Είναι γεγονός ότι ο φασιστικός κίνδυνος, με κατεξοχήν εκφραστή του τη Χρυσή Αυγή, δεν έχει εκλείψει για την ελληνική κοινωνία σήμερα. Τη διετία 2011-2013, οι φασίστες αύξησαν τόσο τις οργανωτικές τους δυνάμεις όσο και την πολιτική και κοινωνική τους απεύθυνση, μπήκαν στη Βουλή με υψηλό ποσοστό και κλιμάκωσαν γρήγορα τις επιθέσεις τους απέναντι σε μετανάστες, αγωνιστές, συνδικαλιστές και γενικώς τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Η στρατηγική έντασης και κλιμάκωσης, που κορυφώθηκε το Σεπτέμβρη του 2013, έτσι όπως σφραγίστηκε με την επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και τη δολοφονία Φύσσα, αναχαιτίστηκε με τις συλλήψεις της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής και την παραπομπή της σε δίκη για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης που ακολούθησε. Ωστόσο, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί εάν το αντιφασιστικό κίνημα δεν φάνταζε απειλητικό και ευρύτερα αποσταθεροποιητικό για την αστική ταξική κυριαρχία. Επί μία διετία αντιφασιστικές επιτροπές, συνελεύσεις, μαχητικές δράσεις, αντισυγκεντρώσεις, μοτοπορείες και αντιφασιστικές περιπολίες παντού σε όλη την Ελλάδα δεν άφηναν ζωτικό χώρο έκφρασης στη Χρυσή Αυγή, αναπτύσσοντας πολύμορφες αγωνιστικές πρακτικές. Επιπλέον οι μαζικές και ανεξέλεγκτες αντιδράσεις μετά τη δολοφονία Φύσσα, δημιούργησαν τρόμο στο αστικό πολιτικό προσωπικό και στους κατασταλτικούς μηχανισμούς, φοβούμενοι ότι βρίσκονται μπροστά σε νέο Δεκέμβρη του 2008.
Σήμερα, με μια πρώτη ανάγνωση μπορεί να μη βρισκόμαστε μπροστά στην απειλή με την οποία ήρθαμε κατά πρόσωπο το Σεπτέμβρη του 2013, ωστόσο η τρέχουσα πολιτική συγκυρία μόνο εφησυχασμό δεν εμπνέει. Η διεθνής άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και όχι μόνο πλέον (βλ. Βραζιλία), είναι τέτοιου μεγέθους, όπου φτάνει σε σημείο να αναδεικνύεται σχετικά εύκολα πια σε αντιπολίτευση (Γαλλία, Ολλανδία, Ουγγαρία, Σουηδία, κλπ) ή ακόμα και σε κυβερνητικό εταίρο (Ιταλία, Αυστρία). Αυτό δημιουργεί «εύκρατο» κλίμα (με την έννοια της πολιτικής νομιμοποίησης) στη «γειτονιά» της Ελλάδας, για τη συνέχιση της δράσης της Χρυσής Αυγής. Η δίκη της ΧΑ πλησιάζει στο τέλος της (με πιθανό ορίζοντα το Σεπτέμβρη του 2019), με αβέβαιη την έκβαση της όσον αφορά την αποφασιστική τιμωρία της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής.
Μπροστά μας τέλος έχουμε και τριπλές εκλογές τις οποίες οι φασίστες θα θελήσουν να χρησιμοποιήσουν ως πεδίο επανεμφάνισης τους στις γειτονιές και τους δρόμους, στη δημόσια συζήτηση και γενικά στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας. Τυχόν ευνοϊκά αποτελέσματα γι αυτούς θα επιχειρηθούν να χρησιμοποιηθούν ως μοχλός πίεσης όσον αφορά και την τελική έκβαση της δίκης. Η εκλογική επιρροή της ΧΑ δείχνει να μην υποχωρεί ιδιαίτερα πράγμα το οποίο μας δείχνει ότι αφενός ένα τμήμα της ταξικής απεύθυνσης της ΧΑ (παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα και άνεργοι) είναι αρκετά ανθεκτικό και συμμέτοχο σε μια γενικότερη πορεία αντιδραστικοποίησης και εκφασισμού και αφετέρου ότι η ΧΑ ηγεμονεύει και εκφράζει ιδεολογικοπολιτικά τον γενικότερο ακροδεξιό χώρο. Τέλος η γενικότερη μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού προς τα δεξιά, ο τρόπος που άνοιξαν μια σειρά θέματα το τελευταίο διάστημα (από το μακεδονικό, τα ελληνοτουρκικά μέχρι το πρόσφατο περιστατικό με τον ένοπλο ακροδεξιό που σκοτώθηκε από την αλβανική αστυνομία και τη δολοφονία του Ζακ), η γενικότερη αναβάθμιση της ακροδεξιάς ατζέντας και από τα λεγόμενα πιο μετριοπαθή δεξιά κόμματα φαίνεται να πριμοδοτεί σε μεγάλο βαθμό τον «αυθεντικό» εκφραστή της.
