Εκείνοι οι έφηβοι είναι κι όλας 30. Ζουν όπως φοβήθηκαν ότι θα γίνει. Αλλά είναι μια γενιά που τελικά δεν εγκατέλειψε. Πάνε κιόλας 15 χρόνια από εκείνη την νύχτα που η ιστορία επιτάχυνε απότομα. Τότε που το άκουσμα της δολοφονίας μέσα σε λίγα λεπτά κινητοποίησε τέτοιες κοινωνικές δυνάμεις που πυροδότησαν αυτό που μετά θα ονομαζόταν η πρώτη μητροπολιτική εξέγερση που είχε δει Ευρώπη εδώ και δεκαετίες. 15 χρόνια που τα κράτη της Ευρώπης φοβήθηκαν μη γίνει της Ελλάδας: ο Σαρκοζί απέσυρε το νομοσχέδιο για την Παιδεία, μανάδες στην Κωνσταντινούπολη διαδήλωναν για τον Αλέξη και στη Μασσαλία καθιστικές διαμαρτυρίες την ίδια ώρα με τις μαθητικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα.
Δε πρέπει να ξεχάσουμε. Εκείνο το βράδυ και τις ημέρες που ακολούθησαν, συνέβησαν όσα δεν είχαν γίνει για δεκαετίες. To αδιανόητο είχε ήδη συμβεί όταν εκείνο το Σάββατο ένα παιδί, εγώ, εσύ, έπεφτε εν ψυχρώ νεκρό από σφαίρα της αστυνομίας. Όσα τότε δοκιμάζανε τις αντοχές και τα όνειρα της ελληνικής νεολαίας, η συνθήκη των 700 ευρώ, η επισφάλεια, η αστυνομική και η κρατική βία, η έλλειψη ευκαιριών, η απουσία δημοκρατικής ζωής, όλα σωματοποιήθηκαν την στιγμή που σηκώθηκε το περίστροφο του Κορκονέα για να στερήσει την ζωή από το 15χρονο παιδί. Ένα όνομα, Αλέξης Γρηγορόπουλος.
Εκείνο το βράδυ συναντήθηκαν όσα προϋπήρχαν και όσα κυοφορούνταν. Η απόγνωση, η οργή, η δίψα για ζωή, όλα τράβηξαν μία βαθιά κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην αγωνιζόμενη κοινωνία και σε όσους κήρυτταν την σταθερότητα της κρατικής βίας. Τέσσερα μόλις χρόνια μετά το “θαύμα” των ολυμπιακών αγώνων και εν μέσω διαβεβαιώσεων ότι η ελληνική οικονομία θα αντέξει την διαφαινόμενη παγκόσμια κρίση, η νεολαία διαπίστωνε πως τίποτα από αυτά δεν την συμπεριελάμβανε. Σε μία Ευρώπη που τα πολιτικά συστήματα βούλιαζαν στην ανυποληψία μετά και τα πρώτα σημάδια αδυναμίας να περιορίσουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στις κοινωνίες, στην Ελλάδα η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης ήταν τόσο εκκωφαντική που η δολοφονία του Αλέξη απελευθέρωσε ποτάμια οργής απέναντι συνολικά στην πολιτική τάξη και τα αστικά κόμματα. Στο πρόσωπο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η σφαίρα έβρισκε κάθε έναν και κάθε μία από εμάς στο ψαχνό.
Όμως σήμερα δεν είναι ώρα για μνημόσυνα, είναι ώρα για οργάνωση.
Οργάνωση της αντίστασης απέναντι στον κρατικό αυταρχισμό και την μίζερη ζωή που μας προσφέρει απλόχερα το νεοφιλελεύθερο οικονομικό υπόδειγμα.
Οργάνωση απέναντι στην φτώχεια, τις ανισότητες και το έλλειμμα δημοκρατίας το οποίο μας παρουσιάζεται ως νέα “κανονικότητα” για εμάς, τις οικογένειές μας και τους φίλους μας.
Οργάνωση απέναντι στον φασισμό όπως αυτός και αν εκφράζεται, με γραβάτες ή με κράνη.
Οργάνωση απέναντι σε ένα κράτος που επιμένει να δολοφονεί.
Η ντροπιαστική δικαστική απόφαση που έχει οδηγήσει στην αποφυλάκιση του δολοφόνου του Αλέξη Γρηγορόπουλου, Επ. Κορκονέα, ο οποίος είχε καταδικαστεί πρωτόδικα σε ισόβια κάθειρξη αποδεικνύει ότι η κοινωνική δικαιοσύνη δεν μπορεί παρά να υπερασπιστεί στην πράξη από την ίδια την κοινωνία.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ, κοιτάζουμε πίσω στον Δεκέμβρη του 2008, για να εμπνευστούμε εκ νέου για το μέλλον και να οραματιστούμε την ζωή που θέλουμε. Μία ζωή ελεύθερη, δίκαιη και πραγματικά δημοκρατική. Τα αιτήματα, οι μορφές πάλης, η αυθόρμητη μαχητικότητα των μαθητών και των μαθητριών, του φοιτητικού κινήματος, και των αόρατων της αγοράς εργασίας, παραμένουν ο οδηγός μας για τις μάχες του μέλλοντος.
Αυτή την Τετάρτη 6 Δεκέμβρη φέρνουμε αυτό το λεπτό κόκκινο νήμα της ιστορίας στο σήμερα. Ενώνουμε τις φωνές μας με την γενιά του 2008, άλλα και με όλα τα αγωνιστικά κινήματα σε όλο τον κόσμο, όπου η αστυνομία και ο στρατός δολοφονούν πολίτες μέχρι και σήμερα.
Ούτε βήμα πίσω!
Αυτό ακουγόταν στους γύρω δρόμους από την κατάληψη του Πολυτεχνείου!
