Όπως έλεγαν παλιότερα, η Γαλλία είναι ένα «πολιτικό εργαστήρι» όπου, κάποτε, επωάζονται διεργασίες που αφορούν συνολικότερα την Ευρώπη.
Η απρόσμενη νίκη του αριστερόστροφου Νέου Λαϊκού Μετώπου (NFP) στις πρόσφατες κοινοβουλευτικές εκλογές ήταν μια βαθιά ρωγμή στην αντίληψη που λέει ότι οι δεξιόστροφες πολιτικές εξελίξεις είναι πλέον μονόδρομος στην Ευρώπη.
Η νίκη του NFP στηρίχθηκε πάνω σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα που συνδύαζε τη δέσμευση για ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις (με αιχμή την κατάργηση του νόμου-καρμανιόλα για το ασφαλιστικό και την απαίτηση για αύξηση του κατώτατου μισθού στα 1.600 ευρώ), την απόρριψη των ρατσιστικών-αντιμεταναστευτικών πολιτικών που επιβλήθηκαν τα τελευταία χρόνια και μια σαφή δήλωση αλληλεγγύης στον αγώνα των Παλαιστινίων.
Κυρίως, όμως, στηρίχθηκε σε μια γρήγορη και συνεκτική συσπείρωση των εργατικών, κοινωνικών, δημοκρατικών και περιβαλλοντικών οργανώσεων του κινήματος από τα κάτω, που επέβαλαν τη μορφή της πολιτικής ενότητας του NFP πάνω στα διαφορετικά και αποκλίνοντα «επιτελεία» του χώρου που στη Γαλλία παραδοσιακά αποκαλείται Αριστερά.
Η συσπείρωση και η παρέμβαση του κόσμου από τα κάτω στην εκλογική διαδικασία, είχε ως αποτέλεσμα μια πρώτη σαφή πολιτική επιτυχία: Ακύρωσε (έστω προσωρινά) την πιθανότητα ανόδου στην κυβερνητική εξουσία του ακροδεξιού-ρατσιστικού κόμματος της Μαρίν Λεπέν. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο υποτίμησης αυτής της επιτυχίας. Το κόμμα της Λεπέν, με γνωστές φασιστικές ρίζες, είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα ρεύματα της σύγχρονης ακροδεξιάς και μια εκλογική νίκη του, σε μια χώρα με το ειδικό βάρος της Γαλλίας, θα μπορούσε να αποτελεί «σημείο καμπής» των πολιτικών εξελίξεων σε όλη την Ευρώπη.
Την επόμενη μέρα των εκλογών, οι μεγάλες εργοδοτικές οργανώσεις έθεσαν με αυστηρότητα τα όρια που βάζει η κυρίαρχη τάξη στις πολιτικές προοπτικές: αποκλείεται κάθε συζήτηση για «στροφή» προς την κατεύθυνση που βάζει το πρόγραμμα του NFP γιατί αυτό οδηγεί, λέει, σε μεγάλη «σπατάλη πόρων», που θα επιφέρει εκτίναξη του γαλλικού χρέους, μέσα σε μια επικίνδυνη διεθνή οικονομική συγκυρία. Αποκλείεται, επίσης, κάθε ανοχή προς μια πιθανή κυβέρνηση της Αριστεράς, κάθε ανοχή προς ένα στελεχικό δυναμικό που αντιμετωπίζεται από τον Τύπο ως «αριστερισμός», «ισλαμο-αριστερισμός» και «αντισημιτισμός».
Ο Μακρόν έσπευσε, ασφαλώς, να ευθυγραμμιστεί. Στην πατρίδα της αστικής δημοκρατικής παράδοσης, σχηματίστηκε μια κυβέρνηση που στηρίζεται στους ηττημένους των εκλογών, με επικεφαλής τον Μισέλ Μπαρνιέ, στέλεχος της υπερσυντηρητικής πτέρυγας της παραδοσιακής γαλλικής Δεξιάς. Είναι μια κυβέρνηση-όμηρος της Λεπέν και ευθυγραμμισμένη πάνω στους βασικούς πολιτικούς στόχους της ακροδεξιάς. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη πολιτική εμπειρία για να καταλάβει κανείς ότι αυτή η ιδιόμορφη «συγκατοίκηση» του ρεύματος του ακροκεντρώου μακρονισμού με τη σκληρή Δεξιά και την ακροδεξιά, αν αφεθεί απερίσπαστη, θα λειτουργήσει ως προπαρασκευαστική περίοδος για μια μελλοντική νίκη της Λεπέν. Οι απαντήσεις από τα κάτω άρχισαν έγκαιρα και εκδηλώθηκαν δυναμικά. Στις βδομάδες που πέρασαν, σε περισσότερες από 150 γαλλικές πόλεις οργανώθηκαν μεγάλες πολιτικές διαδηλώσεις ενάντια στο «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα» του Μακρόν. Τα συνδικάτα υποχρεώθηκαν να αρχίσουν ένα απεργιακό πρόγραμμα δράσης απαιτώντας στο δρόμο πλέον την επιβολή του προγράμματος του NFP.
