Μέσα σε 7 μήνες έχουμε βρεθεί αντιμέτωπες με 15 γυναικοκτονίες. Σύντροφοι, σύζυγοι, φίλοι είναι αυτοί που καθόρισαν τις ζωές των 15 αυτών γυναικών που δεν βρίσκονται μαζί μας σήμερα. Το προνόμιο του άνδρα να ορίζει, να περιορίζει τις ζωές μας κι εν τέλει να έχει τον τελευταίο λόγο αν θα ζήσουμε ή όχι αναπαράγεται ανά τους αιώνες μέσα στην πατριαρχική κοινωνία που ζούμε. Η πεποίθηση ότι τα σώματα των θηλυκοτήτων, τα σώματά μας είναι ιδιοκτησία ενός άνδρα από τη στιγμή που γεννιόμαστε και σε κάθε φάση της υπόλοιπης ζωής μας είναι το εφαλτήριο της έμφυλης βίας που δεχόμαστε καθημερινά.
Μέσα σε 48 ώρες τρεις γυναίκες δολοφονήθηκαν από συζύγους και συντρόφους που πίστευαν ότι έχουν την απόλυτη εξουσία πάνω τους. Δύο ενήλικες γυναίκες και μια ανήλικη κοπέλα, δύο ελληνίδες και μια αλβανίδα. Τρεις διαφορετικές γυναίκες, τρεις διαφορετικές περιπτώσεις που βρέθηκαν αντιμέτωπες με το ίδιο πρόβλημα, το ίδιο έγκλημα. Γιατί η πατριαρχία καταπιέζει όσες και όσα αποκλίνουμε από τα ετεροκανονικά μάτσο πρότυπα, ώσπου να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε. Πίσω από κλειστές πόρτες, με την αστυνομία να φέρει ευθύνη για την αδιαφορία που επιδεικνύει στις καταγγελίες για έμφυλη βία καμία μας δεν είναι ασφαλής.
Πόσες άλλες νεκρές χρειάζονται για να λάβει η Πολιτεία τα κατάλληλα μέτρα; Πόσες άλλες νεκρές μέχρι να κατοχυρωθεί νομικά το ιδιώνυμο έγκλημα της γυναικοκτονίας;
Μέχρι να σταματήσει η πατριαρχία να μας σκοτώνει, εμείς θα είμαστε στον δρόμο, για εκείνες που χάσαμε, για όσες φοβούνται, για όσες δεν μίλησαν, όσες βγήκαν να καταγγείλουν και η αστυνομία τους έκλεισε το στόμα, για όλες και όλα μας.
Σήμερα Τρίτη 2/8 στις 19:30 στην Πλατεία Κλαυθμώνος.
