Λίγες εβδομάδες πριν μια νέα αριστερή συλλογικότητα γεννήθηκε. Ενα τέτοιο νέο δεν προκαλεί βέβαια έκπληξη καθώς οργανώσεις έχουμε «σε επάρκεια» στη χώρα μας. Ομως η δημιουργία της Αναμέτρησης αποτελεί «εξαίρεση», καθώς προέρχεται από τη συνένωση –και όχι από τη διάσπαση– δύο οργανώσεων, μικρότερων ομαδοποιήσεων και πλήθους ανθρώπων χωρίς «πολιτική στέγη». Με λίγες λέξεις θα καταθέσω τις σκέψεις μου για την Αναμέτρηση και την… αναμέτρηση.
Αποφασίσαμε να μιλήσουμε ξανά για την ενότητα της Αριστεράς, κυρίως όμως να κάνουμε απτά βήματα. Μες στο ταραγμένο τοπίο της χώρας και της Αριστεράς μετά το 2015 και τη μνημονιακή προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ ατέλειωτες ήταν οι συζητήσεις για την ενότητα της μαχόμενης Αριστεράς. Δεν έλειψαν ο απομονωτισμός και η κουραστική αντιπαράθεση ούτε οι εύκολες και αποτυχημένες συγκολλήσεις. Ελειψε μια ειλικρινής προσπάθεια συμπόρευσης και ενότητας με στόχο τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων. Ετσι, παρά την απογοήτευση πολλών από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν αναδείχτηκε κάτι ελπιδοφόρο και ριζοσπαστικό που να δείξει ένα διαφορετικό δρόμο σύγκρουσης. Τις βλέπουμε τις επιπτώσεις σήμερα, που οι αντιστάσεις του κινήματος απέναντι στην πολλαπλά εγκληματική κυβερνητική πολιτική είναι πολύ πιο ασθενείς από την πενταετία 2010-15.
Η επίκληση στην ενότητα, όμως, δεν αρκεί. Το 2015 δεν συνθηκολόγησε απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ηττήθηκαν και η υπόλοιπη Αριστερά και το αντιμνημονιακό κίνημα. Μια απλή συνάθροιση δυνάμεων χωρίς αναστοχασμό και διάθεση θεωρητικών και οργανωτικών ανασυνθέσεων δεν εμπνέει. Η δική μας προσπάθεια συνένωσε ανθρώπους με διαφορετικές διαδρομές (από τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, τις ευρύτερες δυνάμεις του κινήματος και του αριστερού και αυτόνομου χώρου) με γνώμονα το μέλλον, όχι το παρελθόν. Αλλωστε, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των μελών μας βρέθηκε στην Αριστερά μετά το 2015 και συλλογικά αναζητούμε μαζί μια σύγχρονη, ριζοσπαστική αλλά και μαζική Αριστερά, ικανή να αποτελέσει αντίπαλο δέος στην κυρίαρχη πολιτική. Το «τραύμα» του 2015 ας μείνει λίγο πίσω και ας κρατήσουμε τα ανοιχτά ερωτήματα.
Σύμπτωμα της εποχής είναι ότι στη διαρκή συζήτηση που γίνεται στην Αριστερά δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με την ίδια την κατάσταση του λαϊκού κινήματος. Υπάρχει φυσικά η αναποτελεσματικότητα μιας μανιέρας ανέμπνευστων κινηματικών ραντεβού. Ομως οι διαρκείς κραυγές για την ανάγκη πτώσης της κυβέρνησης, χωρίς πραγματική συμβολή στην αγωνιστική ανάταση της κοινωνίας, δεν εμποδίζουν πραγματικά την ασκούμενη πολιτική. Η προσπάθειά μας εκκινεί από την πίστη στην ανασυγκρότηση του κινήματος και την ανάγκη αγωνιστικής συμπόρευσης των μαχόμενων δυνάμεων. Αυτές είναι προϋποθέσεις για να συζητήσουμε ξανά για μια αριστερή εναλλακτική στον καταστροφικό αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό.
Επιχειρούμε να φτιάξουμε ένα νέο «εμείς». Δεν έχει τελειώσει η συζήτηση που άνοιξε στις πλατείες, στο δημοψήφισμα και στις καρδιές μας για έναν διαφορετικό κόσμο. Η σκοτεινή περίοδος που ζούμε, με τη νέα φτώχεια, την ακρίβεια και τους πολεμικούς ανταγωνισμούς, θέτει παλιά και νέα ερωτήματα επιτακτικά. Κρατάμε την αριστερή, κομμουνιστική στράτευση και την ανάγκη να παλέψουμε για μεγαλύτερες ανατροπές από αυτές που θεωρεί «ρεαλιστικές» η αξιωματική αντιπολίτευση. Παράλληλα αναγνωρίζουμε ότι αυτή η νέα Αριστερά θα έχει και νέα φυσιογνωμία. Θα συνδέει την πάλη για ένα μεταβατικό πρόγραμμα ρήξης με τα αιτήματα των πολλαπλά καταπιεζόμενων υποκειμένων, ιεραρχώντας ψηλά τις ταξικές ανισότητες, την έμφυλη και φυλετική καταπίεση, την κλιματική κρίση και τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Η Αναμέτρηση λοιπόν είναι κυρίως μια νέα δέσμευση. Να συνεχίσουμε την προσπάθεια ενότητας και ανασύνθεσης με περισσότερους ανθρώπους και δυνάμεις. Να αναμετρηθούμε, στα σοβαρά και μέχρι τέλους αυτήν τη φορά, με τις προκλήσεις της εποχής.
Το παρον άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από documentonews.gr
