Η Ελλάδα μοιάζει να ζει ένα μόνιμο παράδοξο: Τα κέρδη των επιχειρήσεων διογκώνονται, ορισμένοι αριθμοί ευημερούν, αλλά την ίδια στιγμή οι περισσότερες/οι από εμάς νιώθουν ότι δεν έχουν καμία προοπτική: Το εισόδημα μας δε φτάνει για να βγει ο μήνας, τα ωράρια δουλειάς έχουν γίνει εξαντλητικά, τα ενοίκια και το σουπερμάρκετ είναι πανάκριβα, πολλοί δεν μπορούμε να πάμε διακοπές, τα δημοκρατικά μας δικαιώματα συρρικνώνονται, το περιβάλλον καταστρέφεται. Το μέλλον μοιάζει δυστοπικό. Δεν είναι όμως παράδοξο: Είναι η ίδια πολιτική που γιγαντώνει τα κέρδη, αυτή που διαλύει τις ζωές μας.
Η κυβέρνηση της ΝΔ φθείρεται μετά από τόσες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και πολιτικές που όχι μόνο κάνουν τις ζωές μας πιο δύσκολες, αλλά τις κλέβουν κυριολεκτικά: Τέμπη, Πύλος, εργατικά δυστυχήματα, κατάρρευση συστήματος υγείας, διάλυση πολιτικής προστασίας. Αλλά και από τα πολλαπλά σκάνδαλα. Η θεσμική αντιπολίτευση συγκλίνει ουσιαστικά στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, δεν έχει αξιοπιστία, ενώ δεν τολμάει καν να υποσχεθεί ούτε τα στοιχειώδη. Ο κοσμος μας καταλαβαίνει ότι δεν έχει και πολλά να περιμένει από την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, ούτε πρέπει να περιμένει παθητικά τις εκλογές· το ζήτημα σήμερα είναι κυρίως να ανασυγκροτηθεί η κοινωνική αντιπολίτευση, οι αγώνες που θα σταματήσουν και θα ανατρέψουν όσα φέρνει η κυβέρνηση και η κυρίαρχη κοινωνική τάξη που εκπροσωπεί. Αγώνες που χρειάζονται συλλογικότητες, διεκδικητικά αιτήματα, και τρόπους διεκδίκησης που να μπορούν να νικάνε. Αγώνες που μπορούν να συμβάλλουν στο να ρίξουμε την κυβέρνηση της ΝΔ – και ο κόσμος θέλει να αγωνιστεί όπως έδειξαν οι τεράστιες κινητοποιήσεις για τα Τέμπη. Μέσα από μια τέτοια κατεύθυνση μπορούν να υπάρξουν και οι προϋποθέσεις για μια ενωτική πολιτική παρέμβαση σε όλες τις μάχες της περιόδου που θα εμπνέει και δε θα βασίζεται στο “λιγότερο κακό”.
Όλα αυτά, σε ένα κόσμο που βρίσκεται σε βαθιά περιδίνηση. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους (και η Ελλάδα μεταξύ τους) αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να κρατήσουν την πρωτοκαθεδρία, πυροδοτώντας πολέμους, στηρίζοντας τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού που αντιστέκεται ηρωικά. Απέναντι σε αυτούς, αλλά και στις κυβερνήσεις μας που έχρισαν το Ισραήλ στρατηγικό σύμμαχο, και εμείς και οι λαοί του κόσμου λένε “όχι στο όνομά μας”. Δε θα πολεμήσουμε μεταξύ μας για τα συμφέροντα των “από πάνω”, θα δώσουμε μάχη για να σταματήσει η κούρσα των εξοπλισμών που ξοδεύει το δημόσιο πλούτο και υποτιμάει τις κοινωνικές ανάγκες στο βωμό μιας βιομηχανίας θανάτου. Ούτε έχουμε αυταπάτες για το ρόλο του άλλου αναδυόμενου ιμπεριαλιστικού πόλου: κοιτάζει τα δικά του συμφέροντα, όπως αποδεικνύει η απραξία του στην Παλαιστίνη ή οι συζητήσεις Τραμπ – Πούτιν για την μοιρασιά των εξορύξεων στην Αλάσκα.
- Να συμβάλουμε στην κοινή δράση των δυνάμεων της μαχόμενης αριστεράς και του κόσμου που θέλει να αγωνιστεί. Και να συμβάλουμε αυτό να γίνει σε όλους τους χώρους δουλειάς και σπουδών, στις γειτονιές, σεβόμενοι τη δημοκρατία των αποφάσεων όσων αγωνίζονται σε κάθε μέτωπο, υπερασπιζόμενοι τόσο τις βασικές πολιτικές μας αρχές, όσο και μια συντροφική κουλτούρα συνύπαρξης και δράσης.
- Να ανοίξουμε δημόσια και με ενωτικούς όρους μια προγραμματική συζήτηση σε όλο το εύρος των θεμάτων που μας βάζει η εποχή. Συνδεδεμένα, και σε διαρκή διάλογο με τους αγώνες. Με επίγνωση για τη δυσκολία του εγχειρήματος, χωρίς όμως ταυτόχρονα απλώς να αθροίζουμε αιτήματα. Αλλά στο πλαίσιο μιας λογικής “μεταβατικού προγράμματος”, δηλαδή ενός πλέγματος αιτημάτων που είναι μαχητά στο σήμερα, αλλά ταυτόχρονα δείχνουν προς μια εναλλακτική, σοσιαλιστική κοινωνική οργάνωση, που θα περάσει από την σκληρή αναμέτρηση με τους κυρίαρχους. Η ίδια η εμπειρία μας μια δεκαετία πριν, μας δίδαξε πώς αντιδρούν οι κυρίαρχοι όταν αμφισβητείται η εξουσία τους· χρειάζεται λοιπόν να προετοιμαστούμε αντίστοιχα.
- Να συγκροτήσουμε έναν κοινό πολιτικό χώρο, που θα μπορεί να συζητάει και να αποφασίζει δημοκρατικά και ανοιχτά, συμπεριλαμβάνοντας τις οργανώσεις που παίρνουμε αυτή την πρωτοβουλία, όποια άλλη οργάνωση θέλει στην πορεία να συμμετέχει, αλλα και τον κόσμο του αγώνα που ενδιαφέρεται για το εγχείρημα, και σημερα δεν εντάσσεται σε κάποια πολιτική οργάνωση. Μέσα από συνελεύσεις που θα συζητάνε και θα οργανώνουν τη συγκεκριμένη δράση τους, αλλά θα συναποφασίζουν και τις κεντρικές κατευθύνσεις.
