Μια σύγχρονη γενοκτονία
Πλησιάζουμε στα 2 χρόνια από την έναρξη της γενοκτονικής εκστρατείας του κράτους-τρομοκράτη του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας. Η φρίκη που σπέρνει παίρνει διαρκώς και νέες μορφές: Τους τελευταίους μήνες έχει καταδικάσει τη Γάζα στην πείνα, οδηγώντας σε λιμό ανώτατου επιπέδου (5) σύμφωνα με διεθνείς οργανισμούς, έχει στήσει το διαβόητο “Gaza Humanitarian Foundation”, του οποίου τα κέντρα διανομής βοήθειας μετατρέπονται σε παγίδες θανάτου μέχρι και για μικρά παιδιά που πυροβολούνται εν ψυχρώ. Στους βομβαρδισμούς νοσοκομείων προστέθηκε το νοσοκομείο Νάσερ, στοχοποιεί και εκτελεί μαζικά τους ελάχιστους δημοσιογράφους που έχουν πρόσβαση στη Λωρίδα της Γάζας, για να φιμώσει τις φωνές που επιχειρούν να σπάσουν τον κλοιό της παραπληροφόρησης που επιχειρεί να στήσει. Με βάση στοιχεία του ίδιου του μισητού ισραηλινού στρατού που διέρρευσαν, το 83% των νεκρών ως τώρα είναι άμαχοι. Παράλληλα, άνοιξε νέα εποικιστική προσπάθεια στη Δυτική Όχθη. Πλέον, επίσημοι διεθνείς επιστημονικοί οργανισμοί όπως η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών, επιβεβαιώνουν αυτό που μπορούν να δουν όλοι όσοι δεν εθελοτυφλούν: Είναι Γενοκτονία.
Τις τελευταίες βδομάδες, το Ισραήλ δήλωσε ότι θα εξαπολύσει και την τελική επίθεση στην πόλη της Γάζας, με σκοπό στην πραγματικότητα να ξεριζώσει τελείως τους Παλαιστίνιους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η επίθεση ξεκίνησε ουσιαστικά λίγο αφού διεθνείς διαμεσολαβητές (από την Αίγυπτο και το Κατάρ) κατέθεσαν νέα πρόταση εκεχειρίας. Πρόταση που η Χαμάς αποδέχτηκε παρότι ήταν εξαιρετικά δυσμενής για την ίδια, αλλά το Ισραήλ απέρριψε ξεκινώντας τη νέα -τελική όπως περηφανεύεται- φάση της εκστρατείας του. Μάλιστα, επιχειρεί να κινητοποιήσει 60.000 εφέδρους για να ολοκληρώσει το καταστροφικό του έργο. Την ώρα που γράφεται η ανακοίνωση, το Ισραήλ επιτέθηκε στην επικράτεια ενός ακόμα κράτους, του Κατάρ, επιχειρώντας να δολοφονήσει την αντιπροσωπεία διαπραγματευτών της Χαμάς, τορπιλίζοντας για ακόμα μια φορά κάθε ειρηνευτική διαδικασία.
Η παλαιστινιακή αντίσταση και η αλληλεγγύη των λαών στήνουν αναχώματα
Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως θα τα περίμενε. Η παλαιστινιακή αντίσταση που εκφράζεται με κάθε τρόπο, από τον ένοπλο αγώνα μέχρι την άρνηση των παλαιστινίων να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τη γη τους, έχει δείξει πολύ μεγάλη αντοχή, και αυτό προκαλεί αντιθέσεις και ρωγμές στην ισραηλινή φονική μηχανή (με διαρροές για αποτυχία σχεδίων) αλλά και στην διευρυμένη συναίνεση που είχε εντός του κράτους του Ισραήλ αυτή η στρατηγική, είτε με τη δυσκολία στρατολογήσεων, είτε με τις μαζικές διαδηλώσεις για εκεχειρία ώστε να ανταλλαγούν οι όμηροι.
