Η Ζιζέλ Πελικό, είναι μια γυναίκα από τη Γαλλία η ιστορία της οποίας μας ταράζει κάθε φορά που εμφανίζεται στο timeline μας, κάθε φορά που διαβάζουμε ή ακούμε κάτι για αυτήν.
Η Ζιζέλ Πελικό, επιμένοντας να γίνει η δίκη της δημόσια, κατέθεσε κάποιες μέρες πριν, υπενθυμίζοντας σε όσους το ξεχνούν: όσες υφίστανται βιασμούς, παρενοχλήσεις, κακοποιητικές συμπεριφορές δεν φέρουν οι ίδιες την ευθύνη για αυτό.
Κι ούτε αφορά αυτό κάποιους άλλους, παρά άντρες, καθημερινούς, της διπλανής πόρτας ή ακόμα και της ίδιας, άντρες τους οποίους καλούνται να εμπιστευτούν ξανά.
Βέβαια, όπως σε κάθε τέτοια συζήτηση, έτσι και στη δίκη των βιαστών της, αυτό που συστηματικά γίνεται είναι μια προσπάθεια ψυχιατρικοποίησης της έμφυλης βίας, και σκιαγράφησης ενός συζύγου με χαρακτηριστικά που παραπέμπουν στη μυθολογία – ενός τέρατος, ενός “ψυχικά ασθενούς”, μιας εξαίρεσης που έχει απόσταση από τον κανόνα.
“Δεν είναι όλοι έτσι” ακούμε συγχρόνως. “Κι όμως”, απαντάμε, “δεν είναι αυτό που έχει σημασία εδώ”.
Κι όμως, είναι έτσι αυτό το σύμπλεγμα εξουσίας, η πατριαρχία, είναι έτσι κοινωνικά κατασκευασμένο το φύλο, που η ίδια η πρόσληψη του συνεπάγεται και αντίστοιχη κατανομή προνομίων ή καταπίεσης, ρόλων, αποκλεισμών.
Αυτό είναι που απορρίπτουμε λοιπόν: μια συνθήκη που χρειάζεται να ειπωθούν τόσα πολλά για να μιλήσουμε για τα στοιχειώδη, κι όμως επιβάλλονται σιωπές. Και ακόμα κι αυτές είναι και έμφυλα καταμερισμένες.
Δεν ξέρουμε με ποιες λέξεις να γράψουμε για αυτή την ιστορία καλύτερα και την παρακαταθήκη που μας αφήνει από τις δικές της :
«Ήθελα όλες οι γυναίκες που έχουν υπάρξει θύματα βιασμού –
όχι μόνο όταν έχουν ναρκωθεί, ο βιασμός υπάρχει σε κάθε επίπεδο – να πουν: Η κυρία Πελικό το έκανε, μπορούμε κι εμείς.
Όταν σε βιάζουν, υπάρχει ντροπή,
αλλά αυτή η ντροπή δεν είναι δική μας – ανήκει σε εκείνους.»
