Ασύρματοι δελτάδων ακούγονται ακριβώς έξω από την πόρτα του σπιτιού μου καθώς γράφω.
Μόλις επέστρεψα από μία πορεία πολλών χιλιάδων ανθρώπων, που δεν θα τη δείξει μάλλον κανένα κανάλι. Μπορεί για λίγο, ίσως ένα πλάνο, ανάμεσα στις δηλώσεις των συνδικαλιστών της αστυνομίας που έχουν πιάσει στασίδι στα παράθυρα.
Μία ειδοποίηση μου ήρθε πριν λίγο: “Η σελίδα σας δεν είναι πλέον δημοσιοποιημένη”.
Το Facebook αποφάσισε ότι μια ολοκληρη πολιτική οργάνωση της Αριστεράς, η Συνάντηση, δεν μπορεί να έχει λόγο στο συγκεκριμένο μέσο και συνεπώς θα λογοκριθεί και η σελίδα της θα πέσει.
Είμαστε στο σημείο που όποιος/α υπερασπίζεται το νόμιμο αίτημα ενός κρατούμενου απεργού πείνας, όποιος/α μιλάει για δικαιώματα και δημοκρατία, όποιος/α παλεύει για να μην πεθάνει κρατούμενος απεργός πείνας πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια στην Ευρώπη αντιμετωπίζεται με απρόκλητο ξύλο και φίμωση, σε όλα τα επίπεδα.
Στην αρένα των social media το φιλοθέαμον κοινό διψάει για αίμα, ταϊσμένο από την πιό ακροδεξιά κυβέρνηση από τη χούντα και τα μπουκωμένα από χρήμα ΜΜΕ της. Αποκομμένοι ο ένας από τον άλλο-καραντίνα και αποξένωση- o κόσμος σκληραίνει κάθε μέρα που περνάει υπό αυτήν την συνθήκη. Ας μην μας κάνει εντύπωση η απομάκρυνση μίας σημαντικής μερίδας της κοινωνίας από δημοκρατικά ένστικτα που θεωρούνταν δεδομένα για τη χώρα μας. Δεν ήρθε από το πουθενά.
Αλλά μην μετράμε το μπόι του αντιπάλου ψηλότερα από ότι πραγματικά είναι.
Κάποιοι/ες μιλάνε.
Όχι λίγοι. Όχι ασήμαντοι. Όχι αόρατοι.
Υπερασπίζονται το δίκαιο αίτημα του απεργού πείνας, σε πείσμα των καιρών. Ξέρουν ότι η αξιοπρέπεια είναι στάση ζωής, είναι δύσκολη απόφαση κάποιες φορές, με επιπτώσεις, αλλά κάποιες φορές δεν έχεις άλλη επιλογή. Πρέπει να μιλήσεις. Γιατί αν δεν μιλήσεις εσύ, δεν θα μιλήσει ούτε ο διπλανός σου. Και έτσι απλώνεται η σιωπή πάνω από τις κοινωνίες.
Ίσως λογοκριθεί και αυτό το post και πέσει το προφίλ μου. Ίσως και όχι. Αλλά πραγματικά δεν παίζει κανένα ρόλο. Η Αριστερά με έμαθε ότι οι αγώνες δίνονται στο δρόμο. Ούτε στα Social Media, ούτε στο σπίτι μου. Αν κλείνουν οι δρόμοι θα ανοίξουμε άλλους. Αυτό καναμε πάντα.
Σήμερα όταν ξεκίναγε η πορεία, παρατήρησα ότι περπατούσαμε ο ένας πάνω στον άλλον, φοβισμένοι. Θυμήθηκα τα λόγια ενός συντρόφου μου πριν κάποια χρόνια, όταν βρεθήκαμε μαζί σε μία πορεία στην Τουρκία: “Κοίτα πώς φαίνεται το αυταρχικό καθεστώς, απίστευτο. Ο κόσμος είναι δίπλα-δίπλα στην πορεία, περπατάνε όλοι/ες μαζί”.
Στο μυαλό μου ήρθαν 3 κοπέλες, όχι πάνω από 20 χρονών, που την Παρασκευή προσπαθούσαν να προσεγγίσουν την ήδη κυκλωμένη από ΜΑΤ συγκέντρωση στην Ομόνοια και στάθηκαν δίπλα μου στο φανάρι:
-“Δεν μπορώ να πάω εκεί, φοβάμαι”, είπε η μία στην άλλη και τις σταμάτησε.
-“Και εγώ φοβάμαι”, είπε η τρίτη, “αλλά θα είμαστε μαζί”.
Και της έπιασε το χέρι. Και πήγαν στην πορεία.
Νίκη στην απεργία πείνας του ΔΚ.