Σε αυτές τις ρωγμές συμβάλει και η αλληλεγγύη των λαών του πλανήτη: Από την εργατική τάξη στα λιμάνια από τη Γένοβα και τον Πειραιά που αρνούνται να φορτώσουν τα πολεμικά εφόδια ως τους εργαζόμενους της microsoft που καταλαμβάνουν κτίρια ενάντια στη συνεργασία της εταιρίας με το κράτος δολοφόνο. Στις γιγαντιαίες διαδηλώσεις -ιστορικές σε χώρες όπως η Αυστραλία- και τις κάθε μορφής δράσεις που αναζωπυρώθηκαν με έναυσμα τις πρώτες αποστολές πλοίων του “Στόλου ελευθερίας” (freedom flotilla) και τις αποστολές του march to gaza και του καραβανιού sumud. Μια κινητοποίηση αλληλεγγύης που απλώθηκε και στην Ελλάδα με κορυφαίο σταθμό την 10η Αυγούστου, από το κοινό κάλεσμα march to gaza – BDS – παλαιστινιακής παροικίας, όπου χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν και έδρασαν σε κάθε γωνιά της χώρας, σε μέρη όπου δεν είχαν ξαναγίνει διαδηλώσεις, και μάλιστα μες στο κατακαλόκαιρο, και έδειξαν ότι ο ελληνικός λαός δεν συμφωνεί με την κυβέρνησή του, και δεν δέχεται τη συνενοχή στο όνομά του.
Έχει επίσης σημασία ότι οι δράσεις παίρνουν πλέον διευρυμένα και τη μορφή των “λαϊκών κυρώσεων”, επιχειρώντας να επιβάλλουν τη διεθνή απομόνωση του Ισραήλ, αλλά και να μεταφέρουν πίεση στο εσωτερικό του, δηλώνοντας πως όποιος υποστηρίζει μια σύγχρονη γενοκτονία και δεν κάνει κάτι για να σταματήσει, δεν είναι ευπρόσδεκτος. Ένα μοντέλο δράσης που έχει εισάγει εδώ και χρόνια το BDS αλλά πλέον έχει διευρυμένη εφαρμογή, και είχε κομβικό σταθμό τη διαδήλωση απέναντι στο κρουαζιερόπλοιο Crown Iris στη Σύρο, παράδειγμα που ακολουθήθηκε και σε άλλα λιμάνια, όπου πολλοί ισραηλινοί απέδειξαν ότι δεν είναι “απλοί τουρίστες”. Και υπό αυτό το πρίσμα έχει σημασία να αναδεικνύεται πόσο τραγικά λάθος και προβληματική ήταν η τοποθέτηση δυνάμεων του ΚΚΕ στην Κρήτη, η οποία ευτυχώς μεταστράφηκε λίγες μέρες αργότερα με το κάλεσμα του ΠΑΜΕ στον Πειραιά. Η πρακτική των “λαϊκών κυρώσεων” επίσης καταφέρνει μικρές νίκες στην ίδια κατεύθυνση, όπως η απόσυρση της αιγίδας του Παντείου Πανεπιστημίου και του Δήμου της Αθήνας, από το συνέδριο εγκληματολογίας EUROCRIM, το οποίο έδωσε βήμα σε ακαδημαϊκούς από ισραηλινά πανεπιστήμια που εδρεύουν σε εποικισμούς, όπως το Ariel.
Η δράση σε κάθε κράτος για να σπάσει η συνενοχή και η συνεργασία, είναι πολύ σημαντική σε αυτό τον αγώνα!
