Φέτος συμπληρώνονται έξι χρόνια από τη δολοφονία του Ζακ, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Ήδη από τη μέρα της δολοφονίας του, ο Ζακ λοιδορήθηκε όσο λίγα θύματα, και μάλιστα με τα εργαλεία ενός συστήματος που πέρασε τη ζωή του να αντιμάχεται: κατηγορήθηκε στη βάση ταυτοτήτων όπως του τοξικοεξαρτημένου, του κλέφτη, του γκέι, του μη κανονικού. Η διαδικασία αυτή ανέδειξε με τον πιο φανερό τρόπο ότι δεν έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία στο σύστημα που ζούμε, αλλά και ότι ο αγώνας για αξιοπρέπεια και ελευθερίες δεν είναι για όλα μας το ίδιο δύσκολος. Η δικαιοσύνη, σε μια διαδρομή που διήρκησε έξι μακρά χρόνια, διάλεξε την πλευρά που διαλέγει συνήθως: την πλευρά της συντήρησης, του σκοταδιού, των ποινών – χάδι στην αστυνομία και στους νοικοκυραίους, της συγκάλυψης των δολοφονικά πατριαρχικών κινήτρων τέτοιων εγκλημάτων, την αναπαραγωγή της συστημικής ανισότητας που βάλλει πολλαπλά τα έμφυλα καταπιεζόμενα, αλλά και πολλά άλλα, υποκείμενα.
Το φεμινιστικό κίνημα, μαζί με την οικογένεια του Ζακ και τις φίλες και τους συνεργάτες της Ζάκι, ήταν που από την πρώτη μέρα δεν άφησε το ζήτημα να θαφτεί, δεν άφησε τη λοιδορία αναπάντητη, δεν είχε άλλη επιλογή πέρα από το να διατυπώσει έναν συνολικά αντιπαραθετικό λόγο, αξιακά και πολιτικά, γεμάτο πένθος, τρυφερότητα, πολιτική διεκδίκηση για τις ζωές μας και για την πατριαρχία. Η απόφαση του δικαστηρίου μας θύμισε όλους τους λόγους για τους οποίους η υπόθεση του Ζακ είναι μια στιγμή – σταθμός για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Αναδεικνύει για μια ακόμη φορά πόσο δύσκολο είναι για όλα τα καταπιεσμένα υποκείμενα να σταθούν απέναντι στην αστική δικαιοσύνη και να απαιτήσουν την καταδίκη όσων είναι από την πλευρά των «ισχυρών» και των ευνοημένων της πατριαρχίας και του αστικού κράτους. Μας θυμίζει ότι η μάχη με το τέρας είναι διαρκής, γιατί αυτό στέκει εκεί έξω, μπορεί να κρύβεται πίσω από τα πρόσωπα των «νοικοκυραίων», θεριεύει και τρέφεται από τον συντηρητισμό, τον σεξισμό, τον εθνικισμό κατασπαράζοντας τη διαφορετικότητα, το συλλογικό, τον δημόσιο χώρο.
Για το λόγο αυτό, ο αγώνας του φεμινιστικού κινήματος με αιχμή την υπόθεση του Ζακ, δεν μπορεί να τελειώσει με το τέλος της δίκης. Η ημέρα της δολοφονίας του δεν θα είναι μια μέρα – μνημόσυνο, αλλά θα μας θυμίζει για πάντα όσα χάσαμε, όλα όσα μπορούμε ανά πάσα στιγμή να χάσουμε, και όλα αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε καθημερινά. Είναι ένα ορόσημο, που θα φωτίζει από δω και μπρος κάθε αγώνα των καταπιεσμένων, κάθε προσπάθεια των μικρών να σταθούν απέναντι σε αυτό που τους καταπλακώνει, κάθε επίμονο φάρο ελπίδας και ομορφιάς μέσα σε ένα κόσμο συστημικής αδικίας. Ό,τι άλλο και να πουν για εκείνον, ό,τι άλλο και να επιχειρήσουν για να ξεμπερδεύουν με τις φεμινιστικές διεκδικήσεις, ο Ζακ δεν πρόκειται να ξεχαστεί, και η φλόγα που άναψε, με το θάνατο αλλά κυρίως με τη ζωή του, δεν μπορεί να σβήσει, όσο κι αν προσπαθήσουν.
Να είμαστε όλα, όλες, όλοι εκεί, το Σάββατο 21/9 στην Αθήνα στις 19:00 στη Γλάδστωνος, στη Θεσσαλονίκη στις 19:00 στο άγαλμα Βενιζέλου
