Συλλογικό κείμενο
Πριν λίγες μέρες, η επιχείρηση pizza fun ανακοίνωσε την απόλυση του stand up κωμικού Πάρι Ρούπου. Ο λόγος; Ο κωμικός συμμετείχε σε παράσταση στα πλαίσια του αντιφασιστικού Σεπτέμβρη, στη μνήμη του Παύλου Φύσσα, και η σάτιρά του ενόχλησε συγκεκριμένες ακροδεξιές περσόνες και ομάδες, οι οποίες ζήτησαν -και εκ του αποτελέσματος επέβαλαν- την απόλυσή του.
Μια απόλυση που δεν γίνεται με το πρόσχημα της αντιπαραγωγικότητας, ούτε καν για λόγους συνδικαλιστικής δράσης στα πλαίσια του χώρου εργασίας! Εδώ έχουμε μια απόλυση για την καλλιτεχνική έκφραση σε μια παράσταση εκτός του εργάσιμου χρόνου και εκτός χώρου εργασίας.
*
Την ίδια περίοδο, πριν λίγες βδομάδες, πέρασε το νομοσχέδιο για το πειθαρχικό δίκαιο στο δημόσιο. Μία από τις κατευθύνσεις του ήταν να ελέγχει τους δημόσιους υπαλλήλους για “αναξιοπρεπή συμπεριφορά” (αναξιοπρεπή με τα κριτήρια των “από πάνω”), εντός ή εκτός υπηρεσίας. Πώς μεταφράζεται αυτό; Πριν λίγες μέρες, στην Ανατολική Αττική έγινε σύσκεψη διευθυντών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπου η “γραμμή” από το υπουργείο ήταν να ενημερωθούν όλοι οι δάσκαλοι ότι υπάρχει δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας, ότι αφορά όλη τη ζωή κι όχι μόνο μέσα στο σχολείο, και επομένως να προσέχουν τις πολιτικές τους τοποθετήσεις.
Μια αντίστοιχη κατάσταση διευρύνεται και στον ιδιωτικό τομέα, με όλο και περισσότερες επιχειρήσεις να προσπαθούν να επιβάλλουν “εσωτερικούς κανονισμούς” -που ορισμένες φορές έχουν ακόμα και παράνομες διατάξεις- για να ελέγξουν απόλυτα τους εργαζόμενους, ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο τους.
*
Οι αστικές κυβερνήσεις και οι επιχειρήσεις προφανώς θέλουν να επιβάλουν σιωπητήριο. Παλιά λέγανε πως «η δημοκρατία τους σταματάει στις πύλες των εργοστασίων» (και των άλλων εργασιακών χώρων). Τώρα θέλουν να μας την επιβάλλουν και εκτός αυτών. Ενδεχομένως, στα πλαίσια της στροφής στην πολεμική οικονομία και την συνολικότερη πολεμική προετοιμασία των κοινωνιών, θέλουν να μας επιβάλλουν να λειτουργούμε παντού και πάντα ως πειθαρχημένα στρατιωτάκια. Δεν πρόκειται να το ανεχτούμε, ούτε μέσα στους χώρους δουλειάς, ούτε έξω από αυτούς. Οι εργαζόμενες είμαστε αναγκασμένες στον καπιταλισμό να πουλάμε την εργατική μας δύναμη και τον εργάσιμο χρόνο μας ως εμπόρευμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πουλάμε ολόκληρο τον εαυτό μας.
Όπως έγραψε και η “εργατική ομάδα stand-up κωμικών και improv ηθοποιών” στην ανακοίνωσή της:«Αυτές οι 8-10 ώρες που μας έχουν αφήσει ελεύθερες μεσα στη μέρα, ας τις ζούμε με τους δικούς μας όρους.»
Θέλουμε καλύτερες αμοιβές, λιγότερες ώρες δουλειάς, περισσότερο ελεύθερο χρόνο που θα τον διαθέτουμε όπως θέλουμε συλλογικά και ατομικά!