Κράτη της “συλλογικής Δύσης” υπό πίεση…
Υπό αυτή την σημαντική λαϊκή διεθνή κινητοποίηση, αλλά και μπροστά στις αδιάψευστες εικόνες από τη γενοκτονία, αρκετά κράτη της “συλλογικής Δύσης” (που κατά κανόνα εντάσσονται στο ΝΑΤΟ) αναγκάζονται, έστω και τώρα, να αλλάξουν στάση να πάρουν έστω κάποιες πρωτοβουλίες: άλλες πιο πραγματικές, άλλες “για το ξεκάρφωμα”. Η Σλοβενία έγινε η πρώτη χώρα της ΕΕ που απαγόρευσε το εμπόριο όπλων με το Ισραήλ. Η Ισπανία, που είχε αναγνωρίσει νωρίτερα το παλαιστινιακό κράτος, ακύρωσε στρατιωτικό συμβόλαιο και πλεον εισαγει μέτρα περιορισμού της μεταφοράς όπλων στην επικράτειά της. Ισραηλινοί στρατιώτες συνελήφθησαν στο Βέλγιο για εγκλήματα πολέμου. Ακόμα όμως και οι κινήσεις “άλλοθι” είναι αποτέλεσμα της πίεσης των λαών του κόσμου, και της παλαιστινιακής αντίστασης: Η δήλωση Αυστραλιας, Βρετανίας, Γαλλίας, Καναδά, Βελγίου ότι προτίθενται να αναγνωρίσουν το παλαιστινιακό κράτος, αναγνώριση που αναβάλλουν διαρκώς, δεν είναι κανονική αναγνώριση στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ, αλλά “αναγνώριση” με ειδικούς όρους και περιορισμένη κυριαρχία· η αναγνώριση δεν μπορεί να εξαρτάται από τις πολιτικές επιλογές που θα αποφασίσουν οι παλαιστίνιοι, ούτε να βάζει προαπαιτούμενο τον αποκλεισμό πολιτικών δυνάμεων και την επιτροπεία από ξένους προστάτες. Ή η δήλωση του πρωθυπουργού της Γερμανίας Μερτς που ξεκαθάρισε ότι δε θα αναγνωρίσει το Παλαιστινιακό κράτος, αλλά θα σταματήσει την παροχή όπλων «που χρησιμοποιούνται στη Γάζα» μια δήλωση με ελάχιστη πρακτική αξία, αφού οι γενικές παραδόσεις όπλων συνεχίζονται κανονικά. Δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η απραξία της “συλλογικής Δύσης” είναι αυτή που έχει επιτρέψει στο κράτος του Ισραήλ να παραβιάζει κάθε κανόνα του Διεθνούς Δικαίου και εκτός Γάζας, τόσο με τις επιθέσεις και σε άλλα κράτη, όσο και με τις επιθέσεις στα πλοία της αλληλεγγύης, πρώτα στο Conscience στη Μάλτα, και τώρα στο “Family” του Global Sumud Flotilla στην Τυνησία.
Ακόμα και αν οι κυβερνήσεις κάνουν πολύ λίγα και πολύ αργά, η λαϊκή πίεση παράγει αποτελέσματα. Τα δάκρυα των κυβερνήσεων είναι όμως κατά κανόνα κροκοδείλια: Μπορούσαν να επιβάλουν την εκεχειρία και την απρόσκοπτη διέλευση της ανθρωπιστικής βοήθειας. Αντί αυτού επέλεξαν το σόου των ρίψεων βοήθειας από αέρα, μια επικίνδυνη και ενίοτε δολοφονική μέθοδο, που επιτρέπει τη μεταφορά πολύ μικρής ποσότητας βοήθειας σε σχέση με τα φορτηγά που μπλοκάρει το Ισραήλ.
…αλλά η κυβέρνηση ΝΔ αταλάντευτη
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει να βαθαίνει τη “στρατηγική συμμαχία” που χτίζουν με το τρομοκράτος οι κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας -με σημαντικό ρόλο και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Διευκολύνει την στρατιωτική εκπαίδευση ισραηλινών σε ελληνικές στρατιωτικές βάσεις, τη δραστηριότητα της elbit systems στην Καλαμάτα, την πώληση του τελευταίου μεριδίου της ΕΛΒΟ στους ισραηλινούς της SK Group. Μπορεί να πιέστηκε να υπερψηφίσει ορισμένα ψηφίσματα έκκλησης στον ΟΗΕ, αλλά συνεχίζει να καταψηφίζει την αναστολή των συνεργασιών ΕΕ – Ισραήλ. Αυτή η στάση ντύνεται και ιδεολογικά σε δύο άξονες: Ο πρώτος είναι η ρητορική που συνοδεύει την εξοπλιστική κούρσα και την στροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην πολεμική