Σε μια συνθήκη που ο ακροδεξιός λόγος διατρανώνει την παρουσία του κάθε μέρα, βγαίνουμε στο δρόμο γιατί θυμόμαστε: τον Παύλο Φύσσα που τον δολοφόνησε νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Θυμόμαστε τον Σαχζάτ Λουκμάν που τον δολοφόνησε νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Θυμόμαστε τις επιθέσεις τους Αιγύπτιους αλιεργάτες, και στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ.
Θυμόμαστε όμως και την πλευρά της αλληλεγγύης. Θυμόμαστε τις δυο κοπέλες, αυτόπτες μάρτυρες στη δολοφονία του Παύλου, που δε φοβήθηκαν μπροστά στο τέρας του φασισμού και υπέβαλαν τις εαυτές τους στον συχνά εξαντλητικό θεσμό της δικαστικής δικαιοσύνης για να καταθέσουν όσα είδαν, με πλήρη γνώση των κινδύνων αλλά και με πολλή αυταπάρνηση.
Θυμόμαστε τους εκατοντάδες και τα χιλιάδες μέλη του αντιφασιστικού κινήματος, που ενσώματα αντιστάθηκαν στην ακροδεξιά καθίζηση στην οποία παραδινόταν η ελληνική κοινωνία εκείνη την εποχή και δεν άφησαν σπιθαμή χώρου στους φασίστες στις γειτονιές, τα σχολεία, τους χώρους εργασίες, τις πλατείες και τις σχολές- σε κάθε κοινωνικό χώρο.
Θυμόμαστε τις χιλιάδες κόσμου έξω από το Εφετείο την ημέρα της απόφασης. Τις αγκαλιές και τα χειροκροτήματά τους που σύντομα διαδέχτηκαν δακρυγόνα και κρότοι λάμψης από τα ΜΑΤ.
Σε μια συνθήκη που το κράτος και η κυβέρνηση σιωπούν μπροστά στη Γενοκτονία που διαπράττεται στην Παλαιστίνη, σε μια Ευρώπη που μόλις χθες η Γερμανία έκλεισε τα σύνορά της, δε μπορούμε να μείνουμε παρατηρητ(ρι)ες μπροστά σε ένα έργο που έχει ξαναπαίξει και ξέρουμε πως εξελίσσεται.
Εμείς είμαστε με τις μέλισσες.
Βγαίνουμε στο δρόμο, να μην μείνει ούτε σπιθαμή για τους φασίστες.
