Πριν λίγες μέρες ο Υπουργός Παιδείας παρουσίασε στο υπουργικό συμβούλιο το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία με τον τίτλο «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» που, μέσα σε άλλα, προβλέπει την ίδρυση ιδιωτικών τμημάτων, παρακάμπτοντας ουσιαστικά το άρθρο 16 που εξασφαλίζει τα αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν πανεπιστήμια, ένα συνταγματικό άρθρο που κατοχυρώθηκε από μαζικούς μεταπολιτευτικούς αγώνες του λαού και της νεολαίας. Η Νέα Δημοκρατία, εφόσον δεν μπορεί να προχωρήσει σε Συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 16, που παραμένει ο στόχος της και κόντρα στις δηλώσεις σύσσωμης της πανεπιστημιακής κοινότητας, επιδιώκει μια συνταγματική εκτροπή για να μπορέσει να το πραγματοποιήσει και να προβεί στη δημιουργία ενός νέου, κερδοφόρου πεδίου για το κεφάλαιο. Στην πραγματικότητα, μιλάμε για ένα σχέδιο νόμου που έρχεται να οξύνει στο μέγιστο την επίθεση στον δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό χαρακτήρα των πανεπιστημίων, σε μια κατεύθυνση «εξευρωπαϊσμού» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σύμφωνα με τις επιταγές των Ε.Ε., ΟΟΣΑ και Μπολόνια.
Φυσικά αυτή η επίθεση δεν έρχεται σαν κεραυνός εν αιθρία αλλά στηρίζεται σε όλες τις επιθέσεις του προηγούμενου διαστήματος στην παιδεία μέσω της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Από την κατάργηση του ασύλου το 2019 μέχρι τον νόμο Κ-Χ για πανεπιστημιακή αστυνομία, ενιαία ψηφοδέλτια, πειθαρχικά και διαγραφές κλπ, η κυβέρνηση προσπάθησε να διαλύσει τους Φοιτητικούς Συλλόγους και τις συλλογικές τους διεκδικήσεις, τις δομές δηλαδή εκείνες που επιτρέπουν σε φοιτητές/τριες/τα να απαντάνε μαζικά στα αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια των κυβερνήσεων, να διεκδικούν καλύτερους όρους σπουδών και προοπτικής και να συνδέονται με τα ευρύτερα κοινωνικά κινήματα αλλά και να εντατικοποιήσει ακόμη περισσότερο το φοιτητικό υποκείμενο, μέσω των διαγραφών, με σκοπό την «κατάλληλη» μετάβαση του στην αγορά εργασίας. Δεν δίστασε ακόμη και να χρησιμοποιήσει ακραία βία και καταστολή, μέσα και έξω από τις σχολές, σε μια κατεύθυνση τρομοκράτησης και πειθάρχησης του φοιτητικού σώματος με σκοπό να αποτρέψει τους συλλογικούς αγώνες και την αναβαθμισμένη πολιτική δραστηριότητα μέσα στις σχολές. Παράλληλα εξαπέλυσε επιθέσεις στην εργασιακή προοπτική και τα πτυχία, με μία σειρά νόμων, όπως αυτό της εξίσωσης των πτυχίων με των κολεγίων, σηματοδοτώντας την πρώτη «παράβλεψη» του άρθρου 16, ή την απόσπαση της παιδαγωγικής επάρκειας από μια σειρά σχολών, αποκόπτωντας έτσι επαγγελματικά δικαιώματα από τα πτυχία και συμπιέζοντας προς τα κάτω τους όρους εργασίας των αποφοίτων. Την ίδια στιγμή, οξύνει τους ταξικούς φραγμούς