οικονομία, με τα ειδικά χαρακτηριστικά που παίρνει στην Ελλάδα: Τα προγράμματα δισεκατομμυρίων για όπλα ReArm και SAFE στηρίζονται στη ρητορική του “ρώσικου κινδύνου”. Επειδή όμως στην Ελλάδα αυτό το επιχείρημα δεν μπορεί να αποκτήσει ισχυρή βάση, προβάλλεται ο κίνδυνος της Τουρκίας, και η συμμαχία με το Ισραήλ ως αναγκαία για την απόκρουσή του. Έχει επίσης σημασία ότι υπάρχει πλέον και ισραηλινή αρθρογραφία που μιλάει για “κοινή επιχείρηση” Ελλάδας – Ισραήλ στα κατεχόμενα της Βόρειας Κύπρου, αυξάνοντας τους κινδύνους η συμμαχία με το κράτος γενοκτόνο να μας μπλέξει σε πολεμικές περιπέτειες. Ο δεύτερος άξονας αφορά την υπεράσπιση του τουρισμού ως βασικής οικονομικής δραστηριότητας στη χώρα. Θα ήταν εύκολο να εξηγήσουμε ότι οι αφίξεις από το Ισραήλ αφορούν μόνο το 1.7% των συνολικών τουριστικών αφίξεων στην Ελλάδα. Είναι όμως εξοργιστικό πως οι ίδιοι που μας βάλανε στα μνημόνια υποτίθεται για να σταματήσουν οι “διαρθρωτικές στρεβλώσεις” της οικονομίας, ώστε να μην είναι η Ελλάδα χώρα κυρίως τουρισμού, σήμερα πανηγυρίζουν που προμοτάρουν ένα μοντέλο ανεξέλεγκτης τουριστικής ανάπτυξης και μονοκαλλιέργειας, στο βωμό του οποίου θεωρούν αυτονόητο να είμαστε υποτακτικοί σε οποιονδήποτε έρχεται ως τουρίστας, ακόμα και αν υποστηρίζει μια σύγχρονη γενοκτονία. Ακόμη χειρότερα, εν μέσω γενοκτονίας τα ισραηλινά κεφάλαια βρίσκουν έδαφος για ασφαλείς επενδύσεις στον τομέα του τουρισμού και του real-estate, καθώς έχουν στη κατοχή τους εκατοντάδες κτήρια στην Αθήνα και σε άλλες περιοχές της χώρας, τα οποία εκμεταλλεύονται, επιδεινώνοντας παράλληλα τη στεγαστική κρίση στη χώρα.
Στο ίδιο πλαίσιο, η κυβέρνηση επιχειρεί την καταστολή του κινήματος αλληλεγγύης, όπως γίνεται και σε άλλα κράτη -με χαρακτηριστικό το παράδειγμα της palestine action στη Βρετανία. Είναι αδιανόητη η εργαλειοποίηση του αντιρατσιστικού νόμου απέναντι στον κόσμο που αγωνίζεται, και η αντιστροφή των εννοιών όπου η αντίσταση σε μια γενοκτονία βαφτίζεται αντισημιτισμός. Αντισημίτες είναι όσοι μισούν τους εβραίους, δεν είναι αντισημίτες όσοι/ες τους μισεί το κράτος του Ισραήλ, επειδή αντιστέκονται στις γενοκτονικές πολιτικές του.
Ο ρόλος των ΗΠΑ
Είναι προφανές πως τίποτα από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να συμβαίνει χωρίς την κάλυψη αλλά και την άμεση συμμετοχή των ΗΠΑ. Από την παροχή εξοπλισμού, τη συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών, τα βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, το βομβαρδισμό του Ιράν μετά την επίθεση του Ισραήλ, οι ΗΠΑ έχουν διασφαλίσει τη γενοκτονική πολιτική όλο αυτό το διάστημα. Η κυβέρνηση του “ειρηνοποιού” Τραμπ τολμάει και δηλώνει κυνικά ότι θέλει να μετατρέψει τη Γάζα σε Ριβιέρα, συν-ίδρυσε το “GHF” των παγίδων θανάτου, απέκλεισε πρόσφατα ετσιθελικά ακόμα και τους απεσταλμένους της παλαιστινιακής αρχής από τη σύνοδο του ΟΗΕ. Είναι προφανές ότι τόσο η γενοκτονία όσο και οι επιθέσεις σε αξιωματούχους ξένων κρατών και σε ξένα εδάφη (και σε Συρία και Λίβανο), με τελευταίες τις δολοφονίες στην Υεμένη, έχουν τη συνεργασία και το “πράσινο φως” των ΗΠΑ. Στηρίζουν το Ισραήλ με κάθε μέσο ως τοποτηρητή των συμφερόντων τους στην περιοχή σε μια περίοδο όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στην οποία θέλουν να διασφαλίσουν την μερίδα του λέοντος σε μια ρημαγμένη Μέση Ανατολή.
