Σε συνθήκες κορωνοϊού όλοι κινδυνεύουν να νοσήσουν. Κινδυνεύουν όμως περισσότερο όμως αυτοί που θεωρούνται περιττοί, αυτές, των οποίων οι ζωές άξιζαν για το κράτος λιγότερο και πριν τον κορονοϊό.
Οι φυλακές είναι ένας τόπος που κι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της κυβερνητικής πολιτικής μπορεί να αντιληφθεί ότι το αφήγημα της ατομικής ευθύνης δεν φτάνει. Και δεν φτάνει γιατί οι κρατούμενες/οι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να εκτεθούν στον ιό. Η φυλακή είναι ένα μέρος όπου τα άτομα χάνουν κάθε δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, χάνουν το δικαίωμα να ορίζουν τη ζωή τους. Συνωστίζονται στα κελιά και δεν έχουν πρόσβαση στα αυτονόητα – επαρκείς ποσότητες νερού, σαπούνι, μάσκες, τεστ. Παρά τις συστάσεις διεθνών φορέων (CPT, ICPA, PRI, APT)* και τις αντίστοιχες επιλογές πλήθους άλλων χωρών (Γερμανία, Ισπανία, Ηνωμένο Βασίλειο κ.α.), η ελληνική κυβέρνηση αρνείται να προβεί σε αποσυμφόρηση των φυλακών, κοστολογώντας τις εσωκομματικές της διαφωνίες πάνω από τόσες ανθρώπινες ζωές.
Πέρα κι από την απραξία και με πρόσχημα την πανδημία, η κυβέρνηση επιλέγει αντί ουσιαστικής πολιτικής, να απαντά με ακόμα μεγαλύτερη περιστολή των ήδη περιορισμένων και μη ακπληρούμενων δικαιωμάτων των κρατουμένων. Όντας στην αφάνεια και σε απομόνωση από την υπόλοιπη κοινωνία, η κυβέρνηση αποκλείει εν μέσω πανδημίας τις φυλακισμένες από αυτό που διακηρύσσει ότι είναι το πιο σημαντικό αυτήν την περίοδο: από το δικαίωμα στην υγεία. Ήδη, πριν από τον κορονοϊό οι υγειονομικές συνθήκες ήταν άθλιες. Η υποστελέχωση υγειονομικού προσωπικού, η έλλειψη ειδών, οι χώροι περίθαλψης – που σε καμία περίπτωση δε θυμίζουν τέτοιους – ήταν μια δυστοπία με την οποία φυλακισμένες και φυλακισμένοι έρχονται αντιμέτωπες/οι κάθε μέρα. Τώρα είναι καθημερινός εφιάλτης. Άλλη μια απόδειξη ότι το κράτος ακολουθεί μια δολοφονική πολιτική απέναντι τους. Για αυτό, αποτελούν απλά αριθμούς.
Είδαμε ήδη τους πρώτους θανάτους από COVID-19 στις φυλακές, ενώ δε λείπουν από την πρώτη περίοδο καραντίνας και οι αντιδράσεις εντός εκείνων των φυλακών όπου προσπάθησαν να αποσιωπήσουν τα κρούσματα. Οι διοικήσεις, αντί να ενδιαφερθούν έστω και τώρα για την ενίσχυση της υγειονομικής προστασίας των φυλακών (ή μάλλον καλύτερα για την όποια υγειονομική προστασία), αντί να κάνουν τεστ, να παρέχουν προϊόντα προσωπικής υγιεινής και να φροντίζουν για την τήρηση των μέτρων προστασίας, προβαίνουν σε απόλυτο εγκλεισμό των κρατούμενων στα κελιά τους (το είδαμε στη Λάρισα με την εμφάνιση κρούσματος όπου ο εγκλεισμός στους θαλάμους περισσότερο θυμίζει ένα είδος εκδικητικού μέτρου, παρά ένα μέτρο προστασίας) στερώντας τους το δικαίωμα του προαυλισμού, τη μόνη ανάσα που έχουν σε μια ζωή που περιορίζεται σε τέσσερις τοίχους. Ακόμα, εμποδίζουν την επικοινωνία των κρατουμένων με την οικογένεια και τα φιλικά τους πρόσωπα, με το να μη τους δίνει τα γράμματα που έρχονται για αυτούς/ες, με την παύση των επισκεπτηρίων, με το πάγωμα των αδειών τους και με το να τους λέει: “εσείς φταίτε, να προσέχατε”.
Οι φυλακές ήταν ανέκαθεν αποθήκες ψυχών. Ένα μέρος όπου λειτουργεί με τέτοιο τρόπο που φιμώνει, που αδρανοποιεί, που αποκλείει, που “εξαφανίζει” από την κοινωνία τους ανεπιθύμητους, τους περιττούς, αυτούς που πλεονάζουν.
Απαιτούμε η κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της και να φροντίσει για την αξιοπρεπή διαβίωση των 52 κρουσμάτων και όλων των κρατουμένων στις φυλακές Λάρισας. Απαιτούμε την παροχή επαρκών μέσων προστασίας στους κρατούμενους και σεβασμό στις ανάγκες τους.
Για όσο θα υπάρχουν φυλακές, δεν μπορούμε παρά να απαιτούμε το αυτονόητο: να μην τίθεται η κρατική εκδικητικότητα πάνω από θεμελιώδη δικαιώματα των κρατουμένων και να προστατεύεται η ανθρώπινη ζωή. Γιατί, εμείς, ονειρευόμαστε έναν κόσμο που όλες μας θα έχουμε το περιθώριο σε ανάσες ελευθερίας, έναν κόσμο ελεύθερο όπου κάθε ζωή θα αξίζει το ίδιο πολύ.
