Σήμερα το πρωί στο camp της Ριτσώνας πέθανε ένας μετανάστης από το Κονγκό, που ζητούσε ιατρική βοήθεια από τα ξημερώματα, αλλά το ασθενοφόρο άργησε περίπου τρεις ώρες να φτάσει. Από το πρωί μετανάστριες που διαμένουν στο camp διαμαρτύρονται για τον θάνατο του.
Το συμβάν αυτό δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, αλλά καθημερινό βίωμα των ανθρώπων που διαμένουν στα καμπς, ένα ακόμη κομμάτι στη δολοφονική πολιτική που ακολουθεί το ελληνικό κράτος απέναντι σε μετανάστ(ρι)ες. De facto, το δικαίωμά τους πρόσβασης στη δημόσια υγεία έχει συρρικνωθεί έως και καταργηθεί ήδη από την έναρξη της πανδημίας, με τον αποκλεισμό τους εντός των καμπς χωρίς καμία υγειονομική περίθαλψη και με την απόσυρση των ιατρικών υπηρεσιών από αυτά.
Από τη στιγμή που επιχειρούν να διαβούν τα σύνορα, έως και την παραμονή τους στον ελλαδικό χώρο, οι μετανάστριες βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα σύμπλεγμα βίαιων και δολοφονικών πρακτικών. Η στρατιωτικόποιηση των συνόρων και οι παράνομες επαναπροωθήσεις, η βία που τους ασκείται όταν βρεθούν στον δρόμο της ελληνικής αστυνομίας, οι μηδαμινές υλικές παροχές στα καμπς, οι εξώσεις και το κλείσιμο των προγραμμάτων στέγασης, η φτώχεια, είναι πτυχές του καθημερινού πολέμου που ασκείται ενάντια στους μετανάστες.
Το ελληνικό κράτος, υλοποιώντας παράλληλα το ρόλο που του επιτάσσει η Ευρώπη, ως “φύλακα” των εξωτερικών της συνόρων, ως υλοποιητή ενός μοντέλου αποτροπής των μεταναστευτικών ροών, παγιώνει τη ρατσιστική του πολιτική και τη θωρακίζει νομοθετικά ολοένα και περισσότερο.
Απέναντι στην ταξική και ρατσιστική πολιτική του ελληνικού κράτους, στεκόμαστε δίπλα στις μετανάστριες και στον αγώνα που δίνουν καθημερινά.
“στρατόπεδα συγκέντρωσης, πογκρόμ και Μανωλάδα, αν είσαι μετανάστης αυτή είναι η Ελλάδα”.
