (ΤΟΕΒ) Αγυιάς – Κολυμπαρίου. Οι θέσεις απ’ όπου πέρασε ήταν πάντοτε υπομνήσεις αγώνων και όχι σκαλοπάτια για κάποια καριέρα.
Ο σύντροφος Μανώλης Βαρουξάκης παρακολουθούσε τη πορεία της οργάνωσής μας από κοντά και ήταν κυρίως διατεθειμένος να δώσουμε μαζί και δίπλα τους απαιτούμενους αγώνες, γι’ αυτό και αποδέχτηκε την πρόσκληση της οργάνωσής μας να μιλήσει στην εκδήλωση για την υπεράσπιση του νερού ως μάχη για την ίδια τη ζωή, αυτή έτυχε να είναι η τελευταία δημόσια παρέμβασή του.
Η σκέψη μας είναι στους οικείους του και την οικογένειά του. Και στους φίλους και συντρόφους του, που ήταν για αυτόν τα πάντα.
Η μνήμη του συντρόφου Μανώλη θα μας συντροφεύει σε κάθε βήμα, σε όλους τους αγώνες που έχουμε μπροστά μας. Θα συνεχίσουμε τη δύσκολη αυτή διαδρομή όπως θα έκανε και ο ίδιος. Με οδηγό τον ενθουσιασμό του, με εκείνο το χαμόγελο μικρού παιδιού που σε χαιρετούσε πάντα, με την αισιοδοξία του για ζωή.
Ο Μανώλης ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και πάνω απ’ όλα πραγματικός, διότι είχε σε υπέρτατο βαθμό όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, της ευγένιας, της καλοσύνης, της αλληλεγγύης, της δοτικότητας για τον δίπλα του και μετά για τον εαυτό του. Έτσι βάδισε τη ζωή με όλες τις δυσκολίες και τις αντιφάσεις που οι πραγματικοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν. Θα σε έχουμε μαζί μας πάντα.
Όπως εύστοχα γράφτηκε: «Ο ορισμός του ντρέτου ανθρώπου».
Αντίο σύντροφε Μανώλη.