Σε αυτό το φόντο το τελευταίο διάστημα παρατηρείται εκ νέου άνοδος των επιθέσεων σε μετανάστες εργάτες κυρίως αλλά και σε νεαρούς αγωνιστές. Με αυτό τον τρόπο η Χρυσή Αυγή στέλνει ένα μήνυμα στην κοινωνία, ένα μήνυμα προς υποστηρικτές και πολέμιους, ότι είναι εδώ, ότι η πολιτική της λογική και παρέμβαση δεν έχει αλλάξει και ότι θα επανέλθει δριμύτερη με την πρώτη ευκαιρία. Αναδεικνύει επίσης εκ νέου τις ιστορικές σχέσεις του χώρου που εκφράζει και των πρακτικών που αυτός χρησιμοποιεί με το αστικό παρακράτος. Σχέσεις που της δίνουν την επιχειρησιακή δυνατότητα ακόμη και την περίοδο που όλος σχεδόν ο στελεχιακός της ιστός είναι υπόδικος να τολμά να εμφανίζεται στις γειτονιές και τους δρόμους μας με νέα επιθετικότητα.
Πάνω σε αυτές τις εκτιμήσεις πιστεύουμε πως η αντικαπιταλιστική – κομμουνιστική αριστερά οφείλει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μην υποτιμήσει -όπως έκανε με καταστροφικές συνέπειες στο παρελθόν- τόσο τον φασιστικό κίνδυνο όσο και τα πολύπλευρα καθήκοντα που απορρέουν από τη σκοπιά του στόχου του τσακίσματός του. Η αντιμετώπιση του φασισμού δεν αφορά μονοδιάστατα την οργανωτική αντιπαράθεση με τις νεοναζιστικές συμμορίες. Αντίθετα απλώνεται σε όλες τις πλευρές και τα πεδία της ανάπτυξης και ανασυγκρότησης του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος. Η απουσία όμως και των μαχητικών απαντήσεων στο δρόμο που στόχο έχουν να περιφρουρήσουν τους αγωνιστές και όσους βρίσκονται στο στόχαστρο των φασιστών και να επιστρέψουν τον φόβο στο αντίπαλο στρατόπεδο καταντούν την όλη συζήτηση κενό γράμμα.
Από αυτή τη σκοπιά ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα που έγινε από το αντιφασιστικό στέκι “Δίστομο” στον Άγιο Παντελεήμονα και πλαισιώθηκε και από άλλες αντιφασιστικές συλλογικότητες όπως ο Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Φαβέλα στον Πειραιά για μια κοινή μαχητική αντιφασιστική πορεία στο κέντρο της Αθήνας το Σάββατο 3 Νοέμβρη, θεωρώντας πως παρά τις πολιτικές διαφορές και τις διαφορετικές αφετηρίες η κοινή δράση και ο συντονισμός κομμουνιστών, αναρχικών, αριστερών, εργαζομένων και νεολαίων αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για μια νέα επανεκκίνηση και αντεπίθεση του αντιφασιστικού κινήματος. Αυτή η πορεία και άλλες παρόμοιες πρωτοβουλίες μπορούν να δώσουν το μήνυμα ότι υπάρχει ένα αξιόλογο δυναμικό που όπως έπραξε όλο το προηγούμενο διάστημα θα συνεχίσει να δίνει τη μάχη απέναντι στο φασισμό και να αποτελέσουν παράλληλα την αφετηρία μια νέας μαχόμενης αντιφασιστικής δικτύωσης που μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα χρήσιμη στο άμεσο μέλλον.