για την πρόσβαση στην τριτοβάθμια παιδεία μέσω της ΕΒΕ που αφήνει εκτός πανεπιστημίου το ⅓ των υποψηφίων κάθε χρόνο και οδηγεί σε κλείσιμο τμήματα δημοσίων ΑΕΙ, οδηγώντας το δυναμικό αυτό σε ιδιωτικές σχολές (ΙΕΚ, κολλέγια κλπ). Σε επίπεδο ρητορείας, η ΝΔ, προσπαθεί να δαιμονοποιήσει το δημόσιο, δωρεάν πανεπιστήμιο συνδέοντάς το με την ανομία και την υποτέλεια για να μπορέσει να εγκαθιδρύσει ως κοινωνικό αίτημα την ίδρυση ιδιωτικών στην βάση του «εξευγενισμού και των δημοσίων». Όλα αυτά τα μέτρα λειτουργούν ως βάση για το επερχόμενο νομοσχέδιο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τι σημαίνει όμως ίδρυση ιδιωτικών σχολών για την παιδεία;
Βασικό αποτέλεσμα αυτής της κίνησης, λαμβάνοντας υπόψην την ήδη ακραία υποχρηματοδότηση, θα είναι η εύρεση πόρων από το ίδιο το πανεπιστήμιο για την κάλυψη των αναγκών του. Αυτό θα οδηγήσει σε μια διττή κατάσταση, από τη μία στην όλο και μεγαλύτερη εισχώρηση των επιχειρηματικών συμφερόντων στη χρηματοδότηση των δημοσίων πανεπιστημίων σε μορφή συμφωνιών με αντάλλαγμα έρευνες ή άλλες επικερδείς δραστηριότητες για τις επιχειρήσεις και, από την άλλη, στη μετακύλιση του κόστους στους ίδιους τους φοιτητές με τη μορφή διδάκτρων, θέτοντας επιπλέον ταξικούς φραγμούς στις σπουδές. Η ύπαρξη ιδιωτικών πανεπιστημίων, που θα εγκολπώνουν πρώτα όλες τις αναδιαρθρωτικές τομές, θα λειτουργούν ως μοχλοί πίεσης για τα δημόσια ΑΕΙ μέσα από τον νόμο για την «αξιολόγηση με αντικειμενικά κριτήρια», από τον οποίο θα προκύπτει η χρηματοδότηση, τα δημόσια πανεπιστήμια θα αναγκάζονται να εφαρμόζουν κάθε τομή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, που θα σημαίνει περαιτέρω διάλυση του χαρακτήρα τους. Παράλληλα, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, θα είναι δημιουργημένα από το κεφάλαιο και άμεσα συνδεδεμένα με αυτό, θα παρέχουν εξειδικευμένα προγράμματα σπουδών, με βάση τις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς εργασίας κόντρα στην γενική γνώση του αντικειμένου, κάτι που θα οδηγήσει σε κατακερματισμό των τίτλων σπουδών και σε διάσπαση των επαγγελματικών δικαιωμάτων, πιέζοντας προς τα κάτω την επαγγελματική προοπτική όλων των αποφοίτων, ενώ θα ωθεί σε ένα αέναο κυνήγι πιστοποιήσεων και επανακατάρτισης όσες μπορούν οικονομικά να το αντέξουν. Μάλιστα, λόγω της πίεσης για «ανταγωνισμό & αποδοτικότητα» προς τα δημόσια, δεν είναι απίθανο μια τέτοια κατεύθυνση να ακολουθήσουν και τα δημόσια ΑΕΙ. Ο ανταγωνισμός αυτός θα καλλιεργείται και στα ίδια τα φοιτητά που θα μπαίνουν σε μια κόντρα βαθμοθηρίας και «καλύτερης κατάρτισης» μεταξύ τους, οξύνοντας την εντατικοποίηση αλλά και θα δημιουργεί φοιτητές και μελλοντικούς εργαζομένους μακριά από κάθε συλλογική διεκδίκηση, έτοιμους για κάθε παράλογη απαίτηση των εργοδοτών.