Η Παλαιστίνη μας αφορά όλες/ους/α
Είναι προφανές ότι η γενοκτονία, οι σφαγές αμάχων, οι εικόνες της φρίκης είναι από μόνα τους λόγος για να ξεσηκωθούμε. Όμως η συνενοχή του ελληνικού κράτους είναι ένας ακόμα πολύ σημαντικός λόγος. Αφορά και εμάς τις ίδιες και τους ίδιους, άμεσα. Η εμπλοκή του ελληνικού κράτους ως συμμάχου του Ισραήλ και ως “αντίβαρο” στην Τουρκία βάζει την ευρύτερη περιοχή σε κινδύνους και λειτουργεί ως καύσιμο για τις εξοπλιστικές δαπάνες σε βάρος των λαϊκών εισοδημάτων και των κοινωνικών αναγκών αντί να προωθείται εξομάλυνση των σχέσεων με λύση των διαφορών στη βάση του διεθνούς δικαίου, αλλά και η αποκλιμάκωση των εξοπλισμών και η απεμπλοκή από τη φονική μηχανή του ΝΑΤΟ.
Αλλά και γιατί η υπεράσπιση της Παλαιστίνης και η επιβίωσή της είναι κομμάτι ενός ευρύτερου αγώνα απέναντι στο “διεθνές δίκαιο του ισχυρου”, το ξερίζωμα των ανθρώπων από τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, ενός δυστοπικού κόσμου. Όπως πρόσφατα είπε η Lamees Mehanna, «Το να βάλουμε τέλος σε αυτήν τη γενοκτονία σημαίνει να μετασχηματίσουμε τον κόσμο που επέτρεψε να συμβεί».
* Στηρίζουμε και το στόλο αλληλεγγύης “Global Sumud Flotilla” και τις δράσεις αλληλεγγύης το επόμενο διάστημα
Αγωνιζόμαστε:
- για να επιβληθεί άμεσα εκεχειρία και να σταματήσει η γενοκτονία
- για να ανοίξουν άμεσα όλοι οι δίαυλοι ανθρωπιστικής βοήθειας
- για να εξασφαλιστεί το ασφαλές πέρασμα του Global Sumud Flotilla μέχρι τη Γάζα, και να φτάσει η ανθρωπιστική βοήθεια που μεταφέρει στον παλαιστινιακό λαό. Να παρθούν μέτρα για την αποτροπή του ισραηλινού σαμποτάζ στο στόλο
- για να αναγνωριστεί άμεσα και από την Ελλάδα το παλαιστινιακό κράτος, στη βάση και της ομόφωνης απόφασης της βουλής το 2015
- για να σταματήσουν οι στρατιωτικές και εμπορικές σχέσεις της Ελλάδας με το κράτος του Ισραήλ, να αποσυρθεί η Ελλάδα από τη συμφωνία SOFA (Status of Force Agreement) που επιτρέπει σε ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις να σταθμεύσουν σε ελληνικό έδαφος. Να σταματήσει η προνομιακή συνεργασία του άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου – Ισραήλ.
- για να επιβληθούν κυρώσεις στο κράτος του Ισραήλ, και να γίνεται έλεγχος σε κάθε εισερχόμενο στη χώρα που είναι ύποπτος τέλεσης εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, λόγω συμμετοχής είτε στον IDF είτε στους παράνομους εποικισμούς.
Το επόμενο διάστημα καλούμε:
- στις διαδηλώσεις πανελλαδικά για την υποστήριξη του στόλου, και ειδικά απέναντι σε ενδεχόμενη ισραηλινή επίθεση
- σε πολύμορφες δράσεις στις γειτονιές
- σε ένταση του μποϊκοτάζ
- σε αποφάσεις στήριξης του Global Sumud Flotilla από συλλογικούς φορείς/ συμμετοχή στην καμπάνια crowdfunding/ κινηματική επιφυλακή όσο πλέει ο στόλος