Αυτή η δύναμη διατηρεί, ως τώρα, τη συνοχή και την ανθεκτικότητα του NFP απέναντι στις καθεστωτικές πιέσεις. Γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες: στο εσωτερικό του NFP, υπάρχουν δυνάμεις όπως το Σοσιαλιστικό Κόμμα Γαλλίας, με βαριές ευθύνες για την επιβολή των σοσιαλφιλελεύθερων πολιτικών, που είναι έτοιμες ανά πάσα στιγμή να επιστρέψουν στο «δοκιμασμένο» καθεστωτικό δρόμο.
Η ίδια η συμμετοχή τους στο NFP είναι απότοκο συγκεκριμένων συνθηκών που δημιουργήθηκαν στη Γαλλία: της μακράς περιόδου αγωνιστικών αντιστάσεων (από τα Κίτρινα Γιλέκα ως τις μεγάλες απεργίες για το συνταξιοδοτικό), της σταδιακής αποδυνάμωσης των ρεφορμιστικών-σοσιαλφιλελεύθερων ηγεσιών, της ανόδου της δύναμης της Ανυπότακτης Γαλλίας, του πολιτικού ριζοσπαστισμού που ενισχύθηκε στα προάστια και στις φτωχές εργατογειτονιές κλπ.
Γι’ αυτό όσοι εδώ επιχειρούν να «αντιγράψουν» την επιτυχία του NFP, στρέφονται σε αντίθετη-δεξιόστροφη κατεύθυνση: οι από τα πάνω εκλογοκεντρικές συμμαχίες με στόχο, δήθεν, «να ηττηθεί ο Μητσοτάκης», δεν έχουν καμιά σχέση με τη δυναμική που εκδηλώθηκε στη Γαλλία. Η σύνδεση των κινημάτων με τον αριστερό πολιτικό ριζοσπαστισμό, ο οποίος αποκρυσταλλώθηκε στο NFP, για εμάς αποτελεί παράδειγμα για το πώς τα κινήματα πρέπει και μπορούν να συνομιλούν με το ερώτημα της πολιτικής εκπροσώπησης του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας.
Δεν παραγνωρίζουμε τις αντιφάσεις μιας Αριστεράς που δυσκολεύεται να υπερβεί τα όρια του κοινοβουλευτικού δρόμου, που πιέζεται για υποταγή στους πολέμους του ΝΑΤΟ και στις ιδιαίτερες βλέψεις του γαλλικού ιμπεριαλισμού.
Όμως θεωρούμε ότι το κεντρικό «μήνυμα» που έρχεται από τη Γαλλία είναι ότι η ανασυγκρότηση μιας μαζικής και αποτελεσματικής ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι πέρα από αναγκαία και εφικτή. Δεν είναι κάτι εύκολο, ούτε στη Γαλλία ούτε διεθνώς. Ακριβώς γι’ αυτό οι εμπειρίες από τα βήματα που γίνονται παντού προς αυτήν την κατεύθυνση, έχουν μεγάλη σημασία για τον αγώνα όλων μας.
Αυτά σας καλούμε να συζητήσουμε με τον Ολιβιέ Μπεζανσενό, ένα ηγετικό στέλεχος του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA – L’ Anticapitaliste), με μακρά διαδρομή στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, που μαζί με πολλούς άλλους, παλεύουν συστηματικά στη Γαλλία για να φτάσει στη νίκη ο αγώνας των εκατομμυρίων ανθρώπων που στήριξαν στο δρόμο και στην κάλπη την απάντηση της Αριστεράς, μέσα σε μια δοκιμασία ιστορικών διαστάσεων.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 8/11 στις 19:00, Πάντειο Πανεπιστήμιο, Αθήνα
—
Αναμέτρηση – Οργάνωση για μια νέα κομμουνιστική Αριστερά
ΑΠΟ – Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα
ΔΕΑ – Διεθνιστική Εργατική Αριστερά
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
ΚΕΜΑ – Κίνηση Ενωτικής Μαχόμενης Αριστεράς
Μετάβαση – Οργάνωση για την κομμουνιστική προοπτική
