Παραμονή Πρωτοχρονιάς, με τη δημόσια υγεία να καταρρέει, η κυβέρνηση δίνει την εντολή στα ΜΑΤ να αποκλείσουν το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και να εισβάλλουν στο Στέκι στο Βιολογικό, έναν κοινωνικό χώρο με ιστορία 34 ετών. Σε ένα πανεπιστήμιο όλο και πιο αποστειρωμένο, που δεν χαλαλίζει ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο για τις καθημερινές ανάγκες των φοιτητών/τριών, για συνεύρεση, πολιτισμό, πολιτική.
Δεν ξέρουμε τί είναι αυτό που ωθεί την κυβέρνηση να έχει αυτές τις αλλοπρόσαλλες προτεραιότητες. Η ανάγκη να αλλάξει την ατζέντα από την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας; Η πίεση ενός αποτυχημένου Πρύτανη, με ανύπαρκτο έργο, που ψάχνει «κάτι να κάνει» την ώρα που το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας καταρρέει, χωρίς καθηγητές/τριες, χωρίς μέσα προστασίας, χωρίς προοπτική; Η καταφυγή στη σίγουρη διέξοδο της καταστολής, τη στιγμή που δεν μπορεί να εκπληρώσει καμιά άλλη από τις υποσχέσεις που έχει δώσει; Η φροντίδα να κανακεύει το διψασμένο για αίμα ακροδεξιό κοινό της; Η ιδεολογική εμμονή; Η εμπάθεια και η εκδικητικότητα απέναντι στους αγωνιζόμενους κοινωνικούς χώρους;
Ξέρουμε όμως τί είναι αυτό που της επιτρέπει να το κάνει, να κάνει πράγματα που δεν τολμήσαν τόσες άλλες κυβερνήσεις. Είναι η υποχώρηση του ανταγωνιστικού κινήματος, είναι η αίσθηση της ήττας, της ανημποριάς που μας έχει καταβάλει. Είναι βέβαια και η φυσική αδυναμία των ημερών, ο φόβος από την πανδημία. Και αυτό καθιστά την κυβέρνηση ακόμα πιο κυνική, ακόμα πιο κανιβαλική.
Μέρα με τη μέρα, όμως, θα το αλλάξουμε αυτό το αίσθημα ανημποριάς. Ο φόβος θα αλλάξει πλευρά. Τα πανεπιστήμια θα ζωντανέψουν ξανά. Το Στέκι στο Βιολογικό θα ξανανοίξει, για άλλα 34 χρόνια αγώνα, αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης.
