Κάθε Νοέμβρη αντηχεί το «Πολυτεχνείο ζει». Πενήντα χρόνια πριν ως σύνθημα, σήμερα ως υπενθύμιση. Υπενθύμιση πως δεν είναι επέτειος, ούτε μουσειακό έκθεμα. Το Πολυτεχνείο αποτελεί ζώσα μνήμη όχι μόνο για τις εξεγερμένες του τότε, αλλά και για όσες/ους δίνουν ανάσα στους αγώνες του τώρα και του αύριο. Ζώσα μνήμη κάθε ξεσηκωμού ενάντια στην εκμετάλλευση και υπενθύμιση της αναγκαιότητας για δυναμικούς και πλουραλιστικούς αγώνες του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας.
Μέσα σε αντίξοες συνθήκες, στον απόηχο μιας δεκαετίας λιτότητας, διάλυσης των κρατικών δομών και ολικής αναδιάρθρωσης των δημοκρατικών θεσμικών εχέγγυων, η αναγνώριση της επίκαιρης διάστασης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου όχι μόνο δεν αποτελεί κοινοτοπία, αλλά αντίθετα αναδεικνύεται ως ιστορικό καθήκον. Καθήκον, σε μια πολιτική συγκυρία πολλαπλών κρίσεων με την ακρίβεια να χτυπάει σκληρά, την κυβέρνηση να συνεχίζει την αντιδημοκρατική διολίσθηση και την ενσωμάτωση της ακροδεξιάς ρητορικής και τον πλανήτη να θυμίζει ένα καζάνι που βράζει με ολόκληρο το νατοϊκό μπλοκ να στηρίζει την εθνοκάθαρση στην Παλαιστίνη.
Την στιγμή λοιπόν που τα δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας απειλούνται και συντελείται μια συντεταγμένη προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας από το αστικό μπλοκ, το Πολυτεχνείο επιμένει να εμπνέει. Οι χιλιάδες που θα βγουν στους δρόμους σε όλη την Ελλάδα θα δείξουν ότι η φλόγα της εξέγερσης καίει παντοτινή και όσοι και όσες στρατεύονται στην υπόθεση μίας άλλης ζωής σε μία νέα κοινωνία, πάντα θα βρίσκουν εκεί υλικά χρήσιμα για τις εξεγέρσεις της νέας εποχής.
Γνωρίζουμε πως το Πολυτεχνείο δεν είναι κάτι που θα επαναληφθεί, δεν είναι ανάμνηση ούτε προσδοκία. Ο αγώνας συνεχίζεται από άλλους δρόμους, σε άλλες συνθήκες με άλλες προοπτικές. Με την εμπιστοσύνη στον κινητοποιημένο λαό που μας δίδαξε το Πολυτεχνείο, η Αριστερά που θέλει να μείνει πιστή στους σκοπούς της εμπνέεται και το αντιλαμβάνεται ως κομμάτι «μιας νέας επαναστατικής επαγγελίας που αρχίζει να σιγοτραγουδά σε διάφορες παραλλαγές». Έτσι η εξέγερση του χθες φωτίζει τον δρόμο που θα βαδίσουμε σήμερα.
Την Παρασκευή 17 Νοέμβρη κατεβαίνουμε στους δρόμους για να αλλάξουμε το «τώρα». Διαδηλώνουμε ενάντια στην αυταρχική κυβερνητική πολιτική και την ταξική επίθεση που εξαπολύει, ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία, τη μαζική φτώχεια, τον εκφασισμό της κοινωνίας, τον εντεινόμενο αποκλεισμό της νεολαίας, τη μετατροπή της χώρας σε εμπροσθοφυλακή της πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ. Διαδηλώνουμε για τους έγκλειστους και δολοφονημένους πρόσφυγες, για τους νεκρούς των Τεμπών, για τους πλημμυροπαθείς, για όλες τις ζωές που δεν κρίνονται άξιες δικαιωμάτων και αξιοπρέπειας. Διαδηλώνουμε για μια Αριστερά που δεν υποτάσσεται στους συσχετισμούς, αλλά παλεύει για τον κοινωνικό μετασχηματισμό με την πίστη ότι μπορούμε και θα ζήσουμε αλλιώς!