Βλέπουμε ήδη πως ένας τρόπος διοίκησης και λειτουργίας του πανεπιστημίου που προσιδιάζει περισσότερο σε ιδιωτικού, με πλήρη απουσία δημοκρατίας, έχει αρχίσει να εφαρμόζεται. Η εγκαθίδρυση Συμβουλίων Διοίκησης που απαρτίζονται από 6 μέλη ΔΕΠ και 5 εξωπανεπιστημιακά μέλη (επιχειρηματίες, CEOs κλπ.) που καμία σχέση δεν έχουν με τα πανεπιστήμια παρά μόνο με την αγορά εργασίας, ο αποκλεισμός των εκλεγμένων εκπροσώπων των Φ.Σ. από τα αποφασιστικά όργανα (ΓΣ τμημάτων, Σύγκλητοι) & η απαξίωση των αποφάσεων των οργάνων τους, συνθέτουν ένα αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας μακριά από τις ανάγκες των φοιτητριών και της κοινωνίας. Η ίδρυση ιδιωτικών σχολών και η πίεση προς τα δημόσια θα εντείνει αυτό το αυταρχικό πλαίσιο αλλά και θα περιορίσει περαιτέρω την πολιτική και συνδικαλιστική δράση — κάτι που στα ιδιωτικά θα είναι απαγορευμένο.
Αυτό είναι λοιπόν το «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» που οραματίζονται. Ένας χώρος αποστειρωμένος, χωρίς συλλογικές αναπαραστάσεις και μακριά από τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Ένα πανεπιστήμιο που θα μετατραπεί σε «μεταβατική περίοδο» για την αγορά εργασίας χάνοντας κάθε κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα εντός του. Ένα πανεπιστήμιο με ταξικούς φραγμούς για την πρόσβαση σε αυτό και πολλά εμπόδια για την ολοκλήρωση των σπουδών. Ένα πανεπιστήμιο που θα παρέχει πτυχία με πρόσκαιρη αξία που θα οδηγούν, όσο υπάρχει η ανάγκη για αυτά, σε επισφαλείς και ελαστικές εργασίες. Δεν θα τους περάσει! Και στο παρελθόν το φοιτητικό και ευρύτερα το λαϊκό κίνημα κατάφεραν να αποτρέψουν αυτές τις κινήσεις και να προστατεύσουν τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα των ΑΕΙ. Η ΑΡΕΝ, τα ΕΑΑΚ και οι υπόλοιπες αγωνιστικές δυνάμεις, ενωτικά και δυναμικά καταφέραμε στο παρελθόν σημαντικές νίκες, όπως η αποτροπή της πανεπιστημιακής αστυνομίας και το πανελλαδικό σαμποτάζ των ηλεκτρονικών εκλογών και σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσουμε ενόψει της κατάθεσης του νομοσχεδίου!
Με εργαλεία μας τις μαζικές Γενικές Συνελεύσεις και τους Συλλόγους μας, θα υπερασπιστούμε τη δημόσια – δωρεάν παιδεία και το μέλλον μας, ενάντια στην παράκαμψη του άρθρου 16. Θα παλέψουμε για ένα πραγματικά δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, στο οποίο θα σπουδάζουμε όλοι και όλες, και για ενα μέλλον που δε θα μοιάζει αβέβαιο. Η νεα γενια χρόνια με τα χρόνια στερούμαστε όλο και περισσότερα. Θα βγούμε μπροστά μαχητικά για το δικαίωμα μας στις δωρεάν σπουδές, για το δικαίωμα μας στο μέλλον μας!
ΚΑΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΠΑΡΑΚΑΜΨΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 16 ΚΑΙ ΙΔΡΥΣΗ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ!
ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΤΕΘΕΙ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ!
ΚΑΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΔΙΔΑΚΤΡΑ, ΔΩΡΕΑΝ & ΚΑΘΟΛΙΚΕΣ ΠΑΡΟΧΕΣ!
ΠΤΥΧΙΑ ΙΣΧΥΡΑ ΚΑΙ ΕΝΙΑΙΑ, ΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ!
